Η αποχώρηση του Ανδρέα Νεφελούδη αποτελεί σταθμό στις εξελίξεις στο χώρο της ΔΗΜΑΡ. Η ηγεσία του κόμματος προφανώς θα προσπαθήσει να υποβιβάσει το γεγονός, ισχυριζόμενη ότι δεν συνέβη τίποτα παραπάνω από μια μεμονωμένη αποχώρηση, ενός στελέχους που διαφωνεί «με το κόμμα» (δηλαδή με την ηγεσία του). Και ακριβώς εκεί εδράζει το πρόβλημα. Εξηγούμαι.
Το αξιοσημείωτο δεν είναι τόσο η ανακοίνωση εκ
μέρους του Ανδρέα της αποχώρησής του, την οποία είχε ουσιαστικά
προαναγγείλει, αλλά η αντίδραση της ηγεσίας. Η αντίδραση αυτή
περιγράφεται με μια λέξη: ανακούφιση. Αντί να προβληματιστεί και
να επιχειρήσει, έστω και καθυστερημένα,έναν ουσιαστικό διάλογο,
όχι πλέον για τις διαφωνίες που υπάρχουν με την «άλλη άποψη», αλλά για
την δυνατότητα έκφρασης αυτής της άποψης μέσα στο κόμμα, εξέπεμψε την
υπόκωφη ικανοποίησή της, που ξεφορτώθηκε ένα ακόμη«σάπιο
μήλο, για να μην σαπίσουν και άλλα μήλα στο καλάθι»,σύμφωνα και με την
έκφραση του διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Τα «σάπια μήλα», η ηγεσία τα ξεφορτώνεται ένα-ένα. Είτε τα διαγράφει, όπως έκανε με τους δυο βουλευτές, είτε δημιουργείσυνθήκες που οδηγούν στην επίσημη παραίτησή τους, όπωςτου Ανδρέα, είτε της σιωπηλής αποχώρησής τους, όπως στην περίπτωση των περισσότερων, μεταξύ των οποίων και ιστορικών στελεχών, ακόμα και παιδικών φίλων και συνοδοιπόρων του ίδιου του προέδρου της ΔΗΜΑΡ.Γεγονότα όπως η χθεσινή αποχώρηση ενός ιστορικού στελέχους, που επί 40 χρόνια αφιέρωσε την ζωή του σε αυτό που ήταν μέχρι τις εκλογές το κοινό όραμα, δεν πτοεί τους συντρόφους της ηγεσίας. Στην πορεία της σταδιακής αλλά ραγδαίας μετάλλαξης του κόμματος, απολαμβάνουν το γεγονός ότι ο απρόσμενος και απότομος χαρακτήρας της στροφής τους, έχει εμποδίσει μέχρι τώρα μια συγκροτημένη αντίδραση όσων πιστεύουν ότι η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και πάνω απ’ όλα να μείνει ένα αριστερό κόμμα.
Το ερώτημα προς την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ και προσωπικά προς το Φώτη Κουβέλη τίθεται πλέον με ξεκάθαρους όρους: υπάρχει θέση σε αυτό το κόμμα για την «άλλη άποψη»; Δεν μιλάω βέβαια για οποιαδήποτε άποψη. Αλλά για μια άποψη η οποία βασίζεται προφανώς στο ιστορικό εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ. Η άποψη που ισχυρίζεται ότι οι προεκλογικές μας δεσμεύσεις δεν ειπώθηκαν για ψηφοθηρία αλλά για να τηρηθούν. Η άποψη που λέει ότι δεν μπορεί η ΔΗΜΑΡ να είναι η «ουρά της ΝΔ» (για να χρησιμοποιήσω την έκφραση ενός μη-διαγραμμένου βουλευτή της ΔΗΜΑΡ) και να έχουμε απέναντί μας το σύνολο της ελληνικής αριστεράς. Την άποψη που ισχυρίζεται ότι στρατηγικός στόχος ενός αριστερού κόμματος είναι προφανώς η ευρύτερη συμμαχία των προοδευτικών, δημοκρατικών, αριστερών δυνάμεων για να αντιπαλέψουν τις νεοφιλελεύθερες, δεξιές, πελατειακές, μνημονιακές δυνάμεις. Και όχι να συμμαχήσουν με αυτές.
Και βέβαια πρέπει να διευκρινίσουμε, αν και αυτονόητο, τι σημαίνει να υπάρχει θέση για την άλλη άποψη. Σίγουρα δεν σημαίνει να εκφράζει κάποιος την άποψή του σε κομματικά όργανα, κεκλεισμένων των θυρών και την επομένη να αναγκάζεται να ψηφίσει ακριβώς το αντίθετο απ’ ότι πιστεύει. Αν η ηγεσία θέλει να τιμήσει την διαφορετικότητα της ΔΗΜΑΡ, πρέπει να αποβάλλει στην πράξη την πρακτική των διαγραφών, που επιλέχθηκε ως καταστατική αρχή του κόμματος. Πρέπει να σταματήσει να διαβάλει συντρόφους με την κατηγορία ότι δήθεν υποστηρίζουν την στρατηγική άλλου κόμματος. Ότι όποιος δεν συμφωνεί με την ηγεσία, βλάπτει το κόμμα.
Ας θέσουμε λοιπόν και επίσημα το ερώτημα: σύντροφε πρόεδρε, υπάρχει θέση για την δική μας άποψη στη ΔΗΜΑΡ;
Αν ναι, πρέπει άμεσα να διασαφηνιστεί και να αποκατασταθούν όλα τα ατοπήματα που έγιναν μέχρι τώρα.
Αν όχι, η ΔΗΜΑΡ θα έχει ακολουθήσει την πεπατημένη της λογικής «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και θα εξελιχθεί σε ένα κεντρώο, δηλαδή απολίτικο κόμμα, με αριστερή φρασεολογία, ένα αρχηγικό κόμμα-μπαλαντέρ που θα εξυπηρετεί πρόσκαιρες καταστάσεις αλλά σίγουρα όχι το εγχείρημα για το οποίο δημιουργήθηκε.