Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Αν,
ωστόσο, κάθε υπουργός, υφυπουργός, γενικός γραμματέας και ειδικός σύμβουλος
διέθεταν το 10% των αποδοχών τους (δηλαδή από 2.000 ευρώ οι μεγάλοι έως 500
μηνιαίως οι μικροί), θα είχαμε αμέσως πλουσιοπάροχο πρωινό για 300.000 μαθητές
συνολικής αξίας 1,2 εκατομμυρίων ευρώ μηνιαίως. Τόσο απλά. Η παραίτηση του
υφυπουργού Εργασίας Γ. Κουτσούκου, ο οποίος δήλωσε ότι «δεν μπορεί να ψηφίσει
και να εφαρμόσει τα επώδυνα μέτρα που επιβάλλει το νέο Μνημόνιο στην αγορά
εργασίας», φέρνει στη επιφάνεια ένα προϊόν εν ανεπαρκεία στο ακόμη κυβερνών
κόμμα, το ΠΑΣΟΚ: την αξιοπρέπεια.
Ο κ. Κουτσούκος έχει διατελέσει πρόεδρος
της ΓΣΕΕ και, σε αντίθεση με τον υπουργό του, τον άλλοτε σκληρό εργατιστή Γ.
Κουτρουμάνη, προφανώς έχει υπολείμματα τσίπας. Διότι τι στο διάολο άλλαξε από
τότε που ο κ. Κουτσούκος διεκδικούσε και έβρισκε ευήκοα ώτα στους υπουργούς του
ΠΑΣΟΚ για αυτά που σήμερα οι ίδιοι θεωρούν άκρως προνομιακές εργασιακές
σχέσεις;
Απλούστατα, άλλαξε το ΠΑΣΟΚ και, από
σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με μπόλικη δόση κρατισμού και κύριο όπλο τη δημιουργία
στρατιάς ημετέρων που αμείβονταν -ασχέτως προσφοράς- από τον κρατικό κορβανά,
μεταλλάχτηκε σε νεοφιλελεύθερο μόρφωμα, το οποίο ανοιχτά και ξεδιάντροπα
λειτουργεί ως δεκανίκι του ΣΕΒ, των τραπεζιτών και εν τέλει μαυραγοριτών,
μιζαδόρων και frontmen αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Ο κ. Κουτσούκος διέψευσε λοιπόν τη ρίζα
του ονόματός του [κουτσούκ = μικρός (Μ. Τριανταφυλλίδη, Τα Οικογενειακά μας
Ονόματα)] και -έστω και με μεγάλη καθυστέρηση- είπε με το όνομά τους αυτά
που βιώνουμε.
Όμως, δυο μόλις μέρες προηγουμένως, δυο
κορυφαίοι παράγοντες του δημόσιου βίου επιβεβαίωσαν ότι ο κ. Κουτσούκος είναι
εξαίρεση.
Η υπουργός Παιδείας, χωρίς αιδώ, όταν
κάποια παιδιά τής παραπονέθηκαν για τα βιβλία που ακόμη δεν παρέλαβαν και
ζήτησαν να δει το θέμα του υποσιτισμού ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μαθητών,
απήντησε ότι δεν είναι δυνατόν να διαθέσει μικρογεύματα σε 1,4 εκατομμύρια
μαθητές. Λέγοντας το σύνολο του αριθμού των μαθητών, η κ. Διαμαντοπούλου έκοψε
αμέσως τη συζήτηση και πέρασε στο επόμενο: εκστόμισε την αφάνταστα θρασεία
απαίτηση να πάνε οι μαθητές ένας ένας στο γραφείο της να της καταθέσουν τα
αιτήματά τους. Μα δεν της ζήτησαν ρουσφέτι...
Φυσικά, ένα κουλούρι με μια φέτα τυρί,
κάθε πρωί, σε όσα παιδιά έχει επισημανθεί ότι πεινάνε (π.χ. 2.000 στη
Θεσσαλονίκη) δεν είναι οι κερδοφόρες φωτοτυπίες των μαθημάτων, ούτε η χρυσή
ανάθεση της αγοράς του χαρτιού. Άρα δεν υπάρχει θέμα.
Αν, ωστόσο, κάθε υπουργός, υφυπουργός,
γενικός γραμματέας και ειδικός σύμβουλος διέθεταν το 10% των αποδοχών τους
(δηλαδή από 2.000 ευρώ οι μεγάλοι έως 500 μηνιαίως οι μικροί), θα είχαμε αμέσως
πλουσιοπάροχο πρωινό για 300.000 μαθητές συνολικής αξίας 1,2 εκατομμυρίων ευρώ
μηνιαίως. Τόσο απλά.
Φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο θα είχε κατά
νου και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, όταν απαντώντας στα
(δικαιολογημένα ή μη) παράπονα των κοριτσιών της Εθνικής Πόλο για
υποχρηματοδότηση των προσπαθειών τους είπε πως, αν ήταν ο ίδιος υπουργός κάτι
θα μπορούσε να κάνει, ίσως!
Ομολογώ ότι έμεινα άφωνος. Διότι δεν
είναι μεν η πρώτη φορά που ο ανεύθυνος Πρόεδρος επιβεβαιώνει στο όλον τον
συνταγματικό όρο, αλλά αυτό ξεπερνά κάθε προηγούμενο.
Δηλαδή ο νυν υπουργός και ο αρμόδιος
υφυπουργός και ο γενικός γραμματέας, όλοι αυτοί τελοσπάντων οι ασχολούμενοι με
τον αθλητισμό, δεν κάνουν αυτό που θα μπορούσε, ίσως, να κάνει
ο Πρόεδρος;
Θα μου πείτε, αυτό που πετάει ως
εξαίρετος τενίστας πίσω στην κυβέρνηση (και σ΄ αυτούς που τον ψήφισαν να προεδρεύει
για 10 χρόνια), θα του ήταν δυσβάσταχτο να το αναλάβει ο ίδιος και ως παλιός
αθλητής, αντάρτης, αντιστασιακός, διπλωμάτης, πρωθυπουργικός φίλος;
Ίσως ο άνθρωπος να τα βγάζει δύσκολα πέρα
με τα περίπου 500 χιλιάρικα ευρώ ετησίως που ενθυλακώνει. Ίσως να έχει και
γραμμάτια για κανένα σπιτάκι που αγόρασε για τα γεράματα ή για τις δόσεις του
δανείου εκείνου το οποίο είχε δώσει στον Αντρέα για το ροζ (κατά Γιαννόπουλο)
κωλόσπιτο.
Ο κάθε θεσμός έχει βεβαίως το κόστος του.
Αντικειμενική αξία όμως;
Πηγή: Αυγή
