Συνέντευξη του μέλους της γραμματείας της Αυτόνομης Παρέμβασης με αφορμή το 35ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ
Συνέντευξη στον Ανδρέα Πετρόπουλο
Η σημαντική μείωση δυνάμεων που θα καταγράψουν στο 35ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ αποτελεί σημαντικό γεγονός, δεν αποτελεί όμως μια ριζική στροφή, σημειώνει σε συνέντευξή του στην "Αυγή" το μέλος της Ε.Ε. και μέλος της γραμματείας της Αυτόνομης Παρέμβασης Γιώργος Χαρίσης και προσθέτει ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την οργανωτική ενότητα και αναδιάρθρωση των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι η ήττα της λογικής που εκφράζουν οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ.
* Το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ γίνεται σε μια συγκυρία που κορυφώνεται το σχέδιο κυβέρνησης και τρόικας για πλήρη συρρίκνωση των δημοσίων υπηρεσιών και αποψίλωσης του προσωπικού μέσω των διαθεσιμοτήτων και των απολύσεων.
Το 35ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ γίνεται στην πιο κρίσιμη περίοδο, μετά από τριάμισι χρόνια Μνημονίων, που ανέτρεψαν βασικά εργασιακά δικαιώματα, οδηγώντας στη φτώχεια και την εξαθλίωση την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, που συρρίκνωσε και επιχειρεί να διαλύσει τις δημόσιες υπηρεσίες, υπηρετώντας το ακραίο νεοφιλελεύθερο δόγμα για "λιγότερο κράτος". Ασπάζομαι την άποψη αυτών που λένε ότι ακόμα είμαστε στην εισαγωγή του δράματος του ελληνικού λαού. Θέλουν να φτάσουν τους μισθούς στα 200 με 300 ευρώ, το ίδιο και τις συντάξεις, τη γενίκευση της ελαστικής και εκ περιτροπής εργασίας και την παγίωση μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων. Καθήκον όλων των μάχιμων δυνάμεων του εργατικού - λαϊκού κινήματος είναι να βάλουν τέρμα σ' αυτή την καταστροφή και να αγωνιστούν για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και των κυβερνήσεων που τις υπηρετούν.
* Παραμονές του συνεδρίου καταγράφεται έντονη κινητικότητα στις παρατάξεις. Τι δρομολογεί η διάσπαση της ΠΑΣΚΕ
Κατ' αρχάς πρέπει να πω ότι πάμε σε ένα συνέδριο όπου αποτυπώνεται η δραματική συρρίκνωση του δημοσίου, αφού οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στις αρχαιρεσίες στα πρωτοβάθμια σωματεία και τους συλλόγους είναι μειωμένη κατά 40.000 περίπου.
Στο συνέδριο αυτό θα υπάρξει σημαντική μεν μείωση των δυνάμεων του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), όχι τέτοια όμως που θα οδηγούσε και σε μια ριζική στροφή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί της συναλλαγής, της εξάρτησης, των παρεμβάσεων και των εκβιασμών καλά κρατούν. Μια τέτοια όμως εξήγηση δεν αποτυπώνει πλήρως την εικόνα, γιατί κρύβει και τις δικές μας ευθύνες, που έχουν σχέση με την απροθυμία συμμετοχής παντού, την έλλειψη μαχητικότητας, διάθεσης προσφοράς και ανιδιοτέλειας.
* Πώς θα διαμορφωθούν οι νέοι συσχετισμοί;
Θα αποτυπωθεί μια σημαντική αύξηση των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που φιλοδοξούμε να αποτελέσει την αφετηρία ενός κύματος ανατροπής των συσχετισμών σε σωματεία και ομοσπονδίες. Θα αποτυπωθεί επίσης η φθίνουσα πορεία της ΔΑΚΕ, καθώς και η σημαντική μείωση και η διάσπαση της ΠΑΣΚΕ, που μπορεί να σημάνει και την προϊούσα κατάρρευσή της.
