Συνέντευξη του Γιώργου Κιμούλη
Συνέντευξη στη Γεωργία Σαδανα, στην εφημερίδα FreeSunday
Ο Γιώργος Κιµούλης το τελευταίο διάστηµα πρωταγωνίστησε σε µια άλλη σκηνή από αυτή που
ξέρει και µε έναν ανορθόδοξο τρόπο. Η κοινή γνώµη βρέθηκε αντιµέτωπη µε το δίληµµα αν είναι φοροφυγάς ή οφειλέτης και ο ίδιος βρέθηκε για λίγες ώρες µε χειροπέδες και στη δίνη των διαρροών που προηγήθηκαν για ένα κρυφτούλι, το οποίο ο ίδιος διέψευσε, προκειµένου να µη συλληφθεί.
Της περιπέτειάς του αυτής είχαν προηγηθεί δηµόσιες τοποθετή-
σεις του πολύ επικριτικές για την ακολουθούµενη πολιτική. Την
προηγούµενη εβδοµάδα βρέθηκε στο ίδιο πάνελ µε τον Αλέξη
Τσίπρα σε µια εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για την απάντηση της αξι-
ωµατικής αντιπολίτευσης στη «στρατηγική της έντασης». Ίσως ε-
πειδή η οµιλία του είχε έντονο συναισθηµατισµό, ίσως επειδή το
κυνηγητό του από τις Αρχές είχε εκληφθεί από πολλούς ως σα-
φάρι εντυπώσεων, επιχείρηση αποπροσανατολισµού και εκδικη-
τικού χαρακτήρα πρωτοβουλία, όχι απλώς καταχειροκροτήθηκε
αλλά µετά το τέλος της εκδήλωσης δεν µπορούσε να φύγει, αφού
ήταν πολλοί αυτοί που είχαν κάτι να του πουν από κοντά. Η παρά-
σταση «Συνέντευξη», που παίζεται στο θέατρο «Αθηνών» σε δική
του σκηνοθεσία και µε τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, πη-
γαίνει πολύ καλά και έχει έντονα πολιτική διάσταση, γιατί αποκα-
λύπτει µια σκοτεινή πλευρά του κόσµου των media, µε την οποία
βρέθηκε και ο ίδιος αντιµέτωπος πολύ πρόσφατα.
Στη «Συνέντευξη», τη θεατρική παράσταση στην οποία πρω-
ταγωνιστείτε φέτος, υποδύεστε έναν ξεπεσµένο πολεµικό α-
νταποκριτή, που οµολογεί επί σκηνής ότι έχει κατασκευάσει
γεγονότα. Πού πιστεύετε ότι γέρνει το εκκρεµές µεταξύ της α-
λήθειας και της κατασκευής της σήµερα;
Ο Ελύτης γράφει: «Την αλήθεια τη φτιάχνει κανείς ακριβώς όπως
φτιάχνει και το ψέµα». Άρα το εκκρεµές γέρνει ανάλογα, από το
πού θέλει ο θύτης κατασκευαστής να γείρει και από το πόσο µπο-
ρεί να πληγεί το θύµα. Ειδικά σήµερα, που τα ΜΜΕ είναι ο υποτι-
θέµενος καθρέφτης της πραγµατικότητας, όλοι µπορούν να είναι
θύµατα ενός κατασκευασµένου ψέµατος ή µιας κατασκευασµέ-
νης αλήθειας.
Αν «όλα τελικά είναι προσωπικά», επί προσωπικού, νιώθετε
αµηχανία µετά την πρόσφατη περιπέτειά σας µε τον φοροει-
σπρακτικό µηχανισµό;
Φυσικό είναι. Αρκεί η δική µου περιπέτεια να µη λειτουργήσει
στους θεατές της, που µπορεί να βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση
µε τη δική µου, σαν ακόµη ένα εκβιαστικό παράδειγµα να κλει-
στούν στη φοβική τους µοναξιά. Ναι µεν όλα είναι προσωπικά,
αλλά οι πολλές µοναδικότητες δηµιουργούν το συλλογικό, όταν
αυτές συναντηθούν. Και τότε η αντίδραση µπορεί να γίνει παρα-
γωγική.
