Του ΣΤΑΘΗ*
Μια παρακμή ζέχνει και μας ζώνει από παντού - ίσως να λέγαμε, αν νοιώθαμε πως είμαστε σε κατάσταση πολιορκίας κι όχι σε φάση καναπέ διαρκείας.
Κάθε μέρα μικρές κωμικοτραγικές στιγμές στολίζουν σαν κακόγουστα τατουάζ το σώμα της τραγωδίας μας. Λέξεις στον αέρα: «δεν θα ληφθούν νέα μέτρα» τη στιγμή που οι λέγοντες ετοιμάζουν νέα φορολογική επιδρομή της τάξεως των 2,5 δισ. και νέες περικοπές της τάξεως των 3,2 δισ.!
Τι διάολο είναι οι λέξεις; μύγες που τις χάφτουμε; Πολύ πιθανόν - για παράδειγμα ο κ. Γιώργος Προκοπάκης, υποψήφιος βουλευτής της Δράσης (του πολύ Τζήμερου), μέγας εχθρός του κράτους και ιεροκήρυκας του νεοφιλελευθερισμού, τον τσίμπησε τον διορισμούλη του στη ΝΕΡΙΤ - είπε κι αυτός να θυσιασθεί για την πατρίδα, να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά του κρατικού κορβανά! στο κάτω κάτω, το κράτος πολλοί εμίσησαν, τα κρατικά λεφτά ελάχιστοι.
Κάθε μέρα και μια γκέλα: αίφνης βρέθηκαν ναζιστικά βιβλία στο σπίτι του κ. Παππά της Χρυσής Αυγής - τι βιβλία θα βρίσκονταν δηλαδή; κηπουρικής; Κι από πότε τα ναζιστικά βιβλία συνιστούν πειστήρια ποινικού εγκλήματος; Πόσο δηλαδή θα χρειασθεί να φωνάζει η μισή επικράτεια στην άλλη μισή ότι οι διώξεις εναντίον των φασιστών αφορούν σε ποινικά αδικήματα κι όχι σε πολιτικά;
Ωσπου να αρχίσουν οι καθαρές πολιτικές διώξεις, θα μου πείτε και δεν αποκλείεται να ’χετε δίκιο, αν κρίνουμε απ’ την επιμονή του ΠΑΣΟΚ των Βενιζελομπίστηδων. Στων οποίων την άποψη προσεχώρησε και ο κ. Βορίδης, κάνοντας την απαραίτητη επί του θέματος κωλοτούμπα που η είσοδός του στο πρωθυπουργικό περιβάλλον επέβαλε.
Ετσι πορευόμαστε, με λέξεις χωρίς κόστος και πράξεις με πολύ όφελος. Για τους πονηρούς. Σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει. Εστω λόγω κρίσης. Παρά μόνον προς το χειρότερο. Και γιατί να μην είναι έτσι, εφ’ όσον αυτοί που προκάλεσαν την κρίση είναι οι ίδιοι που τη διαχειρίζονται;
Με τη δημοκρατία όλο και να λιγοστεύει, όλο και να αργοσβήνει, έστω αυτή η φενάκη δημοκρατίας που είχαμε - αλήθεια πόσα χρόνια ποινή θα φάει ο Ακης; πάντως όχι τόσα όσα τα δισεκατομμύρια που οδήγησε ο κ. Σημίτης να αλλάξουν τσέπες στη μεγαλύτερη και πιο ληστρική ανακατανομή εισοδήματος που έγινε πριν από την κρίση, με το άγος του Χρηματιστηρίου.
Αυτή η δημοκρατία της Ζήμενς και των Δυνατών, των μιζών, της διαπλοκής και της ανεργίας, που άρχισαν να γίνονται εξαθλίωση, κόλαση και αυτοκτονίες, προκάλεσε δύο ρεύματα, ένα μεγάλο κι ένα μικρό, τελείως αντίθετα μεταξύ τους.
