Πολιτικός και στρατιωτικός, που αφιέρωσε τη ζωή του στην απελευθέρωση
των ισπανικών αποικιών και οραματίστηκε μία ενωμένη Λατινική Αμερική.
[...] Υπήρξε μία προσωπικότητα παγκοσμίου βεληνεκούς. Λατρεύτηκε ως
ήρωας, ως αγνός και ανιδιοτελής πατριώτης, που ανάλωσε την προσωπική του
περιουσία για τα ιδανικά της ελευθερίας. Ποιήματα γράφτηκαν προς τιμήν
του και μνημεία ανεγέρθηκαν σε πολλές πόλεις της Αμερικής, ενώ η μνήμη
του είναι ζωντανή μέχρι σήμερα.Ο μεγάλος Κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες μας δίνει μια μυθιστορηματική περιγραφή των τελευταίων ημερών της ζωής του στο βιβλίο του «Ο στρατηγός μες στο λαβύρινθό του», ενώ ο σπουδαίος Έλληνας σουρεαλιστής ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος έγραψε ένα συγκλονιστικό ποίημα, το οποίο τιτλοφορεί «Μπολιβάρ: Ένα ελληνικό ποίημα».
Πηγή: sansimera.gr
Στις 8 Μαΐου 1830 ο Σιμόν Χοσέ Αντόνιο δε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Μπολίβαρ υ Παλάσιος εγκαταλείπει την Μπογκοτά, συνοδευόμενος από την ακολουθία του, έχοντας οριστικά απαρνηθεί την εξουσία. Ο στρατηγός Μπολίβαρ αγνοεί ότι επιχειρεί το τελευταίο του ταξίδι. “Τι συμβαίνει;… Είμαι τόσο άσχημα για να μου μιλάνε για διαθήκη και για να εξομολογηθώ;… Πώς θα βγω από αυτόν τον λαβύρινθο!”
Μπερδεύοντας τη φαντασία με την ιστορία, περνώντας σαν μάγος από το έπος στο απέριττο χρονικό της ανθρώπινης μοίρας, ο συγγραφέας διαμορφώνει τα απομεινάρια ενός συναρπαστικού ονείρου που ο Μπολίβαρ έχει μπροστά στα μάτια του καθώς κατεβαίνει το μεγάλο ποταμό Μαγδαλένα. Εδώ κι εκεί οι πόλεις, που υπήρξαν το σκηνικό του θριάμβου του, τον υποδέχονται με ενθουσιασμό, αγνοώντας ότι έχει παραιτηθεί μια για πάντα από την εξουσία. Στα διαλείμματα της αρρώστιας του, ανάμεσα στα παραμιλητά του πυρετού, ξαναζεί, χάρη στον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, τη δόξα του στις μάχες, το θρίαμβο του απελευθερωτικού του ονείρου, τη γένεση των πατρίδων που δημιούργησε, την ίδια την ιστορία αυτής της ηπείρου, μεγάλο μέρος της οποίας έγραψε ο ίδιος.
Μερικές φορές οι λαμπροί εφιάλτες του επιτρέπουν να ξαναζήσει τα γεγονότα και μέσα στη φαντασία του η εποποιία ξαναρχίζει, αλλά ο συγγραφέας, που καθοδηγεί τα βήματά του, γνωρίζει ότι ο ποταμός που πάνω του αρμενίζει το καράβι του στρατηγού δεν είναι ο Μαγδαλένα, αλλά ένας άλλος – ο χρόνος, ο οποίος αργά, αμείλικτα, οδηγεί σε μια άλλη θάλασσα: το θάνατο… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
| Ξενόγλωσσος τίτλος | EL GENERAL EN SU LABERINTO |
| ISBN13 | 9789602361146 |
| Εκδότης | ΛΙΒΑΝΗΣ |
| Χρονολογία Έκδοσης | Ιανουάριος 1990 |
| Αριθμός σελίδων | 312 |
| Διαστάσεις | 21×14 |
| Πρόλογος | ΚΩΝΣΤΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ |
| Μετάφραση | ΣΩΤΗΡΙΑΔΟΥ-ΜΠΑΡΑΧΑΣ ΚΛΑΙΤΗ |
| Επιμέλεια | ΠΛΑΤΣΗ Μ. ΑΥΓΗ |
| Συγγραφέας/Δημιουργός (Ελληνικά) | ΜΑΡΚΕΣ ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ – ΓΚΑΡΣΙΑ |
.
.
Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας κρεολών με ισπανικές ρίζες, ο Μπολίβαρ γεννήθηκε στο Καράκας της Βενεζουέλας. Οι γονείς του πέθαναν όταν ο Μπολίβαρ βρισκόταν ακόμη σε παιδική ηλικία και την κηδεμονία του ανέλαβε ένας θείος, ο οποίος φρόντισε για τη μόρφωση και την καλλιέργεια του ανιψιού του προσλαμβάνοντας άριστους παιδαγωγούς, όπως ο Σιμόν Καρένιο Ροντρίγκεζ, ο οποίος έκανε τον νεαρό Μπολίβαρ να αγαπήσει τα έργα των Ευρωπαίων διανοητών, από τον Τζον Λοκ ως τον Βολταίρο και τον Ρουσό.
.
Στα 16 του χρόνια ο Μπολίβαρ έκανε το πρώτο του ταξίδι στην Ευρώπη για να συμπληρώσει τη μόρφωσή του και έμεινε στην Ισπανία τρία χρόνια. Εκεί, το 1801, παντρεύτηκε μια νεαρή αρχοντικής οικογενείας, η οποία όμως πέθανε από κίτρινο πυρετό λίγους μήνες μετά την επιστροφή των νεονύμφων στο Καράκας.
.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1804, ο Μπολίβαρ επέστρεψε στην Ευρώπη. Με τις ιδέες των Γάλλων Διαφωτιστών για λάβαρό του ο νεαρός Μπολίβαρ σε μια επίσκεψή του στη Ρώμη ορκίστηκε πάνω στον Ιερό Λόφο (Monte Sacro) να ελευθερώσει τη χώρα του από τον ζυγό των Ισπανών. Και τίμησε τον όρκο του.
.
Ο διανοούμενος στρατηγός
Επιστρέφοντας στο Καράκας ο Μπολίβαρ άρχισε αμέσως να παίρνει μέρος στις μυστικές συγκεντρώσεις των επαναστατικών οργανώσεων εναντίον των Ισπανών.
Το κίνημα της Ανεξαρτησίας της Λατινικής Αμερικής ξεκίνησε το 1808 και διευκολύνθηκε από την αδυναμία στην οποία βρισκόταν η Ισπανία λόγω των προβλημάτων της με τον Ναπολέοντα.
Στη Βενεζουέλα ο Ισπανός κυβερνήτης εκδιώχθηκε και τα διοικητικά καθήκοντα της χώρας ανέλαβε μια χούντα από ντόπιους στρατιωτικούς κατά το πρότυπο των πατριωτικών ενώσεων (juntas) της Ισπανίας που πολεμούσαν τον Ναπολέοντα.
Ο Μπολίβαρ ανέλαβε την αποστολή να μεταβεί στο Λονδίνο για να ζητήσει βοήθεια από τους Άγγλους. Οι Άγγλοι όμως αρνήθηκαν την παραμικρή ανάμειξη. Το μόνο κέρδος από αυτό το ταξίδι ήταν ότι ο Μπολίβαρ συνάντησε τον εξόριστο Φρανσίσκο ντε Μιράντα, ο οποίος είχε προσπαθήσει το 1806 να ελευθερώσει τη Βενεζουέλα αλλά απέτυχε, και τον έπεισε να επιστρέψει στο Καράκας για να αναλάβει την ηγεσία του απελευθερωτικού κινήματος.
.
H Βενεζουέλα κήρυξε την ανεξαρτησία της στις 5 Ιουλίου 1811 (Πρώτη Δημοκρατία της Βενεζουέλας) και ο 28χρονος Μπολίβαρ κατατάχθηκε στον στρατό.
Πολύ σύντομα όμως άρχισαν να εκδηλώνονται διαφωνίες ανάμεσα στον Μπολίβαρ και στον Μιράντα με αποτέλεσμα οι Ισπανοί να κατορθώσουν να επιβληθούν και πάλι.
Ο Μιράντα συνελήφθη και πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στα ισπανικά κάτεργα.
.
Ο Μπολίβαρ ωστόσο ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει τον αγώνα.
Κατέφυγε στην Καρταχένα της Νέας Γρανάδας (σημερινή Κολομβία) όπου δημοσίευσε την πρώτη του πολιτική διακήρυξη, το Μανιφέστο της Καρταχένας, στο οποίο ανέλυε τις αιτίες της ήττας στη Βενεζουέλα και παρακινούσε τους επαναστάτες να συντρίψουν τους Ισπανούς.
.
Αναλαμβάνοντας την αρχηγία του εκστρατευτικού σώματος ο Μπολίβαρ νίκησε τους Ισπανούς σε έξι συνεχόμενες μάχες και μπήκε στο Καράκας (6 Αυγούστου 1813) ως Ελευθερωτής (Libertador), έχοντας κερδίσει επάξια αυτόν τον τίτλο, αλλά και ως δικτάτορας.
Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις όμως στις τάξεις των επαναστατών πολύ σύντομα οδήγησαν σε εμφύλιο πόλεμο και έδωσαν πάλι την ευκαιρία στους Ισπανούς να καταλύσουν και τη Δεύτερη Δημοκρατία της Βενεζουέλας.
.
Πολιτικοί σχεδιασμοί
Εξόριστος και πάλι στη Νέα Γρανάδα και μετά στην Τζαμάικα, ο Μπολίβαρ έγραψε το 1815 μια σειρά κείμενα σε μορφή επιστολών, τo Γράμμα από την Τζαμάικα, όπου ανέλυε το όραμά του για την απελευθέρωση όλων των χωρών που βρίσκονταν υπό ισπανική κυριαρχία, από τη Χιλή και την Αργεντινή ως το Μεξικό.
Μετά την κατάκτηση της ανεξαρτησίας τους οι χώρες αυτές θα έπρεπε να γίνουν συνταγματικές δημοκρατίες, μια παραλλαγή του πολιτεύματος της Μεγάλης Βρετανίας. Θα υπήρχε δηλαδή Άνω και Κάτω Βουλή, και ενώ τα μέλη της Άνω Βουλής θα είχαν κληρονομικό δικαίωμα, τα μέλη της Κάτω Βουλής θα εκλέγονταν από τον λαό. Αρχηγός του κράτους θα ήταν ο πρόεδρος της δημοκρατίας, ισόβιος και με διευρυμένες εξουσίες.
.
Προτού όμως φθάσει στη μορφή του πολιτεύματος, ο Μπολίβαρ έπρεπε να διώξει τους Ισπανούς.
Ούτε η Αγγλία ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχθηκαν να βοηθήσουν.
Μόνο η μικρή δημοκρατία της Αϊτής, η οποία είχε μόλις αποκτήσει την ανεξαρτησία της από τους Γάλλους, πρόσφερε χρήματα και όπλα στον Μπολίβαρ.
Ακολούθησαν τρία χρόνια μαχών με τους Ισπανούς, με νίκες και με ήττες.
Την άνοιξη του 1819 ο Μπολίβαρ, οδηγώντας τους 2.500 άνδρες του μέσα από χιονισμένα δύσβατα ορεινά μονοπάτια, εισέβαλε στη Νέα Γρανάδα και, αιφνιδιάζοντας τους Ισπανούς, την απελευθέρωσε.
Ο Μπολίβαρ εκλέχθηκε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Μεγάλης Κολομβίας, στην οποία θα υπάγονταν η Νέα Γρανάδα (Κολομβία), η Βενεζουέλα και η επαρχία Κίτο (σημερινό Εκουαδόρ).
Ωστόσο η Ομοσπονδία υπήρχε μόνο στα χαρτιά, δεδομένου ότι οι δύο από τις τρεις χώρες της βρίσκονταν ακόμη κάτω από τον ισπανικό ζυγό.
.
H Μεγάλη Κολομβία
Το όνειρο όμως δεν άργησε να γίνει πραγματικότητα.
Τον Ιούνιο του 1821 ελευθερώθηκε η Βενεζουέλα και ένδεκα μήνες αργότερα ελευθερώθηκε και το Εκουαδόρ.
Στο Εκουαδόρ ο Μπολίβαρ συνάντησε τη γυναίκα των ονείρων του, την επαναστάτρια Μανουέλα Σάενς, η οποία έκτοτε τον ακολούθησε στη δόξα αλλά και στην απογοήτευση.
.
H Μεγάλη Κολομβία ήταν πλέον πραγματικότητα και η κυβέρνησή της αναγνωρίστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά οι φιλοδοξίες του Μπολίβαρ δεν σταμάτησαν εκεί.
H Χιλή και η Αργεντινή είχαν ελευθερωθεί από τον Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, ο οποίος είχε εισβάλει και στο Κάτω Περού αλλά, συναντώντας δυσκολίες, ζήτησε βοήθεια από τον Μπολίβαρ.
Ο Μπολίβαρ φαίνεται ότι εκτόπισε τον Σαν Μαρτίν αναλαμβάνοντας ο ίδιος την απελευθέρωση του Περού.
Πράγματι τον Σεπτέμβριο του 1823 ο Μπολίβαρ έφθασε στη Λίμα και οι Ισπανοί παραδόθηκαν.
.
Μόνο το Άνω Περού παρέμενε σε ισπανικά χέρια.
Ο Μπολίβαρ αποφάσισε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση:
Περνώντας πάνω από τις Άνδεις, οι άνδρες του κατατρόπωσαν τους Ισπανούς σε μια σειρά μάχες και τον Απρίλιο του 1825 το τελευταίο απομεινάρι των ισπανικών κτήσεων στην αμερικανική ήπειρο ελευθερώθηκε.