Είπατε πρόσφατα ότι «υποχρέωση της Αριστεράς είναι η
ρήξη, και η ρήξη δεν φτάνει µόνο να εξαγγέλλεται». Πόσο υ-
πεύθυνη είναι η Αριστερά για το σηµερινό κοινωνικό αδιέ-
ξοδο;
Για το κοινωνικό αδιέξοδο δεν είναι καθόλου υπεύθυνη. Υπεύ-
θυνη θα είναι αν για άλλη µια φορά δεν κατορθώσει, λειτουργώ-
ντας ενωτικά, να µας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο.
Η παρότρυνσή σας προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «να γίνει προσω-
πικά προστατευτικός». Θεωρείται ότι η πολιτική ασκείται µε
όρους προστασίας;
Τώρα, στην εποχή που όλοι έχουν κατηγορηθεί από τους πραγ-
µατικά υπεύθυνους ως συνυπεύθυνοι, επενδύοντας σε µια κατα-
σκευασµένη ενοχή, το πρώτο που πρέπει ένας πολιτικός χώρος
να πετύχει είναι η απενοχοποίηση του πολίτη, γιατί η ενοχή τον
κρατά παράλυτο πολιτικά και δεν µπορεί να αντιδράσει. Όλος
ο κόσµος λέει «νιώθω απροστάτευτος». Τι θα γίνει; Αυτή την
κραυγή πρέπει να την ακούσουν όλοι.
Η οικονοµική κρίση πρόσφερε άλλοθι στα άκρα; Τι συναισθή-
µατα σας προκαλεί η έξαρση της βίας;
Η βία δεν είναι κάτι το γενικό και αόριστο. Η περίφηµη, γενικό-
λογη καταδίκη της δεν έχει άλλο σκοπό από τη διατήρηση της
βίας, και πιο συγκεκριµένα τη διατήρηση της κρατικής βίας. Κάθε
βίαιη πράξη πρέπει να κρίνεται ανάλογα µε τις συγκυρίες και το
πλαίσιο µέσα στο οποίο διαπράττεται.
Η κουλτούρα της συνεργασίας των κοµµάτων, σχηµατοποι-
ηµένη στην παρούσα κυβέρνηση, πιστεύετε ότι είναι σηµάδι
προόδου για τη χώρα;
Θα αστειεύεστε βέβαια. Η συνεργασία από µόνη της δεν εξω-
ραΐζει το σκοπό για τον οποίο γίνεται. Αν αυτή η συνεργασία δεν
βλέπει πως τα αποτελέσµατά της είναι η διάλυση του κοινωνικού
ιστού αυτής της χώρας, τότε δεν πρόκειται περί πολιτισµού, αλλά
περί βαρβαρότητας.
Υποστηρίζετε ότι «ζητείται πάθος, γιατί η έλλειψή του
δηλώνει έλλειψη πίστης». Είστε αισιόδοξος για το µέλλον;
Το καλύτερο µέλλον δεν έρχεται φυσικά και νοµοτελειακά, χωρίς
τη δική µας ένταση και δύναµη. Επαναλαµβάνω: βασική πρόταξη
είναι η απενοχοποίηση του πολίτη. Το πάθος είναι αναγκαίο, γιατί
η έλλειψή του αποδεικνύει έλλειψη πίστης. Ο πολιτικός αναλυτι-
κός λόγος οφείλει να απεκδυθεί το φοβικό σύνδροµο που γεννά
η χρήση µιας συναισθηµατικής έκφρασης. Ο κόσµος, µαζί µε την
ανάγκη για ανάλυση, έχει ανάγκη και τη συναισθηµατική κατα-
νόηση.
