Την τελευταία περίοδο, ο κ. Σαμαράς σε
δημόσιες παρεμβάσεις του (ομιλία στο Αιγάλεω και συνέντευξη στον κ. Πρετεντέρη
στο MEGA) κυριολεκτικά
φλόμωσε το πανελλήνιο στο ψέμα. Οι παρεμβάσεις αυτές βρίθουν από διαστρεβλώσεις
και βολικές αποσιωπήσεις αναφορικά με το οικονομικό πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί
αν το αποτέλεσμα των εκλογών οδηγήσει, με τον όποιο τρόπο, τον ίδιο και τη ΝΔ στην εξουσία. Ακολουθεί ένα μικρό μόνο
δείγμα.
Στη συνέντευξη στο MEGA, ο κ. Σαμαράς αναφέρει και τα εξής:
«Να δούμε αλήθεια, τι ψήφισα; Γιατί είναι
άλλο το μνημόνιο και άλλο η δανειακή σύμβαση. Ψήφισα λοιπόν μείωση χρέους ....
Ψήφισα μείωση των επιτοκίων … και ψήφισα … το δικαίωμα να ρίξουμε 30 χρόνια …
στο μέλλον την υποχρέωσή μας ν’ αποπληρώσουμε τα δάνεια, που τέτοιο πράγμα δεν
υπήρχε στο πρώτο μνημόνιο. Επομένως αυτό το οποίο συνέβη, και το λέω με
βεβαιότητα, είναι ότι αυτό που ψηφίσαμε δε σχετίζεται με το μνημόνιο.»
Εδώ βλέπουμε μια προσπάθεια να
δημιουργηθεί σύγχυση αναφορικά με τις δύο δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια,
ώστε να μην είναι σαφές το γεγονός ότι η δανειακή σύμβαση, πέρα από τους όρους
δανεισμού, συνοδεύεται από ένα μνημόνιο όπου καταγράφεται η ακολουθητέα
οικονομική πολιτική. Έτσι, αποσιωπάται το γεγονός ότι η ΝΔ και ο κ. Σαμαράς
ψήφισαν πολλά περισσότερα απ’ όσα αναφέρονται παραπάνω. Ψήφισαν το δεύτερο
μνημόνιο. Επιπλέον, ο κ. Σαμαράς, κατόπιν πίεσης από την τρόικα, δεσμεύτηκε
δημοσίως για τη μετεκλογική εφαρμογή του.
Η μία αποσιώπηση, όμως, φέρνει την
άλλη. Έτσι ο κ. Σαμαράς αποσιωπά το γεγονός ότι το νέο μνημόνιο συνεχίζει
επιθετικότερα τη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» του πρώτου μνημονίου,
πράγμα που σημαίνει ότι περιλαμβάνει νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, πρόσθετη
άγρια περικοπή δημόσιων δαπανών, νέα φορολογικά βάρη για τα χαμηλά και μεσαία
εισοδήματα και, βεβαίως, εκποίηση του δημόσιου πλούτου. Οι βολικές αποσιωπήσεις,
πλέον, λαμβάνουν μορφή χιονοστιβάδας.
Αποσιωπά ο κ. Σαμαράς το γεγονός ότι
ψήφισε νέες περικοπές δημόσιων δαπανών ύψους 3,3 δις ευρώ για το 2012, οι
οποίες, μεταξύ άλλων, αφορούν δαπάνες για φάρμακα (1 δις ευρώ), για το
πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων (400 εκατ. ευρώ), και δαπάνες για κύριες και
επικουρικές συντάξεις (450 εκατ. ευρώ).
Αποσιωπά ο κ. Σαμαράς το γεγονός ότι
ψήφισε επίσης να γίνουν νέες, πρόσθετες
περικοπές δαπανών ύψους τουλάχιστον 11,5
δις ευρώ (5.5% του ΑΕΠ) αμέσως μετά τις εκλογές, στο πλαίσιο
αναθεώρησης του Μακροπρόθεσμου. Αποσιωπά το γεγονός ότι οι περικοπές αυτές ρητά
αναφέρεται στο νέο μνημόνιο ότι θα επικεντρωθούν σε συντάξεις και κοινωνικά
επιδόματα (8 δις ευρώ ή 4% του ΑΕΠ) και
σε λειτουργικές και μισθολογικές δαπάνες της γενικής κυβέρνησης (3,5 δις ευρώ ή
1,5% του ΑΕΠ) που σημαίνει κλείσιμο/συγχωνεύσεις δημόσιων φορέων (σχολεία,
νοσοκομεία, καταστήματα ΙΚΑ κλπ) και νέες μειώσεις μισθών και απολύσεις
εργαζομένων στον δημόσιο τομέα.
Αποσιωπά ο κ. Σαμαράς το γεγονός ότι
ψήφισε να μειωθούν περαιτέρω οι φοροαπαλλαγές, όχι βέβαια εκείνες που
απολαμβάνουν οι εφοπλιστές, αλλά εκείνες που η κατάργησή τους θα προσθέσει νέα
βάρη κυρίως στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, δηλαδή τα συνήθη φορολογικά
υποζύγια.
