Ιτα­λία: Εκλο­γές με το φό­βο της βα­θύ­τε­ρης κρί­σης

ΜΙΑ ΔΙΑ­ΦΩ­ΤΙ­ΣΤΙ­ΚΗ ΣΥ­ΖΗ­ΤΗ­ΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑ­ΣΙ­ΛΗ ΚΩ­ΤΟΥ­ΛΑ

Σε μια προ­σπά­θεια να δώ­σου­με ό­σο γί­νε­ται πιο ο­λο­κλη­ρω­μέ­νη ει­κό­να για τις ε­πι­κεί­με­νες ε­κλο­γές στην Ιτα­λία, μι­λή­σα­με με τον σύ­ντρο­φο και συ­νερ­γά­τη της «Επο­χής» Βα­σί­λη Κω­τού­λα, που έ­χει ζή­σει για αρ­κε­τά χρό­νια και έ­κτο­τε πα­ρα­κο­λου­θεί τα­κτι­κά την πο­λι­τι­κή ζωή της γει­το­νι­κής χώ­ρας, ι­διαί­τε­ρα της α­ρι­στε­ράς. Η έ­κτα­ση της συ­ζή­τη­σης πι­στεύου­με πως εί­ναι α­νά­λο­γη της ση­μα­σίας που έ­χουν αυ­τές οι ε­κλο­γές τό­σο για τις ε­ξε­λί­ξεις στην τρί­τη κα­τά σει­ρά οι­κο­νο­μία της ΕΕ, ό­σο και στον ευ­ρω­παϊκό Νό­το, αλ­λά και με τις δυ­να­τό­τη­τες της ρι­ζο­σπα­στι­κής α­ρι­στε­ράς.

Επι­μέ­λεια α­φιε­ρώ­μα­τος: Παύ­λος Κλαυ­δια­νός - εφημερίδα ΕΠΟΧΗ

Οι τε­λευ­ταίες δη­μο­σκο­πή­σεις (ως την Πα­ρα­σκευή 8 Φε­βρουα­ρίου)

Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα (Μπερ­σά­νι):    33% - 37%, προς 33%.
Λαός της Ελευ­θε­ρίας (Μπερ­λου­σκό­νι):    26% - 31%, προς 31%.
Κί­νη­μα 5 Αστέ­ρων (Γκρί­λο):    14% - 16%, προς 16%.
Επι­λο­γή Πο­λι­τών με τον Μό­ντι:    13% -15%, προς 14%.
 Επα­νά­στα­ση Πο­λι­τών (Ινγκρόια):    4,1% - 5%, προς 4,5%
Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Εργα­τών (Φε­ρά­ντο):    έως 1%, πτω­τι­κή τά­ση.



Εί­ναι κρί­σι­μες αυ­τές οι ε­κλο­γές και για­τί;
Εί­ναι, νο­μί­ζω, οι κρι­σι­μό­τε­ρες της τρέ­χου­σας πε­ριό­δου για την Ιτα­λία και την Ευ­ρώ­πη. Στις α­ντι­πα­ρα­θέ­σεις έ­να φά­ντα­σμα πλα­νιέ­ται: της ελ­λη­νι­κής κα­τά­στα­σης. Τους τρο­μά­ζει, τους α­νη­συ­χεί αλ­λά και το α­ξιο­ποιούν. Ιδιαί­τε­ρα ο Μό­ντι κά­θε τό­σο το ξορ­κί­ζει λέ­γoντας ό­τι αυ­τός έ­σω­σε την Ιτα­λία και δεν έ­γι­νε Ελλά­δα, αλ­λά φο­βά­ται και τώ­ρα α­πό τον λαϊκι­σμό, τον δε­ξιό πε­ρισ­σό­τε­ρο, αλ­λά και τον α­ρι­στε­ρό, ό­πως θεω­ρεί τον Γκρί­λο. Το εν­δε­χό­με­νο να πά­ει η Ιτα­λία σε σε­νά­ριο Ελλά­δας α­νη­συ­χεί και τον Μπερ­σά­νι.