Ο Γιώργος Κιµούλης το τελευταίο διάστηµα πρωταγωνίστησε σε µια άλλη σκηνή από αυτή που
ξέρει και µε έναν ανορθόδοξο τρόπο. Η κοινή γνώµη βρέθηκε αντιµέτωπη µε το δίληµµα αν είναι φοροφυγάς ή οφειλέτης και ο ίδιος βρέθηκε για λίγες ώρες µε χειροπέδες και στη δίνη των διαρροών που προηγήθηκαν για ένα κρυφτούλι, το οποίο ο ίδιος διέψευσε, προκειµένου να µη συλληφθεί.
Της περιπέτειάς του αυτής είχαν προηγηθεί δηµόσιες τοποθετή-
σεις του πολύ επικριτικές για την ακολουθούµενη πολιτική. Την
προηγούµενη εβδοµάδα βρέθηκε στο ίδιο πάνελ µε τον Αλέξη
Τσίπρα σε µια εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για την απάντηση της αξι-
ωµατικής αντιπολίτευσης στη «στρατηγική της έντασης». Ίσως ε-
πειδή η οµιλία του είχε έντονο συναισθηµατισµό, ίσως επειδή το
κυνηγητό του από τις Αρχές είχε εκληφθεί από πολλούς ως σα-
φάρι εντυπώσεων, επιχείρηση αποπροσανατολισµού και εκδικη-
τικού χαρακτήρα πρωτοβουλία, όχι απλώς καταχειροκροτήθηκε
αλλά µετά το τέλος της εκδήλωσης δεν µπορούσε να φύγει, αφού
ήταν πολλοί αυτοί που είχαν κάτι να του πουν από κοντά. Η παρά-
σταση «Συνέντευξη», που παίζεται στο θέατρο «Αθηνών» σε δική
του σκηνοθεσία και µε τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, πη-
γαίνει πολύ καλά και έχει έντονα πολιτική διάσταση, γιατί αποκα-
λύπτει µια σκοτεινή πλευρά του κόσµου των media, µε την οποία
βρέθηκε και ο ίδιος αντιµέτωπος πολύ πρόσφατα.
Στη «Συνέντευξη», τη θεατρική παράσταση στην οποία πρω-
ταγωνιστείτε φέτος, υποδύεστε έναν ξεπεσµένο πολεµικό α-
νταποκριτή, που οµολογεί επί σκηνής ότι έχει κατασκευάσει
γεγονότα. Πού πιστεύετε ότι γέρνει το εκκρεµές µεταξύ της α-
λήθειας και της κατασκευής της σήµερα;
Ο Ελύτης γράφει: «Την αλήθεια τη φτιάχνει κανείς ακριβώς όπως
φτιάχνει και το ψέµα». Άρα το εκκρεµές γέρνει ανάλογα, από το
πού θέλει ο θύτης κατασκευαστής να γείρει και από το πόσο µπο-
ρεί να πληγεί το θύµα. Ειδικά σήµερα, που τα ΜΜΕ είναι ο υποτι-
θέµενος καθρέφτης της πραγµατικότητας, όλοι µπορούν να είναι
θύµατα ενός κατασκευασµένου ψέµατος ή µιας κατασκευασµέ-
νης αλήθειας.
Αν «όλα τελικά είναι προσωπικά», επί προσωπικού, νιώθετε
αµηχανία µετά την πρόσφατη περιπέτειά σας µε τον φοροει-
σπρακτικό µηχανισµό;
Φυσικό είναι. Αρκεί η δική µου περιπέτεια να µη λειτουργήσει
στους θεατές της, που µπορεί να βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση
µε τη δική µου, σαν ακόµη ένα εκβιαστικό παράδειγµα να κλει-
στούν στη φοβική τους µοναξιά. Ναι µεν όλα είναι προσωπικά,
αλλά οι πολλές µοναδικότητες δηµιουργούν το συλλογικό, όταν
αυτές συναντηθούν. Και τότε η αντίδραση µπορεί να γίνει παρα-
γωγική.
