Ο Χάρης Τσιόκας γράφει για την Φρυκτωρία
Το επιχείρημα που
εκπέμπουν «παρασιτικές δυνάμεις της παλινόρθωσης του
αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού», είναι
ότι δήθεν η σημερινή κρίση οφείλεται στην
κυβερνητική περίοδο του Α. Παπανδρέου
Με αυτό το
επιχείρημα στήνουν το σκηνικό «εκρίζωσης» μεγάλων κοινωνικών
και πολιτικών αλλαγών ,για να επιβάλουν με άλλοθι την κρίση ένα
τριτοκοσμικό οικονομικό και κοινωνικο μοντέλο !
Όμως η 18 οκτωβρη ‘81 ως
επέτειος, είναι ο χρόνος σταθμός της λαϊκής εντολής ώστε να εκκινήσει
η αλλαγή σελίδα από μια διχαστική περίοδο πολίτικου και κοινωνικού διχασμού ,
με την προοδευτική,
σοσιαλιστική παράταξη και το
λαό πρωταγωνιστή στην δημοκρατική εξέλιξη της
κοινωνίας!
Θυμίζω μεταξύ των άλλων
ότι:
· Είναι η αρχή της άρσης
των πολίτικων και κοινωνικών αποκλεισμών , της ισότιμης πρόσβασης
όλων των πολιτών στις παραγωγικές ,διοικητικές και αναπτυξιακές
δραστηριότητες της χώρας
· Είναι η περίοδος
που η μεσαία τάξη διευρύνεται και
ισχυροποιείται, αποκτά «εργαλεία» για να λειτουργήσει στην
παραγωγή, την εμπορία και τη διακίνηση προϊόντων εντός και εκτός της
χώρας.
· Είναι ο χρόνος που εκδηλώνεται
η αύξηση της αγοραστικής δύναμης των δυνάμεων της εργασίας
και η ενεργός στήριξη του αγρότη και της
παραγωγής
· Είναι οι χρόνοι που
τα δημόσια αγαθά της παιδείας, της
υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης αποκτούν χαρακτήρα ανταπόδοσης ,πρόσβασης και
αλληλεγγύης με την δημιουργία του κοινωνικού
κράτους.
· Είναι η περίοδος που
η χώρα αποκτά στην Ευρώπη και τον κόσμο
ακτινοβολία, με διαπραγματευτική ικανότητα και διαμορφώνει
ισχυρά οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα για τους πολίτες και την
οικονομία.
· Είναι οι χρόνοι
που δοκιμάζεται η σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού
τομέα στην οικονομική δραστηριότητα σ
αντιπαράθεση με τις εκποιήσεις.
· Είναι η περίοδος
που αίρονται οι διχασμοί ανάμεσα στα
‘’μπλε και κόκκινα’’ καφενεία και η δημοκρατία
βαθαίνει με αποκεντρωμένους πόρους, αρμοδιότητες και με
την είσοδο νέων κοινωνικών στρωμάτων στους θεσμούς
αντιπροσώπευσης.
Αναφέρθηκα
σε ενδεικτικά παραδείγματα εκείνης της
περιόδου για να τα αντιδιαστείλω
οτι με αφορμή την κρίση, είναι
απέναντι η επιδίωξη των δυνάμεων του
νεοφιλελευθερισμού και οι ασκούμενες πολιτικές τους, αφού επιφέρουν καίρια
πλήγματα στην ανάγκη οικονομική και κοινωνική σταθερότητας
!
Δεν είναι στην πρόθεση μου, ο μηδενισμός
των παθογενειών , που ασφαλώς και τότε υπήρξαν!
Γιατί
πράγματι, οι
μεγάλες αλλαγές τότε , δεν
ολοκλήρωσαν τολμηρά τόσο τον
επαναπροσδιορισμό του αναπτυξιακού και
κοινωνικού ρόλου της δημόσιας
διοίκησης όσο και τον ριζικό απεγκλωβισμό του
παραγωγικού μοντέλου από τον
κρατικοδίαιτο εναγκαλισμό .
Όμως σήμερα οι
κοινωνικές οικονομικές και πολιτικές στοχεύσεις έχουν αναστραφει!Δεν
ανταποκρίνονται στον προσανατολισμό μιας προοδευτικής
πλειοψηφίας!
· Με την ανακοίνωση του
προϋπολογισμού για το 2013 και την πολύπλευρη διαπίστωση
οργανισμων,φορεων και υπηρεσιών ότι θα χρειαστούν « μέτρα» -η «διαρθρωτικές
αλλαγές», η «νέο μνημόνιο» προκειμένου να αντιμετωπίσει το
χρέος, γίνεται φανερό ότι στην πράξη οι «ανταγωνισμοί
δανειστών» δεν περιορίζουν τις επιδιώξεις τους στην δημοσιονομική εξυγιανση,δεν
σχεδιάζουν μέτρα ανάπτυξης ,αλλά επιμένουν στη διαμόρφωση ενός οικονομικού και
κοινωνικού μοντέλου που θα εξασφαλίζει όχι μόνο τις γεωστρατιγηκες επιδιώξεις
(αναβίωσης ευρωπαϊκής υπερδύναμης?) αλλά κι άλλα πλεονεκτήματα
στους λίγους!
Επειδή λοιπόν οι επιπτώσεις από τον
ατελέσφορο τρόπο διαχείρισης της κρίσης είναι εμφανείς!:
· Με την ύφεση, την φθίνουσα
παραγωγική βαση, και τον ανύπαρκτο ρόλο της μεσαίας τάξης , της
αγροτικής οικονομίας και των καινοτόμων δυνάμεων στο σχέδιο εξόδου από την
κρίση
· Με την υπερδιόγκωση της ανεργίας,
την «πλαγιοκοπηση» του κοινωνικού κράτους, την εμπορευματοποίηση
των δημόσιων αγαθών και την εκχωρηση άνευ όρων δημόσιων εργαλείων
ανάπτυξης.
· με την
εμπορευματοποίηση υπηρεσιών της δημόσιας διοίκησης και του περιορισμού της
αποστολής σε όργανο καταστολής ..
· με την εμφανή αδυναμία
του πιστωτικού συστήματος να στηρίξει την παραγωγική
βαση…
· και την υποκατάσταση
δημοκρατικών λειτουργιών από τον «εξουσιοδοτήσω» σε μια
«επικοινωνιακή δημοκρατία»κτλ
και επειδή αυτά δείχνουν
ότι ο ρόλος της πολιτικής εκπροσώπησης χώρας στις διεθνείς και
ευρωπαϊκές εξελίξεις κινδυνεύει να γίνεται ολοένα και πιο διαχειριστικός,
εγκαταλείποντας τον τομέα της πολίτικης διαπραγμάτευσης και των
συμμαχιών για να να υπάρξουν όχι απλα μεταρρυθμίσεις αλλά
αλλαγές στο ατελέσφορο σχέδιο εξόδου από την κριση,εχει σημασία να
υπογραμμιστεί οτι:
Η επέτειος του οκτωβρη είναι μιας
πρώτης τάξεως ευκαιρία να επικαιροποιηθει η αποστολή της προοδευτικής
παραταξης,όχι μόνο για να υπερασπίζεται την ιστορική της συμβολή ,τις ριζες της,
αλλά για να διαμορφώνει κυβερνητικές πλειοψηφίες που θα στοχεύουν στη σωτηρία
και των πολιτών και της χώρας ταυτόχρονα!