Το μικρό χρέωσε στη δημοκρατία την παθολογία που της προκαλούν οι Δυνατοί και την απέρριψε, την περιφρόνησε, αδιαφορεί. Αντιθέτως, το μεγάλο ρεύμα ζητά να απαλλάξει τη δημοκρατία απ’ αυτήν την παθογένεια, ζητά να τη βαθύνει και να φέρει τους θεσμούς πιο κοντά στα συμφέροντα του λαού.
Το πρώτο ρεύμα το μικρό το εξέφρασε η Χρυσή Αυγή, το δεύτερο ρεύμα το μεγάλο το εξέφρασε το δυνάμωμα της Αριστεράς, στην οποίαν ο λαός έδωσε μια δυναμική πρωτοφανή στα μεταπολεμικά χρονικά. Τα δύο αυτά άκρως αντίθετα μεταξύ τους ρεύματα, η φασιστική άκρα δεξιά και η αριστερά, ριζοσπαστική, μεταρρυθμιστική κι επαναστατική, ομογενοποιούνται απ’ την κυρίαρχη προπαγάνδα σε ένα με τη θεωρία των δύο άκρων, ενώ ταυτοχρόνως ο λαός κατηγορείται απ’ τους Δυνατούς για τον ίδιο λαϊκισμό, είτε ψηφίζει φασίστες είτε ψηφίζει αριστερούς.
Θα μιλούσαμε κι εδώ για λέξεις μύγες που ορισμένοι τις χάβουν, αν δεν επρόκειτο για λέξεις σκορπιούς που σκοτώνουν.
Ομως πλέον δεν έχουμε χρόνο,
η δημοκρατία υποχωρεί - ενίοτε ατάκτως. Και η ζημιά που έγινε με την
εμφάνιση του φασιστικού φαινομένου, ακόμα κι αν αυτό συρρικνωθεί,
εδράζεται πάνω σε κοινωνικούς ιστούς που έχουν ήδη διαβρωθεί. Πρώτα από τη δημοκρατία την ίδια (κι ύστερα απ’ τον φασισμό). Τη δικομματική δημοκρατία (πελάτες της οποίας ήταν όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή - οι μισοί, διότι οι άλλοι μισοί ήταν από χέρι αδικημένοι). Προγραμμένοι από ένα σύστημα που τους περιθωριοποιούσε.
Τριάντα χρόνια τώρα η δημοκρατία κατατρύχεται απ’ τη διαπλοκή, την υποτέλεια στους ξένους, την μηντιακή τυραννίδα, την αποδόμηση της εκπαίδευσης, τον ρεβανσισμό των Δυνατών εναντίον του κόσμου της εργασίας - ο δρόμος απ’ την ψευδή ευμάρεια στην κρίση ήταν μονόδρομος. Και ήταν μάλλον φυσιολογικό μια μερίδα του πληθυσμού, μετά τριάντα χρόνια τηλεοπτικής αποβλάκωσης και εκπαιδευτικής αποσάθρωσης να χρεώσει στη δημοκρατία την παθολογία της κι όχι σ’ αυτούς που την προκαλούν.
Ενα μικρό λοιπόν μέρος
του λαού στράφηκε προς τους φασίστες (πολλοί απ’ τους οποίους τυγχάνουν
ταυτοχρόνως και εγκληματίες) - τώρα βλέπει τι έκανε, και στη συνέχεια θα δει τι θα κάνει.
Ενα άλλο όμως μέρος του λαού, το πολύ μεγαλύτερο εξ εκείνων που απεγκλωβίσθηκαν απ’ τον δικομματισμό, στράφηκε προς την Αριστερά, με την ελπίδα, πρώτον, να σταματήσει (η Αριστερά) την καταστροφή και, δεύτερον, να δουν τι είναι σε θέση η Αριστερά να προτείνει για τη συνέχεια.