Το σε­νά­ριο Ελλά­δα παί­ζει λό­γω των πι­θα­νών συ­σχε­τι­σμών ή λό­γω της πο­λι­τι­κής της;
Εί­ναι και τα δύο. Εάν η Ιτα­λία, ε­πι­μέ­νει στην –ή­πια σε σχέ­ση με την Ελλά­δα– λι­τό­τη­τα, η κρί­ση θα βα­θύ­νει. Τό­τε, θα έρ­θει στη θέ­ση της Ελλά­δας. Πριν δε­κα­πέ­ντε μή­νες που ήρ­θε ο Μό­ντι, τα ε­πι­τό­κια εί­χαν φθά­σει στα ύ­ψη, έως και 10%. Τα ε­πι­τε­λεία της Ευ­ρώ­πης α­νη­σύ­χη­σαν, λό­γω και του Μπερ­λου­σκό­νι, και ε­πι­στρά­τευ­σαν τις «σο­βα­ρές» νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες – συ­ντη­ρη­τι­κές δυ­νά­μεις με τον Μό­ντι. Ο Μπερ­λου­σκό­νι στον πα­νι­κό του ό­χι μό­νο το δέ­χτη­κε, αλ­λά το χαι­ρέ­τι­σε! Έβα­λαν στο παι­χνί­δι τους και το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα. Έτσι, εί­χαν με­γά­λη πλειο­ψη­φία στη Βου­λή για να παρ­θούν μέ­τρα. Προς στιγ­μή φά­νη­κε να α­πο­δί­δει. Ο Μό­ντι α­παί­τη­σε έ­ναν εν­δο­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο, κα­τά κά­ποιο τρό­πο, δια­κα­νο­νι­σμό, συμ­βι­βα­σμό.

Η Ιτα­λία εί­ναι α­σφα­λώς με­γά­λη χώ­ρα...
Ακρι­βώς. Η ι­στο­ρία με την Ιτα­λία δεν μπο­ρεί να ε­πα­να­λη­φθεί ό­πως στην Ελλά­δα, διό­τι αυ­τό ση­μαί­νει κα­τάρ­ρευ­ση της ΕΕ. Τα γε­γο­νό­τα εί­ναι γνω­στά, οι συ­σκέ­ψεις, οι α­πο­φά­σεις με την «α­σπί­δα α­ντί σπρε­ντ» κ.τ.λ. Αυ­τό, βέ­βαια, συ­νο­δεύ­τη­κε με το Σύμ­φω­νο Στα­θε­ρό­τη­τας που ε­πέ­βα­λε η Μέρ­κε­λ, που για την Ιτα­λία συ­νε­πα­γό­ταν πο­λι­τι­κή λι­τό­τη­τας. Αντί, ό­μως, αύ­ξη­ση του Α­ΕΠ κα­τά 0,6% το 2012, ση­μειώ­θη­κε μείω­ση κα­τά 2,3%. Το χρέ­ος αυ­ξή­θη­κε α­πό 120% στο 127,5% του Α­ΕΠ. Η α­πο­τυ­χία Μό­ντι, ό­πως φαί­νε­ται και στις δη­μο­σκο­πή­σεις, τον α­πο­μυ­θο­ποίη­σε. Η ε­πα­να­χρη­μα­το­δό­τη­σή του α­παι­τεί, 100 δισ. το χρό­νο. Μα­ζί με το δη­μο­σιο­νο­μι­κό σύμ­φω­νο που προ­βλέ­πει άλ­λα 45 δισ., σύ­νο­λο 145 δισ. Εί­ναι α­δύ­να­το να βγει το πρό­γραμ­μα, αν δεν αλ­λά­ξει η κα­τεύ­θυν­ση της ΕΕ.

