Του
Σπύρου Τζόκα*
Κάπως
έτσι θα λένε οι επόμενες γενιές. Θα αντιμετωπίζουν την αυτοδιοίκηση σαν μακρινό
παρελθόν... κάτι που υπήρξε στην Ιστορία. Και για να είναι πιο παραδειγματικοί
θα δείχνουν κάτι που προσομοιάζει με αυτοδιοίκηση. Κάτι λίγο πολύ που μοιάζει
και με το σημερινό.
Η
Ιστορία θα αρχίζει με τους πολλούς δήμους και τις πολλές κοινότητες. Αυτό που
κληρονομήσαμε από τις μεγάλες στιγμές της πατρίδας μας... την ελληνική
επανάσταση, τα πρώτα βήματα του ελληνικού κράτους, την κυβέρνηση του βουνού
στην εθνική μας Αντίσταση. Την Ιστορία των δήμων και των κοινοτήτων που τίμησαν
και ανέδειξαν αγωνιστές δήμαρχοι... δίπλα - δίπλα με τον λαό, με τον πολίτη.
Μπορεί
τώρα να πει κάποιος: Τι σε έπιασε, ρε φίλε, αυγουστιάτικα και σε ένα στενόχωρο,
μνημονιακό καλοκαίρι να μας δυσκολεύεις ακόμα περισσότερο την αναπνοή;
Ας με
συγχωρέσουν οι φίλοι που θα μου κάνουν την τιμή να διαβάσουν αυτό το σημείωμα.
Υπάρχουν, όμως, σοβαροί λόγοι.
Ο
Καποδίστριας κατάφερε το πρώτο χτύπημα στην Αυτοδιοίκηση. Όχι ο κυβερνήτης,
αλλά κάτι ανόητοι στα υπουργεία που έδωσαν έτσι χωρίς αιδώ αυτό το όνομα στην
υποτιθέμενη μεταρρύθμισή τους. Τα συνηθίζουν αυτά. Έτσι έκαναν και με το
δεύτερο χτύπημα. Το θύμα αυτή τη φορά, εκτός από την αυτοδιοίκηση, ήταν και ο
Καλλικράτης, ο οποίος μέχρι τότε έχαιρε εκτίμησης. Λέγεται ότι δεν εννοούσαν
αυτόν τον Καλλικράτη, τον αρχιτέκτονα, αλλά έναν άλλο, ένα λαμόγιο που
περιφέρονταν άσκοπα στην αρχαία Αθήνα.
Οι
δήμοι και οι κοινότητες εξανεμίσθηκαν. Ο αριθμός 6.128 των δήμων και των
κοινοτήτων του 1997 μειώθηκε το 2011, στους 325!!! Η πεμπτουσία της
αυτοδιοίκησης, όπως τη ζήσαμε, χάνεται. Το άμεσο πρόσωπό της σκοτείνιασε. Άμεση
δημοκρατία, λαϊκή συμμετοχή και, συνεπώς, λαϊκή εξουσία αποτελούν λέξεις πλέον
κενές περιεχομένου. Ενισχύθηκε και σε τοπικό επίπεδο η έννοια της πολιτικής
αλλοτρίωσης, η απομάκρυνση και η αποξένωση των πολιτών από την εξουσία. Αυτό
είναι ιδιαίτερα εμφανές στην επαρχία, όπου ζωντανά χωριά με δραστηριότητα
μαράζωσαν.
Τα
κουρέλια τραγουδάνε ακόμα; Τραγουδούν, αλλά πολύ φάλτσα. Δεν αρέσει στον κόσμο
να ακούει αυτά τα χιλιοπαιγμένα και κακοποιημένα τραγούδια. Και μάλιστα όταν
αυτός υποφέρει, δοκιμάζεται. Και αυτό το εκμεταλλεύονται οι άλλοι... οι
επιτήδειοι. Όπως και ο προηγούμενος υπουργός, μιας χρήσεως, που εφάρμοσε τις
μνημονιακές πολιτικές μέσω του Καλλικράτη... και ήταν και αυτοδιοικητικός!!!