Οι αποσιωπήσεις καλύπτουν ή
συνοδεύουν αδίστακτα ψεύδη. Για παράδειγμα, ο κ. Σαμαράς κοροϊδεύει το
πανελλήνιο:
(α) όταν δεσμεύεται για «άμεσα μέτρα για χαμηλόμισθους» τη
στιγμή που ο ίδιος:
(i) ψήφισε μείωση του κατώτατου μισθού
κατά 22% (και 32% για νέους/ες), πάγωμα των ωριμάνσεων (μέχρι η ανεργία να
πέσει κάτω από το 10%) και παραπέρα υπονόμευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων
και συμβάσεων εργασίας , χάριν επιχειρησιακών και ατομικών, ώστε, όπως
αναφέρεται στο νέο μνημόνιο, να δοθεί η «δυνατότητα μείωσης της
απόκλισης στο επίπεδο του κατώτατου μισθού σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας
(Πορτογαλία, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη)»
(ii) δεσμεύεται
στο νέο μνημόνιο, αν συμμετέχει στην κυβέρνηση, ότι «μαζί με τους κοινωνικούς εταίρους, θα
συντάξουμε ένα σαφές χρονοδιάγραμμα για την λεπτομερή αναμόρφωση της εθνικής
συλλογικής σύμβασης έως το τέλος Ιουλίου 2012 [που] θα ευθυγραμμίσει το πλαίσιο
του κατώτατου μισθού της Ελλάδας με αυτό συγκρίσιμων κρατών.»
(iii)
ψήφισε και δεσμεύτηκε ότι « η στρατηγική αυτή πρέπει να στοχεύει
στη μείωση του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά 15% στο διάστημα
2012-14»
(β) όταν, ενώ έχει ψηφίσει όλα τα παραπάνω, ο ίδιος σχολιάζει
στο MEGA τη μνημονιακή στρατηγική ανάκτησης
της ανταγωνιστικότητας μέσω μείωσης μισθών ως εξής: «η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι μόνο εξαρτώμενη
από τους μισθούς. Υπάρχει το μη μισθολογικό κόστος, υπάρχει το ενεργειακό
κόστος, έχουν αυξήσει 400 φορές τη ΔΕΗ, υπάρχει το φορολογικό κόστος, υπάρχουν
άλλα κόστη τα οποία επηρεάζουν. Η Βουλγαρία και η Πορτογαλία αν θέλετε ακόμη να
σας πω, επί χρόνια είχαν τους χαμηλότερους μισθούς και δεν πέτυχαν ανάπτυξη.».
Κοροϊδεύει επίσης διότι ο ίδιος έχει δεσμευτεί για μέτρα που οδηγούν στην αύξηση της τιμής της
ηλεκτρική ενέργειας ώστε, όπως αναφέρεται στο νέο μνημόνιο, να διασφαλιστεί ότι
«η ενεργειακή συνιστώσα των επίσημων
τιμολογίων για νοικοκυριά και μικρές επιχειρήσεις αντανακλά τις τιμές χονδρικής
αγοράς».
Ο κ. Σαμαράς κοροϊδεύει τα
πανελλήνιο:
(γ) όταν υποστηρίζει στο ΜΕΓΚΑ ότι «η δανειακή σύμβαση … δεν επιβάλλει μείωση
συντάξεων.. μιλάει για τη βιωσιμότητα των Ασφαλιστικών Ταμείων» και
ότι «εγώ δεσμεύομαι ότι θα εξαντλήσω κάθε
δυνατότητα … ώστε να χτυπηθεί η δημόσια σπατάλη και όχι οι συντάξεις» τη
στιγμή που ο ίδιος γνωρίζει ότι η πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης» θα επιδεινώσει την ήδη άθλια οικονομική
κατάσταση των ταμείων και τη στιγμή που ο ίδιος έχει ψηφίσει και δεσμευτεί στο
μνημόνιο όπου αναφέρεται ότι «δεδομένου του υψηλού μεριδίου συντάξεων στις δαπάνες της
Ελληνικής κυβέρνησης, η μεγάλη εναπομείνασα δημοσιονομική προσαρμογή θα πρέπει
κατ’ ανάγκη να περιλαμβάνει περαιτέρω προσαρμογές των συντάξεων»
(δ) όταν μιλάει για «ισοδύναμα
μέτρα» (εξιδεικεύοντάς τα σε έσοδα από φοροδιαφυγή, και από αυθαίρετα και
τζόγο) τη στιγμή που ο ίδιος γνωρίζει ότι τα 325 εκατ. που έμεναν απροσδιόριστα
στο ψηφισμένο προσχέδιο του νέου μνημονίου τελικά καλύφθηκαν, μεταξύ άλλων, από
περικοπές συντάξεων και οικογενειακών επιδομάτων.
Ο κ. Σαμαράς κοροϊδεύει το
πανελλήνιο:
(ε) όταν ισχυρίζεται στο Αιγάλεω ότι «αν κάτι μας πληγώνει όλους είναι η
ανεργία και ο πόνος που φέρνει σε κάθε ελληνική οικογένεια» τη στιγμή που ο
ίδιος ψήφισε τη μείωση του κατώτατου μισθού που οδήγησε σε μείωση του
επιδόματος ανεργίας από τα 460 στα 360 ευρώ και τη στιγμή που ο ίδιος ψήφισε το
δεύτερο μνημόνιο που συνεχίζει επιθετικότερα την πολιτική της «εσωτερικής
υποτίμησης» του πρώτου, μια πολιτική που υπερδιπλασίασε την ανεργία σε λιγότερο
από 2 χρόνια.
(στ) όταν
ισχυρίζεται ότι η «προχωράω στην ανάκαμψη» τη στιγμή που όπως είδαμε ψηφίζει
μείωση δαπανών για το ΠΔΕ, τη στιγμή που δεσμεύεται στο νέο πρόγραμμα το οποίο
δεν προβλέπει ανάπτυξη για τα επόμενα 2 χρόνια (κι αυτό αν πάει καλά) και τη στιγμή που ο ίδιος έχει δεσμευτεί σε νέες
περικοπές που θα επιτείνουν την ένταση και τη διάρκεια της ύφεσης.