Ποια τα ι­δε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα που κα­τε­βαί­νουν στις ε­κλο­γές;
Η κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά, το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα (ΔΚ) με η­γέ­τη τον Λ. Μπερ­σά­νι, εί­ναι πι­θα­νό­τα­τα πρώ­το κόμ­μα. Λέει ό­τι θα δο­θεί προ­τε­ραιό­τη­τα στην α­νά­πτυ­ξη, ό­τι αρ­νεί­ται τη λι­τό­τη­τα στο ει­σό­δη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, θα φο­ρο­λο­γή­σει το με­γά­λο πλού­το, θα γί­νουν ε­πεν­δύ­σεις. Η δυ­να­μι­κή της κοι­νω­νι­κοοι­κο­νο­μι­κής κα­τά­στα­σης της Ιτα­λίας, ό­ντως, ω­θεί τον Μπερ­σά­νι να α­παι­τή­σει α­πό τη Γερ­μα­νία α­να­δό­μη­ση της ΕΕ προς μια κα­τεύ­θυν­ση ε­πε­κτα­τι­κής πο­λι­τι­κής α­ναι­ρώ­ντας το σύμ­φω­νο στα­θε­ρό­τη­τας. Αν δεν το κά­νει, η Ιτα­λία θα κα­ταρ­ρεύ­σει και θα βγει ο Μπερ­λου­σκό­νι. Η Γερ­μα­νία πρέ­πει να ε­πι­λέ­ξει. Το ΔΚ, ό­μως, πρέ­πει να α­πο­φα­σί­σει με ποιον θα συ­νερ­γα­στεί, πλην του Κόμ­μα­τος Ελευ­θε­ρίας και Οι­κο­λο­γίας (SEL) του Νί­κι Βέ­ντο­λα. O Mό­ντι έ­βα­λε ως ό­ρο τον α­πο­κλει­σμό του SEL. Ο Μπερ­σά­νι, υ­πο­χρεω­τι­κά, του α­πά­ντη­σε να μην α­σχο­λεί­ται με τα ε­σω­τε­ρι­κά της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και στη βά­ση του προ­γράμ­μα­τός της θα συ­νερ­γα­στούν και μα­ζί του αν χρεια­σθεί. Ο Μό­ντι χα­μή­λω­σε τους τό­νους.

Στην αρ­χή έ­λε­γε μι­σό­λο­γα ε­π’ αυ­τού ο Μπερ­σά­νι.
Ναι, μέ­χρι και προχ­θές. Έλυ­σε, βέ­βαια, πρώ­τα το ε­σω­τε­ρι­κό του δί­λημ­μα: Βέ­ντο­λα ή Μό­ντι; Το έ­λυ­σε λέ­γο­ντας «ναι» και στους δύο. Η προ­ει­δο­ποίη­σή του ή­ταν και προς τον Βέ­ντο­λα, για να δεχ­θεί συ­νερ­γα­σία με τον Μό­ντι. Το δέχ­θη­κε. Ως τό­τε εμ­φα­νι­ζό­ταν να α­ντι­δρά λό­γω της πίε­σης α­πό την «Επα­νά­στα­ση των Πο­λι­τών». Υπάρ­χει, βλέ­πε­τε, θεω­ρη­τι­κά, το ε­ρώ­τη­μα, αν βγει πρώ­τη η κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά η πι­θα­νή συ­νερ­γα­σία εί­ναι με­τα­ξύ κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και α­ρι­στε­ράς ή κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και κέ­ντρου; Αυ­τό ως πρό­βλη­μα με­τα­φέ­ρε­ται και στην «Επα­νά­στα­ση των Πο­λι­τών».