Όσον αφορά τη διάσπαση της ΠΑΣΚΕ και την ανακοίνωση της υποψηφιότητας Μπαλασόπουλου, αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν μας αφορά, δεν φέρνει κάτι καινούργιο στο συνδικαλιστικό κίνημα και ίσως η νοοτροπία, η υπεροψία και το ύφος του να παραπέμπουν σε πεπαλαιωμένα και χρησιμοποιημένα υλικά.
Το λέω αυτό γιατί, ενώ το τελευταίο διάστημα ήταν ιδιαίτερα πειθαρχημένος στην ΠΑΣΚΕ/ΔΥ, γιατί διεκδικούσε το «χρίσμα» της, προκειμένου να γίνει πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, μόλις δεν το πήρε το χρίσμα "ανέβηκε στα κεραμίδια", στοιχείο που δείχνει και τον καιροσκοπισμό που τον διακρίνει.
* Κάνοντας έναν απολογισμό της προηγούμενης περιόδου πιστεύετε ότι οι πλειοψηφίες στην κορυφή του συνδικαλιστικού κινήματος (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ) έχουν κρατήσει την ίδια στάση απέναντι στις μνημονιακές κυβερνήσεις;
Κατ' αρχάς να διευκρινίσω ότι οι δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και της συνδικαλιστικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν ταυτίζουν τη στάση της ΑΔΕΔΥ με τη στάση της ΓΣΕΕ, γιατί η ηγετική πλειοψηφία της δεύτερης έχει συνταχθεί ανοιχτά με τον αντίπαλο, ανήκει στο μνημονιακό μπλοκ, παίζει προδοτικό ρόλο και γι' αυτό είναι ζήτημα τιμής για την εργατική τάξη να αγωνιστεί για να απαλλαγεί απ' αυτή την ηγεσία. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι ως παράταξη θεωρούμε απαραίτητη την αποκατάσταση της οργανωτικής ενότητας του εργατικού κινήματος με την ενοποίηση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και την οργανωτική αναδιάρθρωση και ενοποίηση των ομοσπονδιών τους.
Τώρα όσον αφορά τις πλειοψηφίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ φέρνουν ιστορικές ευθύνες. Ενσωματωμένες στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, δεν αποκάλυψαν τον χαρακτήρα και το εύρος των μνημονιακών πολιτικών, τις αντιμετώπιζαν ως απόρροια μιας δημοσιονομικής προσαρμογής και όχι ως μια στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας.
Ακολούθησαν μια αμυντική πολιτική απέναντι στην κυβέρνηση, με αποτέλεσμα την πρωτοβουλία των κινήσεων να την έχει αυτή, να διαιρεί τους εργαζόμενους, να καλλιεργεί αυταπάτες και να υπονομεύει την ανάγκη της συγκρότησης ενός ευρύτερού κοινωνικοπολιτικού μετώπου, που αποτελεί βασική προϋπόθεση για να περάσει το εργατικό κίνημα στην αντεπίθεση και σε νικηφόρους αγώνες.
Από την άλλη μεριά οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, δέσμιες μιας πολιτικής που υπακούει στους σχεδιασμούς του ΚΚΕ, δεν κατανόησαν ότι άλλαξαν βίαια, δραματικά και γρήγορα οι συνθήκες και αντί να εγκαταλείψουν τη διασπαστική πολιτική τους, οξύνουν τη σύγκρουση με τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς, σε σημείο που να χάνουν από το στόχαστρό τους τον κοινό μας αντίπαλο και κυρίως αντιστρατεύονται κάθε προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός πανεργατικού μετώπου για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και της κυβέρνησης που την υπηρετεί, επειδή φοβούνται ότι θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Εμείς λέμε στους συντρόφους του ΠΑΜΕ να εγκαταλείψουν αυτή την αδιέξοδη πολιτική και τους καλούμε σε κοινό εργατικό μέτωπο που θα άλλαζε ακόμη και σήμερα τις ηγεσίες των συνδικάτων.
