του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Τα προ κρίσης χρόνια, όταν ακόμη οι «αλλαξιές» του ΠΑΣΟΚ και η
«εμπορική» πολιτική της Ν.Δ. κρατούσαν την εκλογική πελατεία ελεγχόμενη
στην κάλπη, οι παραδοσιακές εφημερίδες, ανεξαρτήτως απόκλισης, παρέθεταν
πολλά ρεπορτάζ για τα όσα οι πολιτικοί ηγέτες θα εξήγγειλαν στα
εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης και -στη συνέχεια- για την «οικονομικού
περιεχομένου» ομιλία του πρωθυπουργού.
Ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που είχε καθιερώσει τρία στάδια παρουσίας στη ΔΕΘ των εκάστοτε πρωθυπουργών: ομιλία για τα τοπικά προβλήματα το απόγευμα του Σαββάτου στα εγκαίνια, κεντρική ομιλία το βράδυ, στο δείπνο, και συνέντευξη Τύπου την Κυριακή το μεσημέρι στην ταβέρνα της Αρετσούς «Ρέμβη».
Στην ομιλία των εγκαινίων οι πρωθυπουργοί υπόσχονταν, εδώ και τρεις δεκαετίες, επέκταση του αεροδρομίου, ολοκλήρωση του μετρό (ώς το 1998, ώς το 2003, ώς το 2008, ώς το 2013, ώς το 2016), λειτουργία της 6ης προβλήτας στο λιμάνι και άλλα φανταστικά. Ασχολούνταν δηλαδή αποκλειστικά και ανενδοίαστα με χρονίζοντα -εξαιτίας των ίδιων- προβλήματα της Θεσσαλονίκης και της ενδοχώρας της («πρωτεύουσα των Βαλκανίων» και διάφορες ανάλογες αηδίες).
Στην ομιλία ενώπιον των «παραγωγικών τάξεων» μαθαίναμε τι λαμπρό μέλλον -χάρη στην οικονομική ανάπτυξη (βλ. δανεισμό)- περιμένει την επομένη χρονιά όλους τους Έλληνες, από την Ορεστιάδα ίσαμε τη Γαύδο.
Παρένθεση: με τον όρο «παραγωγικές τάξεις» οι δημοσιογράφοι των νικητών του Εμφύλιου εννοούσαν τους εκπροσώπους της ανύπαρκτης αστικής τάξης, δηλαδή τους κρατικοδίαιτους μεταπράτες και τους ασύδοτους κομπραδόρους που με διάφορους μανδύες, αλλά πάντα ως υποχείρια των ξένων συμφερόντων, λυμαίνονται ίσαμε σήμερα την ελληνική οικονομία…
Ο Ανδρέας Παπανδρέου που ενέταξε και το Εργατικό Κέντρο στους παραγωγικούς φορείς, όπως με κόπους και βάσανα μεταγράφηκαν οι «παραγωγικές τάξεις», τροποποίησε μετά το '93 το πρόγραμμα, μοιράζοντας τις υποχρεώσεις του σε τρεις μέρες, λόγω της βεβαρημένης υγείας του.
Οι Θεσσαλονικείς, έτσι κι αλλιώς, δεν τον περίμεναν. Εννοώ αυτούς που δεν ανήκουν στην οικονομική και «πνευματική» ελίτ, που δεν πλευρίζουν τον πρωθυπουργό και την κουστωδία του για το χοντρό ρουσφέτι, που δεν μένουν με το στόμα ανοιχτό στα πολιτιστικά κέντρα όταν οι υπουργοί - είδωλα καίνε τις γραβάτες τους και βάζουν φωτιά στα μπουκάλια ουίσκι ρίχνοντας τις πιρουέτες που βαφτίσανε οι κολαούζοι ζεϊμπεκιές (το ζεϊμπέκικο, ως γνωστόν, είναι αντρικός χορός).
Ως πρώτο βήμα, η επιλογή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να μείνει στην παράδοση, αλλά ανατρέποντας τη σειρά των επισκέψεων και επαφών, βάζοντας πρώτο τον κόσμο της πόλης, είναι θετική.