Ο πό­λος του Μπερ­λου­σκό­νι πώς νε­κρα­να­στή­θη­κε;
Ναι, α­να­κά­μπτει. Κά­νει μια προ­πα­γαν­δι­στι­κή ε­πέ­λα­ση. Κα­ταρ­χάς, έ­χει στη διά­θε­σή του με­γά­λο μέ­ρος των ΜΜΕ, και υ­πεν­θυ­μί­ζει ό­τι μπο­ρεί να ε­ξα­γο­ρά­ζει τα πά­ντα, κά­τι που έ­κα­νε ως έ­να βαθ­μό. Όμως, βρί­σκει και πο­λι­τι­κό-κοι­νω­νι­κό έ­δα­φος εύ­φο­ρο. Ο α­κραίος λαϊκι­σμός του, η δη­μα­γω­γία του πιά­νει στο έ­δα­φος της α­πο­τυ­χίας του Μό­ντι. Λέει: τέρ­μα στη φο­ρο­ε­πέ­λα­ση Μό­ντι και ό­τι ό­χι μό­νο θα μειώ­σει φό­ρους, αλ­λά θα τους ε­πι­στρέ­ψει (φό­ρο πρώ­της κα­τοι­κίας)! Λέει: ή ευ­ρώ ό­πως το θέ­λου­με ε­μείς, να ε­ξυ­πη­ρε­τεί το λαό μας, τη βιο­μη­χα­νία μας και την οι­κο­νο­μία, ή ε­πι­στρο­φή στη λι­ρέ­τα. Ή να φύ­γει α­πό το ευ­ρώ η Γερ­μα­νία! Να πά­νε στο διά­βο­λο –μας τα εί­χαν ε­πι­βά­λει για πο­λι­τι­κούς λό­γους– και τα σπρε­ντ, λέει. Η Ιτα­λία δεν φο­βά­ται έ­χει ι­στο­ρία, βιο­μη­χα­νία, οι­κο­νο­μία κ.τ.λ. Δεν θα βά­λου­με α­φε­ντι­κά τη Μέρ­κελ και τους κερ­δο­σκό­πους των σπρε­ντς. Αντλεί α­πό τον α­νερ­χό­με­νο ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμό και α­ντιευ­ρω­παϊσμό. Ξε­κι­νού­σε α­πό έ­να 22% και τώ­ρα εί­ναι στο 28% και τεί­νει προς το 30-31%. Εμπό­διό του εί­ναι η έλ­λει­ψη σύμ­μα­χου.

Ο Μό­ντι, κά­τω α­πό α­νά­γκη θα ή­τα­ν;
Εί­ναι δύ­σκο­λο, ό­χι α­πί­θα­νο. Ο Μό­ντι ως τρί­τος πό­λος, κέ­ντρο, εί­ναι προ­σα­να­το­λι­σμέ­νος, σύμ­φω­να με τους στό­χους και τις προ­δια­γρα­φές αυ­τών που τον «στή­σα­νε», να χτυ­πή­σει τον «α­νε­ξέ­λε­γκτο δε­ξιό λαϊκι­σμό» και να α­δυ­να­τί­σει τον πό­λο της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Δεν μπό­ρε­σε ό­μως ού­τε το έ­να, ού­τε το άλ­λο. Θα έ­χει έ­να πο­σο­στό 13%-15%, αλ­λά αυ­τό εί­ναι ήτ­τα.

Ο τέ­ταρ­τος πό­λος, ο Γκρί­λο, πώς εί­ναι τό­σο αν­θε­κτι­κός;
Το «Κί­νη­μα των πέ­ντε Αστέ­ρων» εί­ναι έ­να δυ­να­μι­κό μπλοκ. Ο Γκρί­λο, έ­να εί­δος Λα­ζό­που­λου, με πα­λαιές σχέ­σεις με την Αρι­στε­ρά, παίρ­νει στα γκά­λοπ α­πό 14-17%. Ίσως εί­ναι ο τρί­τος. Δεν πά­ει κα­θό­λου στην τη­λεό­ρα­ση, ε­πι­λέ­γει τις πλα­τείες με πο­λύ μα­ζι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις. Στην Κε­ντρι­κή Ιτα­λία οι α­να­φο­ρές του στον Μπερ­λι­γκουέρ εί­ναι συ­νε­χείς. Λει­τουρ­γεί πε­ρί­που δύο χρό­νια και βέ­βαια εί­ναι έ­να α­πο­λύ­τως αρ­χη­γι­κό κόμ­μα. Οι κλα­σι­κοί μαρ­ξι­στές στην Ιτα­λία, η Ρο­σά­να Ρο­σά­ντα π.χ., το κρί­νουν πο­λύ αρ­νη­τι­κά, ως μέ­ρος του ρεύ­μα­τος α­ντι­πο­λι­τι­κής. Προχ­θές, βέ­βαια, βγή­κε και τον στή­ρι­ξε ο Ντά­ριο Φο. Υπάρ­χει μια γε­νι­κό­τε­ρη σύγ­χυ­ση. Δεν α­πο­κλείω να πλη­σιά­σει και τον Μπερ­σά­νι, υ­πό ό­ρους.