Το Άνω Περού, προς τιμήν του Ελευθερωτή του, ονομάστηκε Βολιβία (Bolivia).
.
Ισόβιος πρόεδρος
Τώρα πλέον ο Μπολίβαρ είχε φθάσει στο ύψιστο σημείο της σταδιοδρομίας του.
Ανακηρύχθηκε ισόβιος πρόεδρος της Μεγάλης Κολομβίας και του Περού.
Τα μέτρα της κατάργησης της δουλείας και της παραχώρησης γης στους στρατιώτες του απελευθερωτικού στρατού έκαναν τον Μπολίβαρ πολύ δημοφιλή στις μάζες, όχι όμως και στην παράταξη των φιλελευθέρων που θεωρούσε τον θεσμό του ισοβίου προέδρου αντιδραστικό.
.
Με κλονισμένη υγεία αλλά με ασίγαστη τη φιλοδοξία του ο Μπολίβαρ προσπάθησε να βάλει σε εφαρμογή ένα ακόμη σχέδιό του:
τη δημιουργία συνομοσπονδίας των αμερικανικών κρατών.
.
Το 1826 συνήλθε στον Παναμά μια παναμερικανική συνδιάσκεψη όπου τα κράτη της Μεγάλης Κολομβίας, το Περού, η Βολιβία, το Μεξικό, η Κεντρική Αμερική και οι Ενωμένες Επαρχίες του Ρίο ντε λα Πλάτα (η σημερινή Αργεντινή) υπέγραψαν συνθήκη συμμαχίας και κάλεσαν και τα υπόλοιπα κράτη της αμερικανικής ηπείρου να την προσυπογράψουν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες όμως αρνήθηκαν και γρήγορα άρχισαν να εμφανίζονται σύννεφα και ανάμεσα στα μέλη της συμμαχίας.
.
H αυταρχική διακυβέρνηση του Μπολίβαρ ξεσήκωσε αντιδράσεις.
Ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι και άρχισαν οι αυτονομιστικές τάσεις.
Οι φιλελεύθεροι ήθελαν πλέον να απαλλαγούν από τον δικτάτορα και αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν.
Δεν τα κατάφεραν όμως χάρη στον φύλακα άγγελο του Μπολίβαρ, τη Μανουέλα Σάενς.
Άρρωστος με φυματίωση και καταπονημένος από τις κακουχίες, ο μόλις 47 χρόνων Ελευθερωτής της Λατινικής Αμερικής παραιτήθηκε από το αξίωμα του προέδρου και αποφάσισε να φύγει για την Ευρώπη.
Δεν πρόλαβε όμως.
Πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου του 1830 στη Σάντα Μάρτα της Κολομβίας.
KEIMENA: ΙΩΑΝΝΑ ΖΟΥΛΑ
Πηγή: tovima.gr (ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 30/11/2003 00:00)
[οι υπογραμμίσεις, δικές μας]
*
*
Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar y Palacios
.
Ο Σιμόν Χοσέ Αντόνιο ντε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Μπολίβαρ ι Παλάσιος(Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar y Palacios,
γενν. 24 Ιουλίου 1783 στο Καράκας,Βενεζουέλα, θαν. 17 Δεκεμβρίου 1830 στη Σάντα Μάρτα, Κολομβία)
ήταν ηγέτης διαφόρων κινημάτων ανεξαρτησίας σε όλη τη Νότια Αμερική,
συλλογικά γνωστά ως Πόλεμος του Μπολίβαρ.
.
.
Ως ηγέτης στον αγώνα για ανεξαρτησία για τις περιοχές που σήμερα αποτελούν τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, τον Ισημερινό, το Περού, τον Παναμά και τη Βολιβία, θεωρείται σημαντικός ήρωας σε αυτές τις χώρες, καθώς και στην υπόλοιπη ισπανόφωνη Αμερική.
.
Το 1802 παντρεύτηκε την Μαρία Τερέσα Ροντρίγκες ντελ Τόρο ι Αλάισα.
Όταν η σύζυγός του πέθανε από κίτρινο πυρετό λιγότερο από έναν χρόνο αργότερα, ο Μπολίβαρ δεν παντρεύτηκε ποτέ ξανά.
.
.
Είναι γνωστός ως “El Libertador”, Ο Ελευθερωτής, και ως ο “Τζωρτζ Ουάσινγκτον της Νότιας Αμερικής” για τον ηγετικό του ρόλο στα πιο πάνω κινήματα ανεξαρτησίας, όπως ο Ουάσινγκτον ήταν αυτός που οδήγησε σε ανεξαρτησία τις Ηνωμένες Πολιτείες.
.
.
