του Παντελή Μπουκάλα
Ας τα αποδεχθούμε όλα: Οτι ο κομματικός ανταγωνισμός δεν πέφτει σε λήθαργο ούτε καν επί εορτών και διακοπών. Οτι στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς υπάρχουν και άνθρωποι κυνικοί και αδίστακτοι. Οτι διάθεση συνεννόησης δεν διακρίνεται ούτε καν στα θέματα που η ίδια η κομματική ρητορική εξυψώνει χαρακτηρίζοντάς τα «εθνικά». Οτι κάθε κόμμα, όταν μιλάει για τον «λαό», εννοεί τη λαϊκή μερίδα που συντάσσεται μαζί του, την ταυτίζει ωστόσο με το κερματισμένο και πολυφωνικό σύνολο. Αυθαιρέτως.
Ας τα αποδεχθούμε όλα: Οτι ο κομματικός ανταγωνισμός δεν πέφτει σε λήθαργο ούτε καν επί εορτών και διακοπών. Οτι στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς υπάρχουν και άνθρωποι κυνικοί και αδίστακτοι. Οτι διάθεση συνεννόησης δεν διακρίνεται ούτε καν στα θέματα που η ίδια η κομματική ρητορική εξυψώνει χαρακτηρίζοντάς τα «εθνικά». Οτι κάθε κόμμα, όταν μιλάει για τον «λαό», εννοεί τη λαϊκή μερίδα που συντάσσεται μαζί του, την ταυτίζει ωστόσο με το κερματισμένο και πολυφωνικό σύνολο. Αυθαιρέτως.
Ας συμφωνήσουμε επίσης σε αυτό που
όλοι υπογραμμίζουν (πλην φυσικά των
δήθεν φιλολακεδαιμονίων χρυσαυγιτών):
Οτι η μέχρι φόνου αποθράσυνση του
νεοναζισμού είναι θέμα μείζον, εθνικό·
όντως εθνικό και όχι κατά
ρητορική σύμβαση. Ας παραδεχθούμε ότι
ουδόλως υπολείπεται σε κρισιμότητα
της οικονομικής κρίσης, που άλλωστε
αποτελεί και «χορηγό» και αιμοδότη
(αλλά όχι τον μοναδικό) του χρυσαυγιτισμού.
Με όλα αυτά τα περίπου αυτονόητα κατά νου, θα περίμενε κανείς όχι βέβαια να πέσει αίφνης σε νάρκη ο κομματικός ανταγωνισμός, αλλά να αναβαθμιστεί, να πολιτικοποιηθεί, να αποκτήσει την ειλικρίνεια που του λείπει. Οξύς; Οξύς, οξύτατος. Αλλά τίμιος, ευαίσθητος, υπεύθυνος. Μεστός σε επιχειρήματα και προτάσεις και όχι κατάφορτος από λεκτικές ακροβασίες, μπηχτές και ανερμάτιστες περιαυτολογίες. Ας μείνουμε στους κυβερνώντες, που εκ των πραγμάτων έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης· άλλωστε αυτοί είναι οι πατέρες της κρίσης. Αίφνης, τι σημασία έχει η διαμάχη για την πρωτιά; Αν η Ν.Δ. ευελπιστεί πως θα πείσει το κοινό ότι, όπως ισχυρίζεται, «αυτή προσδιόρισε πρώτη ως νεοναζιστές τους χρυσαυγίτες», θα πρέπει να είναι έτοιμη να της αντιγυρίσει το ακροατήριό της ότι, με την επί μακρόν καιροσκοπική στάση της, κάθε άλλο παρά σαν ανάχωμα λειτούργησε· ότι οι νύξεις από στελέχη και θεωρητικούς της συντηρητικής παράταξης για κάποιας μορφής συνεργασία με τη Χ.Α. ή τμήμα της δεν διευκόλυναν την απομόνωση των φασιστοειδών.
