Ας ακούσουμε λοιπόν ένα ποιηματάκι από το Καστελλόριζο, ένα από τα πάμπολλα «ασημένια» δίστιχα με τα οποία η λαϊκή μούσα δοξολόγησε τον έρωτα όπως του αξίζει: «Στην εκκλησιά σαν θα σε δω με χέρια σταυρωμένα, / όλοι κοιτάζουν το σταυρό κι εγώ κοιτάζω εσένα». Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Βλασφημία; Βαριά προσβολή θρησκευτικών συμβόλων, και μάλιστα του σταυρού, που αίφνης θεωρείται υποδεέστερης λατρευτικής αξίας εν συγκρίσει με δύο σταυρωμένα ανθρώπινα χέρια; Υβρη; Είναι βέβαιο ότι αυτό θα αποφάσιζε η Ιερά Εξέταση και όσοι εμπνέονται από το αιματηρό παράδειγμά της. Και θα απαιτούσε μάλιστα την επί της πυράς θανάτωση του ποιητή. Μόνο που, επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση ποιητής είναι ο δήμος όλος, ο λαός (ο οποίος «ενέχεται» και για πολλούς άλλους εξίσου «ασεβείς» ή και ασεβέστερους στίχους), θα ήταν αναγκασμένη να ρίξει στη φωτιά, αναδρομικώς, την Ελλάδα όλη - ή έστω το Καστελόριζο.
Και μάλλον θα αναγκαζόταν να συγκρατήσει το «θείον» μένος της. Ιερά Εξέταση δεν υπάρχει βέβαια στην εποχή μας. Θρησκευτικός φανατισμός, όμως, υπάρχει. Κι ανεξάρτητα από την προδήλως διαφορετική οξύτητα της εκδήλωσής του, δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα του ισλαμισμού, όπως θέλουμε να πιστεύουμε εμείς οι Δυτικοί - Χριστιανοί, πάντοτε σίγουροι για την υπεροχή μας σε όλα τα πεδία (πλην ίσως της πετρελαιοπαραγωγής). Το βλέπουμε αυτό όποτε εξαπολύονται αναθέματα (αλλά και πέτρες) εναντίον θεάτρων με «βλάσφημες» παραστάσεις, εναντίον γκαλερί που φιλοξενούν «βέβηλους» πίνακες ή εναντίον κινηματογραφικών αιθουσών όπου παίζονται «αντιχριστιανικά έργα», λ. χ. ο «Τελευταίος πειρασμός». Και το βλέπουμε και τώρα, με τη σύλληψη και τιμωρία ενός «σαμποτέρ της Ορθοδοξίας» από την Εύβοια, ο οποίος με τον διαδικτυακό πατέρα Παστίτσιό του «εβλασφήμησε κακοβούλως κατά του πατρός Παϊσίου»... Λίγο, ελάχιστα αν την τεντώσουμε την ιεροεξεταστική λογική που επικράτησε στη συγκεκριμένη περίπτωση, προς χαρά μεγάλη των χρυσαυγιτών και των εν γένει σκοταδιστών, θα τις κλείσουμε όλες τις ιστοσελίδες. Αφήστε που θα πρέπει να τιμωρήσουμε αναδρομικά και τους συντελεστές εκείνου του παλιού τραγουδιού, «Ο πάτερ Γυμνάσιος», όπου ο καλόγερός μας ετύγχανε, ήμαρτον, ολίγον φιλοχρήματος. Και σίγουρα, αν ο πατήρ Παΐσιος έμοιαζε λίγο με το είδωλό του όπως το έχουν κατασκευάσει οι τηλεοπτικώς θορυβώδεις λάτρεις του και οι εκποιητές των «προφητειών» του, αν δηλαδή ο δοξολογούμενος σαν «ασυρματιστής του Θεού» (λόγω της ειδικότητάς του στον εμφύλιο) ήταν όντως σκάλες ανώτερος σε όλα από τον Κοσμά τον Αιτωλό κι από τον Αγαθάγγελο, θα γνώριζε, βέβαια, την αλφαβήτα του χριστιανισμού. Και δεν θα απαιτούσε να κοπεί το χέρι κάποιων που υποτίθεται ότι τον ράπισαν. Μάλλον θα τους συγχωρούσε. Κι ας μην πει κανείς εδώ, γιατί μπορεί να βρεθεί κι αυτός κατηγορούμενος, ότι με το προορατικό χάρισμα που του αποδίδουν οι πιστοί του θα είχε προβλέψει τα τωρινά και θα είχε αφήσει ρητή εντολή ν’ αφήσουν ήσυχο τον καθένα στην πίστη του ή στη δυσπιστία του.
Πηγή: Καθημερινή