Συνέντευξη στον Ανδρέα Πετρόπουλο
Η σημαντική μείωση δυνάμεων που θα καταγράψουν στο 35ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ αποτελεί σημαντικό γεγονός, δεν αποτελεί όμως μια ριζική στροφή, σημειώνει σε συνέντευξή του στην "Αυγή" το μέλος της Ε.Ε. και μέλος της γραμματείας της Αυτόνομης Παρέμβασης Γιώργος Χαρίσης και προσθέτει ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την οργανωτική ενότητα και αναδιάρθρωση των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι η ήττα της λογικής που εκφράζουν οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ.
* Το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ γίνεται σε μια συγκυρία που κορυφώνεται το σχέδιο κυβέρνησης και τρόικας για πλήρη συρρίκνωση των δημοσίων υπηρεσιών και αποψίλωσης του προσωπικού μέσω των διαθεσιμοτήτων και των απολύσεων.
Το 35ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ γίνεται στην πιο κρίσιμη περίοδο, μετά από τριάμισι χρόνια Μνημονίων, που ανέτρεψαν βασικά εργασιακά δικαιώματα, οδηγώντας στη φτώχεια και την εξαθλίωση την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, που συρρίκνωσε και επιχειρεί να διαλύσει τις δημόσιες υπηρεσίες, υπηρετώντας το ακραίο νεοφιλελεύθερο δόγμα για "λιγότερο κράτος". Ασπάζομαι την άποψη αυτών που λένε ότι ακόμα είμαστε στην εισαγωγή του δράματος του ελληνικού λαού. Θέλουν να φτάσουν τους μισθούς στα 200 με 300 ευρώ, το ίδιο και τις συντάξεις, τη γενίκευση της ελαστικής και εκ περιτροπής εργασίας και την παγίωση μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων. Καθήκον όλων των μάχιμων δυνάμεων του εργατικού - λαϊκού κινήματος είναι να βάλουν τέρμα σ' αυτή την καταστροφή και να αγωνιστούν για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και των κυβερνήσεων που τις υπηρετούν.
* Παραμονές του συνεδρίου καταγράφεται έντονη κινητικότητα στις παρατάξεις. Τι δρομολογεί η διάσπαση της ΠΑΣΚΕ
Κατ' αρχάς πρέπει να πω ότι πάμε σε ένα συνέδριο όπου αποτυπώνεται η δραματική συρρίκνωση του δημοσίου, αφού οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στις αρχαιρεσίες στα πρωτοβάθμια σωματεία και τους συλλόγους είναι μειωμένη κατά 40.000 περίπου.
Στο συνέδριο αυτό θα υπάρξει σημαντική μεν μείωση των δυνάμεων του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), όχι τέτοια όμως που θα οδηγούσε και σε μια ριζική στροφή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί της συναλλαγής, της εξάρτησης, των παρεμβάσεων και των εκβιασμών καλά κρατούν. Μια τέτοια όμως εξήγηση δεν αποτυπώνει πλήρως την εικόνα, γιατί κρύβει και τις δικές μας ευθύνες, που έχουν σχέση με την απροθυμία συμμετοχής παντού, την έλλειψη μαχητικότητας, διάθεσης προσφοράς και ανιδιοτέλειας.
* Πώς θα διαμορφωθούν οι νέοι συσχετισμοί;
Θα αποτυπωθεί μια σημαντική αύξηση των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που φιλοδοξούμε να αποτελέσει την αφετηρία ενός κύματος ανατροπής των συσχετισμών σε σωματεία και ομοσπονδίες. Θα αποτυπωθεί επίσης η φθίνουσα πορεία της ΔΑΚΕ, καθώς και η σημαντική μείωση και η διάσπαση της ΠΑΣΚΕ, που μπορεί να σημάνει και την προϊούσα κατάρρευσή της.