Πρώτα λοιπόν, το δειλινό της Παρασκευής, ο Αλέξης Τσίπρας θα μιλήσει στον λαό, στον χώρο του Λευκού Πύργου, την άλλη μέρα θα δει τη διοίκηση της ΔΕΘ, τους εργαζόμενους και τους τοπικούς άρχοντες, στο τέλος τους εκπροσώπους των φορέων (συζητήσιμο το «παραγωγικών») και τέλος, το μεσημέρι της Κυριακής, θα απαντήσει, όπως ο δημοκρατικός διάλογος απαιτεί, στα ερωτήματα των δημοσιογράφων.
Ο ένας, ο απερχόμενος, που περιφρονεί ακόμη και όσα ο ιδρυτής του κόμματός του είχε άτυπα θεσπίσει, ήρθε σαν τον κλέφτη, αποφεύγοντας να δώσει έστω και μιαν απάντηση. Ούτε οι συνεργοί του στην κατεδάφιση της Ελλάδας δεν ευτύχησαν να συντονιστούν μαζί του στη νοθεία των στοιχείων. Αλλά οι ιθαγενείς δεν περίμεναν και κάτι απ' αυτόν. Περιμένουν πολλά, ίσως περισσότερα του εφικτού, από τον ΣΥΡΙΖΑ για το αύριο που έρχεται.
Πηγή Η ΑΥΓΗ
Ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που είχε καθιερώσει τρία στάδια παρουσίας στη ΔΕΘ των εκάστοτε πρωθυπουργών: ομιλία για τα τοπικά προβλήματα το απόγευμα του Σαββάτου στα εγκαίνια, κεντρική ομιλία το βράδυ, στο δείπνο, και συνέντευξη Τύπου την Κυριακή το μεσημέρι στην ταβέρνα της Αρετσούς «Ρέμβη».
Στην ομιλία των εγκαινίων οι πρωθυπουργοί υπόσχονταν, εδώ και τρεις δεκαετίες, επέκταση του αεροδρομίου, ολοκλήρωση του μετρό (ώς το 1998, ώς το 2003, ώς το 2008, ώς το 2013, ώς το 2016), λειτουργία της 6ης προβλήτας στο λιμάνι και άλλα φανταστικά. Ασχολούνταν δηλαδή αποκλειστικά και ανενδοίαστα με χρονίζοντα -εξαιτίας των ίδιων- προβλήματα της Θεσσαλονίκης και της ενδοχώρας της («πρωτεύουσα των Βαλκανίων» και διάφορες ανάλογες αηδίες).
Στην ομιλία ενώπιον των «παραγωγικών τάξεων» μαθαίναμε τι λαμπρό μέλλον -χάρη στην οικονομική ανάπτυξη (βλ. δανεισμό)- περιμένει την επομένη χρονιά όλους τους Έλληνες, από την Ορεστιάδα ίσαμε τη Γαύδο.
Παρένθεση: με τον όρο «παραγωγικές τάξεις» οι δημοσιογράφοι των νικητών του Εμφύλιου εννοούσαν τους εκπροσώπους της ανύπαρκτης αστικής τάξης, δηλαδή τους κρατικοδίαιτους μεταπράτες και τους ασύδοτους κομπραδόρους που με διάφορους μανδύες, αλλά πάντα ως υποχείρια των ξένων συμφερόντων, λυμαίνονται ίσαμε σήμερα την ελληνική οικονομία…
Ο Ανδρέας Παπανδρέου που ενέταξε και το Εργατικό Κέντρο στους παραγωγικούς φορείς, όπως με κόπους και βάσανα μεταγράφηκαν οι «παραγωγικές τάξεις», τροποποίησε μετά το '93 το πρόγραμμα, μοιράζοντας τις υποχρεώσεις του σε τρεις μέρες, λόγω της βεβαρημένης υγείας του.