Και η Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, η «Επα­νά­στα­ση των Πο­λι­τών»;
Εί­ναι το α­πο­τέ­λε­σμα, της ερ­γα­σίας πολ­λών δια­νοου­μέ­νων, α­κτι­βι­στών και συν­δι­κα­λι­στών των τε­λευ­ταίων 4 μη­νών και των δύο α­ρι­στε­ρών κομ­μά­των, της Κομ­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης και των Ιτα­λών Κομ­μου­νι­στών. Πή­γα­νε, βέ­βαια, προς τον Βέ­ντο­λα, για να δη­μιουρ­γη­θεί έ­να εί­δος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλ­λά δεν το δέχ­θη­κε. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι έ­να πρό­τυ­πο, και θα ‘ταν ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κά αν εί­χε ξε­κι­νή­σει πριν δύο χρό­νια. Δεν υ­πήρ­χε η ι­κα­νή ι­δε­ο­λο­γι­κή, πο­λι­τι­κή και στρα­τη­γι­κή ω­ρι­μό­τη­τα αλ­λά σύγ­χυ­ση. Αρνη­τι­κοί ή­ταν και πολ­λοί δια­νοού­με­νοι, ο ί­διος ο Μπερ­τι­νό­τι, πα­ρά την, έμ­με­ση πλέ­ον, κρι­τι­κή του προς τον Βέ­ντο­λα. Η ALBA ή­ταν αρ­νη­τι­κή να μπει στην «Επα­νά­στα­ση των Πο­λι­τών», αλ­λά ευ­τυ­χώς σε ε­σω­τε­ρι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα 26.000 ψή­φι­σαν υ­πέρ α­πό τους 30.000 που ψή­φι­σαν συ­νο­λι­κά. Η «Επα­νά­στα­ση των Πο­λι­τών» συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει και τον Ντι Πιέ­τρο και έ­χει ε­πι­κε­φα­λής τον α­ρι­στε­ρών κα­τα­βο­λών δι­κα­στή της Σι­κε­λίας Ινγκρόια.

Θα πε­ρί­με­νε κα­νείς, εν μέ­σω και εν ό­ψει λι­τό­τη­τας, να έ­παιρ­ναν πε­ρισ­σό­τε­ρο στις δη­μο­σκο­πή­σεις.
Όχι, έ­χουν αλ­λά­ξει τα πράγ­μα­τα. Ο Ντι Πιέ­τρο, π.χ., που εί­χε πά­ρει 6% δέχ­θη­κε χτυ­πή­μα­τα, ό­πως οι ε­ξα­γο­ρές βου­λευ­τών του α­πό τον Μπερ­λου­σκό­νι, δια­φθο­ρά στε­λε­χών του κ.ά. Και οι Οι­κο­λό­γοι, που συμ­με­τέ­χουν, εί­ναι σε πτώ­ση. Την υ­πο­στη­ρί­ζουν δύο δή­μαρ­χοι, ε­πί­σης. Της Νά­πο­λης και του Πα­λέρ­μο. Συμ­με­τέ­χει και έ­νας α­ριθ­μός συν­δι­κα­λι­στών. Ο πιο γνω­στός σε μας ε­δώ εί­ναι ο γραμ­μα­τέ­ας της F.I.O.M (Ομο­σπον­δία Εργα­ζο­μέ­νων στο Μέ­ταλ­λο) Λα­ντί­νι. Αντί­θε­τα, ο γνω­στός, ε­πί­σης, Κρε­μάν­σκι, μέ­σω της ALBA, ευ­νο­εί… τον Μπερ­σά­νι. Ο κύ­ριος ό­γκος της CGIL πή­γε με το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα, κά­τι ό­μως που ε­νο­χλεί τον Μό­ντι.