Η οικογένεια και τα πρώτα του χρόνια
Η αριστοκρατική οικογένεια των Μπολίβαρ προέρχεται από ένα μικρό χωριό στη Χώρα των Βάσκων, το Bolibar, από όπου βγαίνει και το όνομά της.[1]Οι Μπολίβαρ εγκαταστάθηκαν στη Βενεζουέλα τον 16ο αιώνα.
.
Μέρος του πλούτου τους δημιουργήθηκε από τα μεταλλεία χρυσού και χαλκού στον ποταμό Αρόα στη Βενεζουέλα.
Η εξόρυξη χρυσού, που άρχισε το 1632, οδήγησε στην ανακάλυψη μεγάλων αποθεμάτων χαλκού.
Προς το τέλος του 17ου αιώνα τα μεταλλεία χαλκού αποκτήθηκαν από την οικογένεια του Σιμόν Μπολίβαρ.
.
Αργότερα, ο Μπολίβαρ θα χρησιμοποιούσε μέρος των εισοδημάτων από τα μεταλλεία αυτά για τη χρηματοδότηση των επαναστατικών πολέμων στη Νότια Αμερική.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι η οικογένειά του απέκτησε ισχύ προτού αποκτήσει πλούτο.
Για παράδειγμα, ο Καθεδρικός του Καράκας, ο οποίος κτίστηκε το 1575, έχει ένα μέρος του ναού αφιερωμένο στην οικογένεια του Σιμόν Μπολίβαρ.
.
.
Ο Μπολιβάρ γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου του 1783, στο Καράκας της Βενεουέλας.
Πατέρας του ήταν ο Συνταγματάρχης Δον Χουάν Βινσέντε Μπολίβαρ ι Πόντε και μητέρα του η Δόνια Μαρία ντε λα Κονσεψιόν ι Μπλάνκο.
Σε βρεφική ηλικία, ο Μπολίβαρ δόθηκε στη Δόνια Ινές Μανσέμπα ντε Μιγιάρες.
Λίγα μόλις χρόνια αργότερα επιστρέφει στους γονείς του, αλλά πριν ακόμη γίνει τριών ετών, χάνει τον πατέρα του.
Αργότερα, σε ηλικία εννέα ετών, πεθαίνει και η μητέρα του.
.
Έτσι, βρέθηκε υπό την κηδεμονία του θείου του Μιγκέλ Χοσέ Σανζ, με τον οποίο, όμως, δεν είχε καλές σχέσεις.
Μολαταύτα, ο Μπολίβαρ είχε την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση, από σπουδαίους καθηγητές, όπως ο Αντρές Μπέγιο και ο Δον Σιμόν Ροντρίγκεζ.
Ειδικά, ο τελευταίος επηρέασε βαθύτατα το νεαρό, καθώς υπό την καθοδήγησή του, ο Μπολίβαρ διάβασε τα φιλελεύθερα βιβλία, που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους ντόπιους ριζοσπάστες.
.
.
Στην Ευρώπη
Η εκπαίδευση του Μπολίβαρ ολοκληρώθηκε στην Ευρώπη, που του εμφύσησε το πάθος για την πολιτική.Μάλιστα, παρευρέθηκε στη στέψη του Ναπολέοντα το 1804.
Του προκάλεσε ρίγη συγκίνησης η αγάπη που έδειχνε το μεγάλο πλήθος για τον ήρωά του[2].
.
Ο ίδιος έγραψε πως μια τόσο μεγάλη αγάπη ήταν το αποκορύφωμα των επιθυμιών του ανθρώπου[2].
.
Από εκείνη τη στιγμή, ο Μπολίβαρ σκέφτηκε να παίξει σοβαρό ρόλο στο μέλλον της πατρίδας του.
Ο Αλεξάντερ φον Χούμπολτ, τον οποίο γνώρισε το 1804, του είπε:
“Πιστεύω ότι η χώρα σας είναι ώριμη για την ανεξαρτησία της, αλλά δε βλέπω τον άνθρωπο που θα την πραγματοποιήσει”[2].
Ο Μπολίβαρ δεν απάντησε, αλλά μέσα του αποδέχτηκε την πρόκληση.
Συναντήθηκε με τον Σιμόν Ροντρίγκεζ και έκαναν μαζί μια περιήγηση στην Ευρώπη.
Προς το τέλος του ταξιδιού, πήρε τον όρκο του στη Ρώμη.[2]
.
.
El Libertador (Ο Ελευθερωτής)
Ο Μπολίβαρ επέστρεψε στο Καράκας το 1807.Ζούσε σαν πλούσιος κρεολός, διαχειριζόμενος υποδειγματικά τα απέραντα κτήματά του.
