«Επίτευγμα της Αριστεράς», χαρακτηρίζει την άνοδο
της Άκρας Δεξιάς και ειδικότερα Χρυσής Αυγής, ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας
Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Σύμφωνα με τον ΒΗΜΑτοδότη, ο πρώην
πρωθυπουργός είπε πως η Χρυσή Αυγή ανέβασε τα ποσοστά της λόγω της Αριστεράς
και της ανομίας που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στην χώρα. Παράλληλα είπε
πως για το καλό του τόπου, να σταματήσουν οι έκνομες ενέργειες των άκρων.
Πρώτος σε αυτόν τον άνισο αγώνα για την πρωτοκαθεδρία
υπεράσπισης της θεωρίας των δύο άκρων ήταν ο κ. Σαχινίδης. Ακολούθησαν και άλλα
στελέχη του ΠΑΣΟΚ, «μεταρρυθμιστές» της κεντροαριστεράς, κονδυλοφόροι, ο υιός
της Ντόρας Μπακογιάννη και σήμερα και ο πατέρας της.
Διαβάστε το άρθρο του Σωτήρη Βαλντέν
Αντιφασιστικό μέτωπο και «μεταρρυθμιστικός» σεχταρισμός
Έντρομοι
παρακολουθούμε -εμείς και η Ευρώπη- τη ραγδαία άνοδο του νεοναζισμού στη χώρα
μας, με σκηνές και καταστάσεις που όλο και περισσότερο θυμίζουν Γερμανία του
’30. Θα περίμενε κανείς μια πανδημοκρατική αντιφασιστική κινητοποίηση. Δυστυχώς
όμως, κάτι τέτοιο δεν παρατηρείται.Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων που τη στηρίζουν είναι -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- υποτονικές. O πανικός μπροστά στη δημοτικότητα της Χρυσής Αυγής φαίνεται να επιδρά παραλυτικά. Λόγια ακούμε, αλλά ουσιαστικά μέτρα -πολιτικά, επικοινωνιακά, κατασταλτικά- δεν βλέπουμε. Στα ΜΜΕ φαίνεται να έχει απήχηση η θεωρία ότι «συμφέρει» (τη δημοκρατία ή την ακροαματικότητα;) να αντιμετωπίζεται η Χ.Α. ως κανονικό κόμμα, όπως έγινε με τον Καρατζαφέρη. Κάποιοι άλλοι φαντάζονται πως θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο με ψευδεπίγραφες και κακομελετημένες επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Ζευς».
Δυστυχώς όμως, παρατηρούμε και μια προβληματική στάση στους κύκλους των μνημονιακών «μεταρρυθμιστών», από τους οποίους θα περίμενε κανείς πιο ισχυρά αντιφασιστικά αντανακλαστικά. Για πολλούς από τους φίλους αυτούς (υπάρχουν βέβαια και τιμητικές εξαιρέσεις), η άνοδος της Χ.Α. χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για τη «δικαίωση» των απόψεών τους για την Αριστερά και την ελληνική κοινωνία:
Η επέλαση του φασισμού ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα της ανομίας που καλλιεργούν Αριστερά και συνδικάτα. Άλλος θυμάται τα ΚΝΑΤ, άλλος τον Φωτόπουλο, άλλος τα γιαουρτώματα και όλοι μαζί τον Τσίπρα. Να ποιοι επώασαν το φίδι! Προχθές, μάλιστα, γνωστός εκπρόσωπος αυτού του κλίματος απέδωσε -από τη ΝΕΤ- ευθύνη και στο (παλιό) ΠΑΣΟΚ, με το σύνθημά του «Η Ελλάδα στους Έλληνες».