Η Άκρα Αρι­στε­ρά κα­τε­βαί­νει;
Βε­βαίως, εί­ναι το τρο­τσκι­στι­κό Εργα­τι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, με η­γέ­τη τον Φε­ρά­ντο, που πα­λιά ή­ταν στην Επα­νί­δρυ­ση. Ένα τους κομ­μά­τι πα­ρα­μέ­νει στην «Επα­νά­στα­ση των Πο­λι­τών».

Η «Επα­νά­στα­ση των Πο­λι­τών» τι θέ­σεις προ­τεί­νει, ποια η προο­πτι­κή της;
Ο Ινγκρόια εί­ναι προ­σα­να­το­λι­σμέ­νος να συ­γκρο­τη­θεί κυ­βέρ­νη­ση κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς-α­ρι­στε­ράς με κα­θα­ρό μέ­τω­πο ε­να­ντίον του Μό­ντι με την προϋπό­θε­ση βέ­βαια να γί­νει το ΔΚ συ­νε­πής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και να συ­νερ­γα­στεί με την ρι­ζο­σπα­στι­κή, μαρ­ξι­στι­κή α­ρι­στε­ρά. Στο ε­σω­τε­ρι­κό της πα­ρά­τα­ξης υ­πάρ­χει έ­ντα­ση ως προς αυ­τό, διό­τι κά­ποιοι ό­πως ο γραμ­μα­τέ­ας της Επα­νί­δρυ­σης Φε­ρέ­ρο, ε­πι­διώ­κουν να α­πο­σπα­σθεί ο Βέ­ντο­λα α­πό την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά, για να φτια­χτεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ της Ιτα­λίας. Σχε­τι­κά με την προο­πτι­κή της «Επα­νά­στα­σης των Πο­λι­τών», πι­στεύω ό­τι ό­λοι, αν και με κά­ποια α­σά­φεια ο Ντι Πιέ­τρο, θέ­λουν να α­πο­τε­λέ­σει την α­φε­τη­ρία συ­γκέ­ντρω­σης δυ­νά­μεων σε έ­να σχη­μα­τι­σμό ό­πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Θα ε­ξαρ­τη­θεί και α­πό το α­πο­τέ­λε­σμα των ε­κλο­γών.

Πά­ντως, αν νι­κή­σει το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα, δεν θα πε­ρά­σει τό­σο ά­νε­τα. Εί­δα­με τον Ολά­ντ.
Θα πε­ρά­σει, α­σφα­λώς, δύ­σκο­λα. Μπο­ρεί και να δι­χα­στεί α­κό­μη, μελ­λο­ντι­κά να δια­λυ­θεί. Το κε­ντρι­κό πρό­βλη­μα ό­μως εί­ναι τους ε­πό­με­νους μή­νες, τα ε­πό­με­να χρό­νια πού πά­ει και πού θα πά­ει η Ευ­ρώ­πη. Προς τη διά­λυ­ση ή την α­να­δό­μη­σή της, για να α­πα­ντή­σει στα προ­βλή­μα­τα με ο­δη­γό έ­ναν νε­ο­κεν­σια­νι­σμό, με πα­ρέμ­βα­ση του Δη­μό­σιου και ε­πεν­δύ­σεις;

Και οι δια­νοού­με­νοι της Αρι­στε­ράς;
Μια ο­μά­δα 10 δια­νοού­με­νων, με­τα­ξύ των ο­ποίων ο Ινγκράο, η Ρο­σά­ντα, η Κα­στε­λί­να, ο Μπε­λό­κιο, ο πρώην γραμ­μα­τέ­ας του ΚΚΙ Ακί­λε Οκέ­το ε­πέ­κρι­ναν την ά­πο­ψη Μπερ­σά­νι πε­ρί χα­μέ­νης ψή­φου. Έδει­ξαν, έ­τσι, έμ­με­σα, τη στή­ρι­ξή τους, στην «Επα­νά­στα­ση των Πο­λι­τών». Αντί­θε­τα, ο Αζόρ Ρό­ζα και ο Μά­ριο Τρό­ντι υ­πο­στη­ρί­ζουν Μπερ­σά­νι.

