ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ-ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΝΓΚΑΝΕΛΛΗ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΠΟΥΛΟΣ, Το Λαϊκό Διδασκαλείο Πελοποννήσου. Ένα φυτώριο Δασκάλων του ΔΣΕ στην περίοδο του Εμφυλίου, 1948, εκδόσεις Παρασκήνιο, σελ. 79
Είναι αρκετά δύσκολο να προσεγγίσει κανείς, έχοντας γνώση των δεκαετιών της νύχτας της αντίδρασης που επακολούθησαν, τα θραύσματα μιας περιόδου στην οποία κάποιοι άνθρωποι πίστεψαν πως η «αρχαία εποχή» θα έφτανε στο τέλος της. Να διακρίνει τα ίχνη ενός προπλάσματος μιας ευνομούμενης, δημοκρατικής πολιτείας, όπου ο λαός θα αποφάσιζε, πραγματικά, για την μοίρα του. Και φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο (τώρα που οι ρύποι του αναθεωρητισμού επικαλύπτουν τα πάντα, επιστημονικοφανώς και με την νομιμοποιητική αύρα μιας δήθεν αξιολογικής ουδετερότητας), να ανιχνεύσει κανείς, κρατώντας τρομακτικά έκπληκτη την ψυχή του, κάποια σπαράγματα μέλλοντος, κάποιες τάσεις που δεν κατόρθωσαν να πραγματοποιηθούν, μιας μεταιχμιακής συλλογικότητας σε καιρό πολιορκίας.