Οσο για το ΠΑΣΟΚ, που επιμένει ότι «πρώτο αυτό πρότεινε διακομματικό μέτωπο κατά των νεοναζιστών», θα πρέπει να εξηγήσει πώς μπορεί να συγκροτηθεί ένα τέτοιο μέτωπο και πόσο στ’ αλήθεια επιθυμεί τη συγκρότησή του, όταν συνεχίζει να μειώνει και να προσβάλλει τα αντιμνημονιακά και ταυτοχρόνως αντιφασιστικά κόμματα με το σόφισμα ότι στους αντιμνημονιακούς περιλαμβάνονται και οι χρυσαυγίτες. Εντελώς άστοχα ξοδεύει εδώ την εύστροφη ρητορική του ο κ. Βενιζέλος. Δεν έχει παρατηρήσει άραγε ποιο είναι το βασικό σύνθημα της Χ.Α.; Δεν έτυχε να το δει γραμμένο με τεράστια γράμματα έξω από τα γραφεία της; Δεν είναι άλλο από το ανδρεοπαπανδρεϊκότερο και πασοκικότερο σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» (που πρώτος το σφετερίστηκε ο ΛΑΟΣ). Και λοιπόν; Μήπως σημαίνει αυτό ότι το ΠΑΣΟΚ μοιράζεται τις ίδιες αξίες με τη στρατιωτική οργάνωση της οικογένειας Μιχαλολιάκου και των πιστών της; Οχι βέβαια.
Με όλα αυτά τα περίπου αυτονόητα κατά νου, θα περίμενε κανείς όχι βέβαια να πέσει αίφνης σε νάρκη ο κομματικός ανταγωνισμός, αλλά να αναβαθμιστεί, να πολιτικοποιηθεί, να αποκτήσει την ειλικρίνεια που του λείπει. Οξύς; Οξύς, οξύτατος. Αλλά τίμιος, ευαίσθητος, υπεύθυνος. Μεστός σε επιχειρήματα και προτάσεις και όχι κατάφορτος από λεκτικές ακροβασίες, μπηχτές και ανερμάτιστες περιαυτολογίες. Ας μείνουμε στους κυβερνώντες, που εκ των πραγμάτων έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης· άλλωστε αυτοί είναι οι πατέρες της κρίσης. Αίφνης, τι σημασία έχει η διαμάχη για την πρωτιά; Αν η Ν.Δ. ευελπιστεί πως θα πείσει το κοινό ότι, όπως ισχυρίζεται, «αυτή προσδιόρισε πρώτη ως νεοναζιστές τους χρυσαυγίτες», θα πρέπει να είναι έτοιμη να της αντιγυρίσει το ακροατήριό της ότι, με την επί μακρόν καιροσκοπική στάση της, κάθε άλλο παρά σαν ανάχωμα λειτούργησε· ότι οι νύξεις από στελέχη και θεωρητικούς της συντηρητικής παράταξης για κάποιας μορφής συνεργασία με τη Χ.Α. ή τμήμα της δεν διευκόλυναν την απομόνωση των φασιστοειδών.
Οσο για το ΠΑΣΟΚ, που επιμένει ότι «πρώτο αυτό πρότεινε διακομματικό μέτωπο κατά των νεοναζιστών», θα πρέπει να εξηγήσει πώς μπορεί να συγκροτηθεί ένα τέτοιο μέτωπο και πόσο στ’ αλήθεια επιθυμεί τη συγκρότησή του, όταν συνεχίζει να μειώνει και να προσβάλλει τα αντιμνημονιακά και ταυτοχρόνως αντιφασιστικά κόμματα με το σόφισμα ότι στους αντιμνημονιακούς περιλαμβάνονται και οι χρυσαυγίτες. Εντελώς άστοχα ξοδεύει εδώ την εύστροφη ρητορική του ο κ. Βενιζέλος. Δεν έχει παρατηρήσει άραγε ποιο είναι το βασικό σύνθημα της Χ.Α.; Δεν έτυχε να το δει γραμμένο με τεράστια γράμματα έξω από τα γραφεία της; Δεν είναι άλλο από το ανδρεοπαπανδρεϊκότερο και πασοκικότερο σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» (που πρώτος το σφετερίστηκε ο ΛΑΟΣ). Και λοιπόν; Μήπως σημαίνει αυτό ότι το ΠΑΣΟΚ μοιράζεται τις ίδιες αξίες με τη στρατιωτική οργάνωση της οικογένειας Μιχαλολιάκου και των πιστών της; Οχι βέβαια.