Ωστόσο, σε τακτικές συγκεντρώσεις, δήθεν φιλοσοφικές ή χαρτοπαικτικές[2], αναζητούσε μαζί με του νεαρούς ομοϊδεάτες του κρεολούς τις πιο πρόσφορες μεθόδους για την επίτευξη των δημοκρατικών σκοπών τους.
.
Όταν ο Ναπολέων έκανε τον Ιωσήφ Βοναπάρτη βασιλιά της Ισπανίας και των αποικιών της το 1808, συμμετείχε στο στρατιωτικό αντιστασιακό κίνημα στη Νότια Αμερική.
Το κίνημα του Καράκας ανακήρυξε την ανεξαρτησία της χώρας το 1810 και ο Μπολίβαρ στάλθηκε στη Βρετανία σε διπλωματική αποστολή.
.
Ο Μπολίβαρ γύρισε πίσω στη Βενεζουέλα το 1811.
Όμως τον Ιούλιο του 1812 ο ηγέτης του στρατιωτικού κινήματος Φρανσίσκο ντε Μιράντα παραδόθηκε στους Ισπανούς και ο Μπολίβαρ κατέφυγε στην Καρθαγένη της Ινδίας (Cartajena, Colombia).
Την περίοδο αυτή ο Μπολίβαρ έγραψε το Μανιφιέστο της Καρταχένα.
.
.
Το 1813, αφού ανέλαβε στρατιωτικά καθήκοντα στη Νέα Γρανάδα σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνέλευσης της Τούνχα, ηγήθηκε της εισβολής στη Βενεζουέλα στις 14 Μαΐου.Αυτή ήταν η αρχή της Campaña Admirable, της Θαυμαστής Εκστρατείας.
.
Μπήκε στη Μέριδα της Βενεζουέλας στις 23 Μαΐου, όπου τον ανακήρυξαν El Libertador (επειδή τους απελευθέρωσε από τον ισπανικό στρατό),
και ακολούθησε η κατάληψη του Τρουχίγιο στις 9 Ιουνίου.
Έξι μέρες αργότερα, στις 15 Ιουνίου, υπαγόρευσε την περίφημη Διακήρυξη του Πολέμου μέχρι Θανάτου (Decreto de Guerra a Muerte).
Το Καράκας ανακαταλήφθηκε στις 6 Αυγούστου 1813 και ο Μπολίβαρ καθιερώθηκε ως “El Libertador”, ανακηρύσσοντας τη Δεύτερη Δημοκρατία της Βενεζουέλας.
.
.
Λόγω της εξέγερσης του Χοσέ Τομάς Μπόβες το 1814 και της πτώσης της Δημοκρατίας, επέστρεψε στη Νέα Γρανάδα, όπου οδήγησε μια κολομβιανή εθνικιστική δύναμη στην κατάληψη της Μπογοτά το 1814, την οποία είχαν καταλάβει δυνάμεις αντιφρονούντων από την Κουντιναμάρκα.
.
Είχε πρόθεση να προχωρήσει στην Καρθαγένη της Ινδίας και να στρατολογήσει ντόπιες δυνάμεις για να καταλάβει τη βασιλική Σάντα Μάρτα.
Όμως, μετά από πολλές πολιτικές και στρατιωτικές συγκρούσεις με την κυβέρνηση της Καρθαγένης της Ινδίας, ο Μπολίβαρ κατέφυγε το 1815 στη Τζαμάικα, από όπου ζήτησε τη βοήθεια Αϊτιανού ηγέτη Αλεξάντρ Πεσιόν.
.
Το 1816, με βοήθεια από την Αϊτή (η οποία του δόθηκε επειδή υποσχέθηκε ότι θα ελευθέρωνε τους σκλάβους), ο Μπολίβαρ έκανε απόβαση στη Βενεζουέλα και κατέλαβε την Ανγκοστούρα (σήμερα Πόλη Μπολίβαρ).
.
Με τη νίκη στη Μάχη της Μπογιακά το 1819 η Νέα Γρανάδα απελευθερώθηκε από την ισπανική κυριαρχία και στις
7 Σεπτεμβρίου 1821 δημιουργήθηκε η Μεγάλη Κολομβία
(ομοσπονδία η οποία κάλυπτε την έκταση που καλύπτουν σήμερα οι χώρες Βενεζουέλα, Κολομβία, Παναμάς και Ισημερινός), με πρόεδρο τον Μπολίβαρ και αντιπρόεδρο τον Φρανσίσκο ντε Πάουλα Σανταντέρ.
.
Πρόσθετες νίκες στις Μάχες του Καραβόβο το 1821 και της Πιτσίντσα το 1822 εδραίωσαν την κυριαρχία του στη Βενεζουέλα και στο Ισημερινό αντίστοιχα.