Το κύριο πρόβλημα με τέτοιες προσεγγίσεις δεν είναι η επιστημονική τους εγκυρότητα. Ο φασισμός σίγουρα δεν έπεσε από τον ουρανό. Διερευνώντας τις ρίζες του, ασφαλώς επισημαίνουμε νοοτροπίες και πρακτικές που προϋπήρχαν διάχυτες στην κοινωνία και που τροφοδότησαν το φαινόμενο αυτό. Βέβαια, και εδώ παρατηρούμε μια ασυμμετρία στην ανάλυση. Το πάθος κατά του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών αντιμνημονιακών οδηγεί τους «μεταρρυθμιστές» μας να παραβλέπουν πως το φαινόμενο Χ.Α. δεν άνθησε, λ.χ., το 2000 επί Σημίτη, αλλά σήμερα, που ο Έλληνας πολίτης έχει φτάσει σε απόγνωση από τα βάρβαρα μέτρα της «προσαρμογής» και τιμωρίας των Ελλήνων, σήμερα που η ανεργία είναι στο 25% -και 55% στους νέους σήμερα που η παράνομη μετανάστευση έχει γιγαντωθεί με τους «εταίρους» μας να σφυρίζουν αδιάφοροι, σήμερα, τέλος, που η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου έχει φθάσει στο μηδέν. Αν συνεπώς ψάχνουμε για τις ρίζες του κακού, καλά θα κάνουμε να βλέπουμε και το δάσος, όχι μόνο κάποια δέντρα.
Για τους παλαιότερους, η υπόθεση αυτή θυμίζει μια προ τεσσαρακονταετίας συζήτηση για το ποιος έφερε τη δικτατορία. Οι ανανεωτές της Αριστεράς είχαν τότε στηλιτεύσει τις ευθύνες του μαξιμαλισμού του Αντρέα Παπανδρέου και της ΕΔΑ. Κάποιοι όμως το πήγαιναν παραπέρα και -μαζί με τη Δεξιά και τη χούντα- ισχυρίζονταν ότι τη δικτατορία την έφερε... ο Αντρέας και όχι το Παλάτι, το παρακράτος και η Δεξιά.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι ακαδημαϊκό, αλλά πολιτικό. Καλλιεργείται από καιρό μια νέα διχοτομία στην ελληνική κοινωνία: από τη μία πλευρά οι «κακοί» με τους ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Χ.Α., Καμμένο, συνδικάτα, παλαιο-Πασόκους και γενικότερα κάθε αντιμνημονιακό (με αιχμή πάντα τον Τσίπρα), και από την άλλη οι «καλοί», με τη Ν.Δ., ό,τι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ, την «κυβερνώσα» ΔΗΜ.ΑΡ. (πλην Βουδούρη) και τον κ. Μάνο. Η διαίρεση αυτή είναι προβληματική για πολλούς λόγους. Εν προκειμένω, έρχεται σε αντίθεση και με τις επιταγές ενός πανδημοκρατικού αντιφασιστικού μετώπου, που εμφανίζεται έτσι να αποπροσανατολίζει από τον «κύριο εχθρό». Με τις (μονόπλευρες) κοινωνιολογικές αναλύσεις, στην πράξη υποβαθμίζεται ο κίνδυνος της Χ.Α., ισοπεδώνονται τα πάντα (ακόμη και το γιαούρτι με τα τάγματα εφόδου) και, κυρίως, υπονομεύεται ή συρρικνώνεται στα μέτρα του μικρού μετώπου των μνημονιακών κάθε πλατιά αντιφασιστική ενότητα. Άλλος κομψά και άλλος ωμά, κάποιοι «μεταρρυθμιστές» λένε ότι ο Τσίπρας και οι άλλοι δεν διαφέρουν κατά βάθος και τόσο από τους τραμπούκους του Μιχαλολιάκου. Οπότε, πώς να συμπαραταχθούμε μαζί τους εναντίον της Χ.Α.;
Σήμερα χρειαζόμαστε επιτακτικά ένα αντιφασιστικό μέτωπο που να περιλάβει τους πάντες, από τη Ν.Δ. ως το ΚΚΕ και κυρίως τη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου, που δεν πρέπει να ταυτίσει την αντίθεση στα βάρβαρα μέτρα και στην υπαρκτή σήψη του πολιτικού κατεστημένου με τους ναζιστικούς τραμπουκισμούς. Χρειάζονται πανεθνικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις. Είναι γι’ αυτό, νομίζω, επείγον οι «μεταρρυθμιστές» να εγκαταλείψουν τον σεχταρισμό τους, τουλάχιστον στο ζήτημα της Χ.Α. και να δραστηριοποιηθούν στον κοινό αγώνα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για όσους «εξ αριστερών» θα ήθελαν να περιορίσουν το εύρος μιας αντιφασιστικής κινητοποίησης. Ας επικεντρωθούμε εδώ όλοι στον ανερχόμενο κίνδυνο, όχι στη δικαίωση των απόψεών μας για το Μνημόνιο.
* Άρθρο του Σωτήρη Βαλντέν από το blog Μεταρρύθμιση