Αν η συγκυρία είναι δύσκολη για τη δημοκρατία, είναι δύσκολη και για
την Αριστερά. Οχι μόνον διότι ένα μέρος της με τον ελιτισμό του, την
αποκοπή του απ’ τους λαϊκούς ανθρώπους, έφθειρε κι αυτό τη δημοκρατία,
αλλά διότι ώρα θα ήταν καταστροφικό, αν οι απαιτήσεις της Ιστορίας,
δηλαδή οι ανάγκες, υπερβούν την ικανότητα της Αριστεράς να τις υπηρετήσει.
Σε κρίσεις του παρελθόντος
η Αριστερά, έστω με πολύ μικρότερη εκλογική απήχηση, είχε προμάχους,
παρήγαγε τέχνη, ενέπνεε τον λαό, σήμερα σε μια κουρασμένη δημοκρατία,
αυτή η παλιά δυναμική της Αριστεράς αποτελεί ζητούμενο.
Τα νοικοκυριά καταρρέουν, η χώρα είναι αιχμάλωτη σε χέρια
πολιτικάντηδων επιπέδου Βενιζέλου, ορίζοντα Γιακουμάτου και βεληνεκούς
Αδωνη Γεωργιάδη - δεν μας μένει πολύς καιρός πριν από την πλήρη
υποδούλωση ή την ανεξέλεγκτη εξέγερση.
Ανάγκα και θεοί πείθονται - ο λαός έχει αστείρευτες δυνάμεις, θεσμούς να τις εκφράσει δεν έχει, μάλιστα το αντίθετο, κυρίαρχος «θεσμός» είναι ο εσμός των πονηρών που του έχουν καθίσει στο σβέρκο - φθάνει πια. Φθάνουν τα λόγια μύγες και οι πράξεις σκορπιοί.
Για αυτό λέω -επιτρέψτε μου το πρώτο πρόσωπο- ότι δεν πρέπει να πάμε ώς τις εκλογές με το σίριαλ της Χρυσής Αυγής και τους εύκολους αντιφασισμούς των Βενιζελοπρετεντέρηδων, αλλά οργανώνοντας η Αριστερά κι όποια άλλη δύναμη στέκει δίπλα στον λαό τους τρόπους για την
αναζωογόνηση και το βάθεμα της δημοκρατίας, την ανακοπή της
καταστροφής, την υπέρβασή της και τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής για το
μέλλον της χώρας και τη ζωή του λαού. Δύσκολο - αλλά αναγκαίο, άλλη λύση δεν υπάρχει. Στελέχη η Αριστερά έχει, στελέχη ο λαός έχει - οι τρόποι πρέπει να οργανωθούν, εδώ και τώρα, δημοσίως, μπροστά στα μάτια του λαού με το νι και με το σίγμα.
Απ’ ό,τι φαίνεται, εκτός κι αν έχουμε ανώμαλες εξελίξεις, η Αριστερά θα κληθεί να κυβερνήσει. Αν κυβερνήσει με τον λαό και για τον λαό, θα αποκαθάρει όχι μόνον την παθολογία της δημοκρατίας, αλλά και τη δική της. Θα έχει να αντιμετωπίσει «θεούς και δαίμονες» - ο τρόπος που θα το κάνει θα είναι αυτός που θα κρίνει την έκβαση. Τους τρόπους αναμένει να ακούσει ο λαός, τους τρόπους θέλει να γνωρίζει, ώστε στο πρώτο κύμα της εντολής του να προσθέσει και το δεύτερο...
ΥΓ.:
Θριαμβευτική είσοδο έκανε χθες στο enikos ο συνάδελφος, σύντροφος και
φίλος Νίκος Μπογιόπουλος. Καλώς μας ήρθες, Νίκο, ανέβηκες σε καλό
καράβι, καλοτάξιδος, πάντα χρήσιμος και ωφέλιμος!
*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013
