Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
Για τη συγκέντρωση της
«Πρωτοβουλίας των 800»
Όση μεταρρυθμιστική βία και αν ασκήθηκε στους δρόμους για να επιβληθεί το εξωφρενικό
«αυτονόητο», όσο χονδροειδώς και αν διατυπώθηκαν τα διλήμματα (η διλημματική
σκέψη δεν είναι, αλήθεια, «λαϊκισμός»;), κι όσες ακαδημαϊκές περγαμηνές κι αν
διαθέτουν οι εκλαϊκευτές της εκβιαστικής σωτηρίας μας, η Αυτοκρατορία του «Και
Μη Χειρότερα» βρίσκεται σήμερα σε δεινή θέση· για να θυμηθούμε και τη new age
πολιτική επιστήμη, ό, τι παρακολουθούμε σήμερα δεν είναι παρά ο διαμελισμός της
σε κόμματα και κομματίδια «εκτάκτου ανάγκης», η βιωσιμότητα των οποίων,
ελλείψει υπόσχεσης στοιχειωδώς πειστικής, είναι τουλάχιστον αμφίβολη.
Ας μας επιτραπεί μια ορισμένη μνησικακία για την εξέλιξη. Εδώ και μια εικοσαετία τουλάχιστον, η Αυτοκρατορία του «Και Μη Χειρότερα» πολιτεύτηκε και επιβλήθηκε σχεδόν ανενόχλητη: Να ψηφίσουμε τον Χ για να μη βγει ο Ψ· να περάσει το τάδε, αλλιώς μας περιμένει το δείνα· να υποστούμε αυτή την ήττα, ειδάλλως επίκειται εκείνη η συντριβή· να βγάλουμε αυτόν τον πολιτευτή, γιατί αλλιώς θα ξαναβγεί εκείνος και αλλοίμονό μας. Μέσα σ’ αυτό το διαρκή εκβιασμό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε («στο χείλος του γκρεμού»), ακολουθώντας δηλαδή τη συνταγή απαρεγκλίτως. Και τώρα που η συνταγή απέτυχε, πάλι εκβιασμός;
Σε αυτή τη συνθήκη, και ελλείψει υπόσχεσης που να μην έχει καταπέσει, η δοκιμασμένη μέθοδος της Αυτοκρατορίας του Κέντρου πείθει πια όλο και λιγότερους. Τι να εξηγήσει η επιφυλλίδα στην ταπεινωτική ανέχεια και την απελπισία, και πώς να πείσει ο παρουσιαστής αυτόν που μοιράζει φυλλάδια στην Πανεπιστημίου, και που όχι μια σχέση, αλλά ούτε τον ατομικό προϋπολογισμό της εβδομάδας δεν είναι σε θέση να σχεδιάσει; Τι να υποσχεθεί η τυραννία του «μη χείρον» στη δική μας γενιά; Η προηγούμενη μπορούσε τουλάχιστον να διαλέξει αν της έκανε μια ζωή γραμμική – σχολείο, 8ωρο, οικογένεια. Για μας δεν τίθεται καν θέμα, ήδη πολύ πριν απ΄ την κρίση.
Κάπως έτσι, ξεπερασμένη δηλαδή «απ’ τη ζωή», η στράτευση στο Κέντρο γίνεται στις μέρες μας πιο σκληρή κι απ’ το σταλινισμό, αρνούμενη να παραδεχτεί την κατάρρευση και αδυνατώντας να ανταποκριθεί έστω στις πλουραλιστικές και «ευγενείς» αλλοτινές της επαγγελίες· τώρα μονοφωνία, αφορισμοί και βλοσυρότητα, στο ύφος της εθνικής μας Παιδαγωγού. Παρά τη σκλήρυνση όμως (που ασφαλώς περιλαμβάνει και τμήματα της Αριστεράς: φτάσαμε να εγκαλείται για λαϊκισμό μέχρι και το Die Linke…), όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν πια πως το «μη χείρον» δεν είναι παρά λευκή σημαία μπροστά στη βία του «τέλους της Μεταπολίτευσης».
Αυτός τελικά είναι και ο βασικότερος λόγος που υπέγραψα το κείμενο της «Πρωτοβουλίας των 800»: εν μέσω εθνικο-μικροαστικών ενοχών για ένα πάρτυ στο οποίο δεν προσκληθήκαμε όλοι, και σε μια περίοδο που και η πιο ειρηνική διαμαρτυρία βαφτίζεται «ανομικός λαϊκισμός», μου φαίνεται ότι και μόνο η σκέψη για μια κριτική παρέμβαση στη συγκυρία αυτή είναι μια κίνηση που, εκ των πραγμάτων, πηγαίνει πέρα απ’ το καταθλιπτικό -και ανεδαφικό πια- «μη χείρον». Εκ των πραγμάτων, γιατί ο χώρος του «μη χείρον» έχει ήδη καλυφθεί: με εκλογικεύσεις για λόγους τακτικής που όμως προσλαμβάνουν στρατηγικό χαρακτήρα, με αντιλαϊκιστικές αποσιωπήσεις, συντηρητικές μετατοπίσεις στο όνομα του εκσυγχρονισμού, ενίοτε και βουβές συναθροίσεις με κεριά στη Σταδίου. Στην αποδώ πλευρά –είναι αυτονόητο ότι όταν παίρνεις θέση σε μια κρίση, διαλέγεις και πλευρά–, τα πράγματα είναι πιο ζωντανά και πιο ενδιαφέροντα.
Με αυτήν την έννοια, νομίζω ότι αξίζει νά’ μαστε σήμερα στα Προπύλαια. Μόνοι μας, έτσι κι αλλιώς, πήγαμε τόσες φορές.
Η αποψινή πρώτη δημόσια εκδήλωση της Πρωτοβουλίας θα γίνει στις 6 μ.μ. στην αίθουσα Ι. Δρακόπουλος του Παν. Αθηνών (Προπύλαια) και θα μεταδοθεί ζωντανά από την ιστοσελίδα http://www.koindim.eu/el/ και το Red Notebook.
