Αρχίζω με ένα πολύ παλιό ερώτημα που έχει να κάνει με τη σχέση μεταξύ θεωρίας και πρακτικής στην πολιτική της αριστεράς. Πώς μας βοηθά η θεωρία; Ποιος είναι ο ρόλος των αριστερών διανοούμενων, είτε είναι στο πανεπιστήμιο είτε είναι οργανικοί διανοούμενοι; Είναι η επιστήμη ουδέτερη, μας δίνει δηλαδή ουδέτερες απαντήσεις στα ερωτήματα που έχουν τεθεί: για τον αν είναι ο προστατευτισμός καλύτερος από την παγκοσμιοποίηση, για τον αν είναι καλύτερα να έχεις το δικό σου νόμισμα ή να συμμετέχεις σε ένα σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, για το αν η ανάπτυξη προωθείται καλύτερα από τις ελεύθερες αγορές ή από μια κρατική βιομηχανική πολιτική; (βλ. συζήτηση του Μ. Λεβί με τον Γιώργο Σουβλή στο RNB).
Η δική μου προσέγγιση σε τέτοιου είδος ερωτήματα ξεκαθάρισε απ’ όταν κατάλαβα γιατί ο Μαρξ, άλλοτε εκθείαζε την πολιτική οικονομία που προηγήθηκε, και άλλοτε την αποκαλούσε «χυδαία» (vulgar). Η απάντηση, νομίζω, είναι ότι πριν κάνει την εμφάνισή της η εργατική τάξη ως αξιόλογο κοινωνικό και πολιτικό μέγεθος, η πολιτική οικονομία διακαιούνταν να την αγνοεί. Αλλά μετά την εμφάνισή της, ήταν «χυδαίο» να την αγνοήσεις, να υποθέτεις ότι ο καπιταλισμός αποτελεί το τελικό στάδιο της παγκόσμιας ιστορίας, ότι δεν θα μπορούσε να υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Άρα, μας λέει ο Μαρξ, η επιστήμη ανταποκρίνεται στην κοινωνική πραγματικότητα και τη δυναμική των κινημάτων. Για τον δε Γκράμσι, οι διανοούμενοι της αριστεράς απλοποιούν, συστηματοποιούν, και γενικεύουν την εμπειρία του κόσμου της εργασίας. Θα ήθελα η δική μας αριστερά να διευρύνει αυτόν τον ορισμό, ώστε να εμπεριέχει το φεμινιστικό και οικολογικό κίνημα, το κίνημα κατά του ρατσισμού, και όλα αυτά τα κινήματα που παλεύουν κατά της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών…
Διαβάστε όλο το άρθρο
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4585
Το κείμενο αποτελεί παρέμβαση στη διημερίδα που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Νομική Παρασκευή 20 και Σάββατο 21 Ιανουαρίου), με τίτλο «Καπιταλιστική κρίση και απάντηση της Αριστεράς».