Ύστε­ρα α­πό τό­σο πλού­σια ι­στο­ρία της α­ρι­στε­ράς στην Ιτα­λία πώς μπο­ρεί να εί­ναι αυ­τός ο συ­σχε­τι­σμός σή­με­ρα;
Το ι­χνη­λα­τώ δα­νει­ζό­με­νος μια ι­δέα της Ρο­σά­ντα. Νο­μί­ζω ό­τι πλη­ρώ­νου­με την κα­τάρ­ρευ­ση α­πό τη δε­ξιά του υ­παρ­κτού σο­σια­λι­σμού. Προ­κά­λε­σε, ό­πως λέ­νε, έ­να σά­στι­σμα, πα­νι­κό, πα­ραί­τη­ση των Ιτα­λών α­ρι­στε­ρών.

Οι δε­κα­ε­τίες ό­μως πέ­ρα­σαν, ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός ε­πι­τί­θε­ται πα­ντού, κι­νή­μα­τα α­να­πτύχ­θη­καν, έ­χου­με το πα­ρά­δειγ­μα της Γαλ­λίας, της Ελλά­δας, της Ισπα­νίας, της Πορ­το­γα­λίας.
Υπάρ­χει, πρώ­τον, ε­γκλη­μα­τι­κή ευ­θύ­νη των η­γε­τών της α­ρι­στε­ράς που α­φή­σα­νε τό­σο α­νυ­πε­ρά­σπι­στη την πο­λύ πλού­σια πα­ρά­δο­ση του α­να­νεω­τι­κού κομ­μου­νι­σμού στη χώ­ρα τους. Δεύ­τε­ρον, υ­πάρ­χει α­νε­πάρ­κεια ό­σων ε­πι­χεί­ρη­σαν να την υ­πε­ρα­σπί­σουν, ό­πως, πχ, ο Μπερ­τι­νό­τι. Τρί­τον, ελ­πί­ζω ό­τι οι ζυ­μώ­σεις στην κοι­νω­νία θα γεν­νή­σουν κά­τι το και­νούρ­γιο στην ι­στο­ρι­κή αυ­τή κα­τεύ­θυν­ση. Αν έ­χει έ­να κα­λό α­πο­τέ­λε­σμα η «Επα­νά­στα­ση των Πο­λι­τών», ώ­στε ν’ α­πο­τε­λέ­σει τον ου­σια­στι­κό πυ­ρή­να στις πα­ρα­πέ­ρα ε­ξε­λί­ξεις, να έ­χου­με και στην Ιτα­λία έ­ναν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα διευ­κο­λύ­νει τις διερ­γα­σίες - ε­ξε­λί­ξεις στο μα­ζι­κό κί­νη­μα, σ’ έ­να κομ­μά­τι α­πό το Κί­νη­μα των 5 Αστέ­ρων α­κό­μη. Επί­σης να ε­πη­ρε­α­στεί και ο Βέ­ντο­λα, ώ­στε να μη στα­θε­ρο­ποιή­σει τις τω­ρι­νές του ε­πι­λο­γές. Η Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά έ­χει το ι­στο­ρι­κό κα­θή­κον, μέ­σα στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυ­τής της α­δυ­σώ­πη­της ε­πί­θε­σης του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού να υ­πε­ρα­σπι­στεί την δη­μο­κρα­τία, το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, τα δι­καιώ­μα­τα της ερ­γα­σίας.