Είπατε πρόσφατα ότι «υποχρέωση της Αριστεράς είναι η
ρήξη, και η ρήξη δεν φτάνει µόνο να εξαγγέλλεται». Πόσο υ-
πεύθυνη είναι η Αριστερά για το σηµερινό κοινωνικό αδιέ-
ξοδο;
Για το κοινωνικό αδιέξοδο δεν είναι καθόλου υπεύθυνη. Υπεύ-
θυνη θα είναι αν για άλλη µια φορά δεν κατορθώσει, λειτουργώ-
ντας ενωτικά, να µας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο.
Η παρότρυνσή σας προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «να γίνει προσω-
πικά προστατευτικός». Θεωρείται ότι η πολιτική ασκείται µε
όρους προστασίας;
Τώρα, στην εποχή που όλοι έχουν κατηγορηθεί από τους πραγ-
µατικά υπεύθυνους ως συνυπεύθυνοι, επενδύοντας σε µια κατα-
σκευασµένη ενοχή, το πρώτο που πρέπει ένας πολιτικός χώρος
να πετύχει είναι η απενοχοποίηση του πολίτη, γιατί η ενοχή τον
κρατά παράλυτο πολιτικά και δεν µπορεί να αντιδράσει. Όλος
ο κόσµος λέει «νιώθω απροστάτευτος». Τι θα γίνει; Αυτή την
κραυγή πρέπει να την ακούσουν όλοι.
Η οικονοµική κρίση πρόσφερε άλλοθι στα άκρα; Τι συναισθή-
µατα σας προκαλεί η έξαρση της βίας;
Η βία δεν είναι κάτι το γενικό και αόριστο. Η περίφηµη, γενικό-
λογη καταδίκη της δεν έχει άλλο σκοπό από τη διατήρηση της
βίας, και πιο συγκεκριµένα τη διατήρηση της κρατικής βίας. Κάθε
βίαιη πράξη πρέπει να κρίνεται ανάλογα µε τις συγκυρίες και το
πλαίσιο µέσα στο οποίο διαπράττεται.
Η κουλτούρα της συνεργασίας των κοµµάτων, σχηµατοποι-
ηµένη στην παρούσα κυβέρνηση, πιστεύετε ότι είναι σηµάδι
προόδου για τη χώρα;
Θα αστειεύεστε βέβαια. Η συνεργασία από µόνη της δεν εξω-
ραΐζει το σκοπό για τον οποίο γίνεται. Αν αυτή η συνεργασία δεν
βλέπει πως τα αποτελέσµατά της είναι η διάλυση του κοινωνικού
ιστού αυτής της χώρας, τότε δεν πρόκειται περί πολιτισµού, αλλά
περί βαρβαρότητας.
Υποστηρίζετε ότι «ζητείται πάθος, γιατί η έλλειψή του
δηλώνει έλλειψη πίστης». Είστε αισιόδοξος για το µέλλον;
Το καλύτερο µέλλον δεν έρχεται φυσικά και νοµοτελειακά, χωρίς
τη δική µας ένταση και δύναµη. Επαναλαµβάνω: βασική πρόταξη
είναι η απενοχοποίηση του πολίτη. Το πάθος είναι αναγκαίο, γιατί
η έλλειψή του αποδεικνύει έλλειψη πίστης. Ο πολιτικός αναλυτι-
κός λόγος οφείλει να απεκδυθεί το φοβικό σύνδροµο που γεννά
η χρήση µιας συναισθηµατικής έκφρασης. Ο κόσµος, µαζί µε την
ανάγκη για ανάλυση, έχει ανάγκη και τη συναισθηµατική κατα-
νόηση.