Μετά από συνάντηση στο Γκουαγιακίλ στις 26 και 27 Ιουλίου 1822 με τον Αργεντινό Στρατηγό Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν (ο οποίος, έχοντας ελευθερώσει εν μέρει το Περού, τον Αύγουστο του 1821 απέκτησε τον τίτλο Προστάτης της Περουβιανής Ελευθερίας), ο Μπολίβαρ ανέλαβε να ολοκληρώσει την απελευθέρωση του Περού.
.
.
Ο Μπολίβαρ, με τη βοήθεια του Αντόνιο Χοσέ ντε Σούκρε, νίκησε το ισπανικό ιππικό στις 6 Αυγούστου 1824 στη Μάχη του Χουνίν.
Ο Σούκρε κατέστρεψε τις υπόλοιπες ισπανικές δυνάμεις (οι οποίες εξακολουθούσαν να υπερέχουν αριθμητικά) στη Μάχη του Αγιακούτσο στις 9 Δεκεμβρίου.
.
Στις 6 Αυγούστου 1825, στη Συνέλευση του Άνω Περού, δημιουργήθηκε η Δημοκρατία της Βολιβίας.
Έτσι, ο Μπολίβαρ έγινε ένας από τους λίγους ανθρώπους από τους οποίους μια χώρα έχει πάρει το όνομά της.
Το σύνταγμα αντανακλούσε τις επιρροές που είχε στην πολιτική σκέψη του Μπολίβαρ η Γαλλική και Σκοτσέζικη Διαφώτιση, καθώς και οι Έλληνες και Ρωμαίοι κλασικοί συγγραφείς.
.
Ο Μπολίβαρ δυσκολεύτηκε πολύ να διατηρήσει τον έλεγχο στην τεράστια Μεγάλη Κολομβία.
.
Το 1826 εσωτερικές διαμάχες δημιούργησαν έντονες διαφωνίες σε όλη τη χώρα και προκάλεσαν εξεγέρσεις στη Βενεζουέλα, φέρνοντας την εύθραυστη νοτιοαμερικανική συμμαχία στο χείλος της κατάρρευσης.
Επιτεύχθηκε συμφωνία με τους Βενεζουελανούς αντάρτες, στους οποίους δόθηκε αμνηστία, αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθούν οι αντιφρονούντες στη Νέα Γρανάδα.
Σε μια προσπάθεια να κρατήσει τη συνομοσπονδία ενιαία,
ο Μπολίβαρ συγκάλεσε συνταγματική συνέλευση στην Οκάνια της Κολομβίας τον Απρίλιο του 1828.
.
.
Έβλεπε το όνειρό του για μια ομοσπονδία όλων των νέων ανεξάρτητων δημοκρατιών, στο στυλ της Αμερικανικής Επανάστασης, με μια κυβέρνηση που θα αναγνώριζε και θα διαφύλαττε τα ατομικά δικαιώματα,
να υποχωρεί στις πιέσεις από διάφορα συμφέροντα που υπήρχαν σε όλη την περιοχή,
τα οποία απέρριπταν το μοντέλο αυτό και ενδιαφέρονταν λίγο ή και καθόλου για φιλελεύθερες αρχές.
.
.
Για τον λόγο αυτό, και για να αποτρέψει τη διάλυση, ο Μπολίβαρ προσπάθησε να δημιουργήσει στη Μεγάλη Κολομβία ένα πιο συγκεντρωτικό μοντέλο κυβέρνησης,
το οποίο θα περιείχε μερικά ή όλα τα στοιχεία του βολιβιανού συντάγματος, που ο ίδιος είχε γράψει (το οποίο περιλάμβανε ισόβια προεδρία με δυνατότητα επιλογής του διαδόχου, αν και αυτό ήταν θεωρητικά υπό τον έλεγχο ενός περίπλοκου συστήματος ισορροπιών).
.
Αυτή η κίνηση θεωρήθηκε αμφιλεγόμενη και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που οι προσπάθειες αυτές συνάντησαν μεγάλη αντίσταση.
Η συνέλευση παραλίγο να τελειώσει με ένα έγγραφο το οποίο θα δημιουργούσε μια ριζικά ομόσπονδη κυβέρνηση, η οποία θα μείωνε σημαντικά τις εξουσίες της κεντρικής διοίκησης.
.
Δυσαρεστημένοι με την προοπτική αυτή, οι αντιπρόσωποι του Μπολίβαρ εγκατέλειψαν τη συνέλευση.
Μετά την αποτυχία της συνέλευσης, λόγω σοβαρών πολιτικών διαφωνιών, ο Μπολίβαρ ανακήρυξε τον εαυτό του δικτάτορα στις 27 Αυγούστου 1828.