Τα
τραγούδια αυτά που δεν ακούγονται λένε ότι ακόμα και τώρα, μετά τις
αλλεπάλληλες ήττες, η αυτοδιοίκηση είναι το ανάχωμα στη διάλυση του κοινωνικού
κράτους Είναι ο βασικός μοχλός κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής, με
κοινωνικές δράσεις διαχρονικές και απότοκες της οικονομικής κρίσης. Είναι αυτή
που σηκώνει αποκλειστικά το βάρος της κοινωνικής πολιτικής του κράτους, έχοντας
οργανώσει ένα εκτεταμένο δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών, που απευθύνεται στο
σύνολο των πολιτών και ιδιαίτερα στους φτωχούς, στους ανέργους και τους
οικονομικά ασθενέστερους.
Οι
παιδικοί σταθμοί, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, τα ΚΑΠΗ, το πρόγραμμα «Βοήθεια στο
Σπίτι», τα ΚΔΑΠ, τα κοινωνικά παντοπωλεία, τα Κέντρα Αλληλεγγύης για την
ενίσχυση φτωχών, αστέγων, η παροχή συσσιτίων, ρούχων, φαρμάκων και άλλα είναι
κάποιες από τις δομές που αναγκαστικά θα κλείσουν και κατ' επέκταση θα λείψουν
από τους συμπολίτες μας που τόσο έχουν ανάγκη με την εφαρμογή των νέων μέτρων.
Κι
εκεί που μας χρώσταγαν μας παίρνουν και τον γάιδαρο. Ή, διαφορετικά, συμβαίνει
αυτό που περιγράφεται στο ανέκδοτο με τον Χότζα. Ενώ οι δήμοι στενάζουν
οικονομικά, αφού έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια τους τα τρία τελευταία
μνημονιακά χρόνια, 60% περίπου μειώθηκε η κρατική επιχορήγηση και μαζί και όλα
τα άλλα έσοδα, η κυβέρνηση και η τρόικα περί άλλων τυρβάζουν.
Με
την απόφαση της κυβέρνησης για επιπλέον περικοπές στους πόρους της Τοπικής
Αυτοδιοίκησης, κατά 30%, μέσα στον θερμό Αύγουστο, επιβεβαιώνεται με τον πλέον
δραματικό τρόπο αυτό για το οποίο είχαμε εγκαίρως προειδοποιήσει δηλαδή, την
κατάρρευση της λειτουργίας των δήμων και κατ' επέκταση του κοινωνικού ρόλου της
Αυτοδιοίκησης και την αδυναμία πληρωμής μισθών και υποχρεώσεων προς τρίτους.
Κάποιος
θα έθετε το απλό ερώτημα: Καλά, δεν το καταλαβαίνουν ότι με αυτά τα χρήματα δεν
υπάρχει ζωή; Και εδώ η απάντηση είναι απλή. Βεβαίως το γνωρίζουν, αλλά έχουν
άλλα σχέδια, τα οποία πλέον έχουν αποκαλυφθεί, όπως η ιδιωτικοποίηση των
υπηρεσιών καθαριότητας, η εγκατάλειψη κάθε κοινωνικής πολιτικής από την Τ.Α., η
πλήρης ανταποδοτικότητα των υπηρεσιών και δεν έχει τέλος ο κατάλογος των
νεοφιλελεύθερων επιλογών που θα οριστικοποιήσουν τον θάνατο της αυτοδιοίκησης.
Τα
κουρέλια τραγουδάνε ακόμα και θα συνεχίσουν να τραγουδάνε... έστω και φάλτσα.
Αν δεν μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε, τουλάχιστον μην την
ξεφτιλίσουμε έλεγε ο ποιητής. Κι εμείς αυτό θα κάνουμε... δεν θα γίνουμε συνένοχοι
ενός φόνου. Δεν θα γίνουμε συνένοχοι στον πλήρη ευτελισμό της αυτοδιοίκησης.
*
Ο Σπύρος Τζόκας είναι μέλος του Δ.Σ. της ΚΕΔΕ, π. δήμαρχος Καισαριανής