Από τα «θα» στην περιφρόνηση
Οι επίγονοι, όσο βούλιαζαν τη χώρα, απέφευγαν τα πολλά - πολλά, για να φτάσουμε την περασμένη βδομάδα στο ταξίδι τύπου Χαλάνδρι - Γλυφάδα του ψοφοδεούς πρωθυπουργού. Με καμιά εκατοστή επαγγελματίες νεοδημοκράτες να παριστάνουν τη λαοθάλασσα που τον υποδέχτηκε, με έναν φωνακλά που έκραξε τρεις φορές «μπράβο πρόεδρε» και 7.000 αστυνομικούς, δεν τόλμησε ούτε συνέντευξη Τύπου να δώσει στους δημοσιογράφους των κατά 90% πλήρως ελεγχόμενων μνημονιακών μέσων. Λογικό. Τι θα απαντούσε ο προκάτ πρωθυπουργός αν κάποιος ξέφευγε από την καθοδήγηση των Λαζαρίδη, Μουρούτη; Το "success story" απαιτεί εχεμύθεια!Οι Θεσσαλονικείς, έτσι κι αλλιώς, δεν τον περίμεναν. Εννοώ αυτούς που δεν ανήκουν στην οικονομική και «πνευματική» ελίτ, που δεν πλευρίζουν τον πρωθυπουργό και την κουστωδία του για το χοντρό ρουσφέτι, που δεν μένουν με το στόμα ανοιχτό στα πολιτιστικά κέντρα όταν οι υπουργοί - είδωλα καίνε τις γραβάτες τους και βάζουν φωτιά στα μπουκάλια ουίσκι ρίχνοντας τις πιρουέτες που βαφτίσανε οι κολαούζοι ζεϊμπεκιές (το ζεϊμπέκικο, ως γνωστόν, είναι αντρικός χορός).
Τέλος στα παραμύθια
Οι άνθρωποι που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης, σε μια πόλη με 36% επίσημη ανεργία, περιμένουν τον Αλέξη Τσίπρα, όχι για να τον δουν και να τον χειροκροτήσουν, αλλά για να κάνουν μαζί του ένα τελικό συμβόλαιο. Να του ζητήσουν να κλείσει μια για πάντα την παράδοση των ψεύτικων υποσχέσεων, να βάλει στον φάκελο με τα αζήτητα κάποια «έργα» που μόνον τους εργολάβους πλουτίζουν, να περιγράψει την κατάσταση όπως είναι, να ρίξει φως στο όραμα.Ως πρώτο βήμα, η επιλογή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να μείνει στην παράδοση, αλλά ανατρέποντας τη σειρά των επισκέψεων και επαφών, βάζοντας πρώτο τον κόσμο της πόλης, είναι θετική.
Πρώτα λοιπόν, το δειλινό της Παρασκευής, ο Αλέξης Τσίπρας θα μιλήσει στον λαό, στον χώρο του Λευκού Πύργου, την άλλη μέρα θα δει τη διοίκηση της ΔΕΘ, τους εργαζόμενους και τους τοπικούς άρχοντες, στο τέλος τους εκπροσώπους των φορέων (συζητήσιμο το «παραγωγικών») και τέλος, το μεσημέρι της Κυριακής, θα απαντήσει, όπως ο δημοκρατικός διάλογος απαιτεί, στα ερωτήματα των δημοσιογράφων.
Ο ένας, ο απερχόμενος, που περιφρονεί ακόμη και όσα ο ιδρυτής του κόμματός του είχε άτυπα θεσπίσει, ήρθε σαν τον κλέφτη, αποφεύγοντας να δώσει έστω και μιαν απάντηση. Ούτε οι συνεργοί του στην κατεδάφιση της Ελλάδας δεν ευτύχησαν να συντονιστούν μαζί του στη νοθεία των στοιχείων. Αλλά οι ιθαγενείς δεν περίμεναν και κάτι απ' αυτόν. Περιμένουν πολλά, ίσως περισσότερα του εφικτού, από τον ΣΥΡΙΖΑ για το αύριο που έρχεται.
Πηγή Η ΑΥΓΗ