Όσον αφορά τη διάσπαση της ΠΑΣΚΕ και την ανακοίνωση της υποψηφιότητας Μπαλασόπουλου, αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν μας αφορά, δεν φέρνει κάτι καινούργιο στο συνδικαλιστικό κίνημα και ίσως η νοοτροπία, η υπεροψία και το ύφος του να παραπέμπουν σε πεπαλαιωμένα και χρησιμοποιημένα υλικά.
Το λέω αυτό γιατί, ενώ το τελευταίο διάστημα ήταν ιδιαίτερα πειθαρχημένος στην ΠΑΣΚΕ/ΔΥ, γιατί διεκδικούσε το «χρίσμα» της, προκειμένου να γίνει πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, μόλις δεν το πήρε το χρίσμα "ανέβηκε στα κεραμίδια", στοιχείο που δείχνει και τον καιροσκοπισμό που τον διακρίνει.
* Κάνοντας έναν απολογισμό της προηγούμενης περιόδου πιστεύετε ότι οι πλειοψηφίες στην κορυφή του συνδικαλιστικού κινήματος (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ) έχουν κρατήσει την ίδια στάση απέναντι στις μνημονιακές κυβερνήσεις;
Κατ' αρχάς να διευκρινίσω ότι οι δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και της συνδικαλιστικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν ταυτίζουν τη στάση της ΑΔΕΔΥ με τη στάση της ΓΣΕΕ, γιατί η ηγετική πλειοψηφία της δεύτερης έχει συνταχθεί ανοιχτά με τον αντίπαλο, ανήκει στο μνημονιακό μπλοκ, παίζει προδοτικό ρόλο και γι' αυτό είναι ζήτημα τιμής για την εργατική τάξη να αγωνιστεί για να απαλλαγεί απ' αυτή την ηγεσία. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι ως παράταξη θεωρούμε απαραίτητη την αποκατάσταση της οργανωτικής ενότητας του εργατικού κινήματος με την ενοποίηση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και την οργανωτική αναδιάρθρωση και ενοποίηση των ομοσπονδιών τους.
Τώρα όσον αφορά τις πλειοψηφίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ φέρνουν ιστορικές ευθύνες. Ενσωματωμένες στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, δεν αποκάλυψαν τον χαρακτήρα και το εύρος των μνημονιακών πολιτικών, τις αντιμετώπιζαν ως απόρροια μιας δημοσιονομικής προσαρμογής και όχι ως μια στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας.
Ακολούθησαν μια αμυντική πολιτική απέναντι στην κυβέρνηση, με αποτέλεσμα την πρωτοβουλία των κινήσεων να την έχει αυτή, να διαιρεί τους εργαζόμενους, να καλλιεργεί αυταπάτες και να υπονομεύει την ανάγκη της συγκρότησης ενός ευρύτερού κοινωνικοπολιτικού μετώπου, που αποτελεί βασική προϋπόθεση για να περάσει το εργατικό κίνημα στην αντεπίθεση και σε νικηφόρους αγώνες.
Από την άλλη μεριά οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, δέσμιες μιας πολιτικής που υπακούει στους σχεδιασμούς του ΚΚΕ, δεν κατανόησαν ότι άλλαξαν βίαια, δραματικά και γρήγορα οι συνθήκες και αντί να εγκαταλείψουν τη διασπαστική πολιτική τους, οξύνουν τη σύγκρουση με τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς, σε σημείο που να χάνουν από το στόχαστρό τους τον κοινό μας αντίπαλο και κυρίως αντιστρατεύονται κάθε προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός πανεργατικού μετώπου για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και της κυβέρνησης που την υπηρετεί, επειδή φοβούνται ότι θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Εμείς λέμε στους συντρόφους του ΠΑΜΕ να εγκαταλείψουν αυτή την αδιέξοδη πολιτική και τους καλούμε σε κοινό εργατικό μέτωπο που θα άλλαζε ακόμη και σήμερα τις ηγεσίες των συνδικάτων.