Το θεώρησε αυτό ως προσωρινό μέτρο, ως μέσο για να αποκαταστήσει την κυριαρχία του και να διασώσει τη Δημοκρατία, αν και έτσι αύξησε τη δυσαρέσκεια και το θυμό στους πολιτικούς του αντιπάλους.
Στις 25 Σεπτεμβρίου 1828 έγινε αποτυχημένη απόπειρα κατά της ζωής του, εν μέρει χάρη στην ερωμένη του Μανουέλα Σάενς, σύμφωνα με τη λαϊκή πεποίθηση.
.
.
Οι αντιδράσεις συνεχίστηκαν και κατά τα επόμενα δύο χρόνια έγιναν εξεγέρσεις στη Νέα Γρανάδα, τη Βενεζουέλα και το Εκουαδόρ.
.
.
Θάνατος και κληρονομιά
.
Είχε ήδη στείλει διάφορα κιβώτια (τα οποία περιλάμβαναν τα προσωπικά του αντικείμενα και τα γραπτά του) στην Ευρώπη πριν από την αναχώρησή του.
.
Πέθανε προτού αναχωρήσει, μετά από οδυνηρή μάχη με τη φυματίωση, στις 17 Δεκεμβρίου 1830 στην Κίντα δε Σαν Πέδρο Αλεχαντρίνο”, στη Σάντα Μάρτα στην Κολομβία..
Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν από τη Σάντα Μάρτα στο Καράκας το 1842,
όπου κτίστηκε μνημείο για την ταφή του.
Η Κίντα κοντά στη Σάντα Μάρτα έγινε μουσείο με πολλές αναφορές στη ζωή του.[3]
.
κοντά στη Σάντα Μάρτα, Κολομβία
.
.
Πολιτική κληρονομιά
Λίγο πριν πεθάνει, ο Μπολίβαρ ζήτησε από τον προσωπικό του βοηθό, τον Στρατηγό Ντανιέλ Φλορένσιο Ο’ Λήρι να κάψει το εκτενές αρχείο με τα γραπτά, τις επιστολές και τις ομιλίες του.Ο Ο’ Λήρυ δεν υπάκουσε την εντολή και τα τα γραπτά διασώθηκαν, δίνοντας στους ιστορικούς τεράστιο πλούτο πληροφοριών για τη φιλελεύθερη φιλοσοφία και σκέψη του Μπολίβαρ.
.
Μεγάλος θαυμαστής της Αμερικανικής Επανάστασης (αντίθετα από την άποψη που είχε για τη Γαλλική Επανάσταση), ο Μπολίβαρ περιέγραψε τον εαυτό του σε πολλές επιστολές ως “φιλελεύθερο” και υπέρμαχο του οικονομικού συστήματος της ελεύθερης αγοράς.
Ανάμεσα στα βιβλία που είχε μαζί του όταν έγραφε το Βολιβιανό Σύνταγμα ήταν Το Πνεύμα των νόμωντου Μοντεσκιέ και Ο Πλούτος των Εθνών του Άνταμ Σμιθ.
.
Οι ομιλίες και τα γραπτά του Μπολίβαρ δείχνουν ότι ήταν υπέρ
του περιορισμένου κράτους,
του διαχωρισμού των εξουσιών,
της θρησκευτικής ελευθερίας,
του δικαιώματος ιδιοκτησίας και
του κράτους δικαίου.
.
.
Συγγενείς
Ο Σιμόν Μπολίβαρ δεν άφησε απογόνους.Οι κατοπινοί συγγενείς του προέρχονται από την αδελφή του Χουάνα Μπολίβαρ ι Παλάσιος,
η οποία παντρεύτηκε τον Ντιονίσιο Παλάσιος ι Μπλάνκο
(θείο του Σιμόν και της Χουάνα από την πλευρά της μητέρας τους) και απέκτησε δύο παιδιά:
τον Γκιγέρμο και την Μπενίγνα.
.
Ο Γκιγέρμο σκοτώθηκε πολεμώντας στο πλευρό του θείου του στη μάχη της Λα Ογκάσα το 1827.
Η Μπενίγνα Παλάσιος ι Μπολίβαρ παντρεύτηκε τον Πέδρο Αμέστοϊ.
Τα δισέγγονά τους, Πέδρο και Εδουάρδο Μεντόσα Γκοϊτικόα ζουν στο Καράκας και είναι οι πιο κοντινοί συγγενείς του Μπολίβαρ που ζουν σήμερα.[4]
.
.
Τιμές
- Πρόεδρος της Μεγάλης Κολομβίας: 1821-1830
- Πρόεδρος του Περού: Φεβρουάριος 1824 – Ιανουάριος 1826
- Πρόεδρος της Βολιβίας: 1825-1826
.
