ΘΕΜΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από την τοποθέτησή στην έκτακτη συνεδρίαση της ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
…Στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία, καλούμαστε να πάρουμε θέση απέναντι στο υπό εκκόλαψη «νέο» κυβερνητικό σχήμα, με δύο ερωτήματα να περιμένουν απάντηση:
1) υπερψηφίζουμε ή καταψηφίζουμε τη Δανειακή Σύμβαση της 27ης Οκτωβρίου;
2) στηρίζουμε ή όχι, τη μεταβατική κυβέρνηση που θα κυρώσει τη Σύμβαση και τα συμπαρομαρτούντα και θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές;
Το πρώτο ερώτημα, περί Δανειακής Σύμβασης το αντιπαρέρχομαι εν τάχει. Διατηρώ σοβαρότατες ενστάσεις και αντιρρήσεις, αρνούμενος να υποκύψω στον όποιο εκβιασμό περί 6ης δόσης και στην παραφιλολογία περί εκδίωξης από την ευρωζώνη, αν δεν ψηφιστεί. Αυτά τα πράγματα απλώς δεν γίνονται έτσι• υπάρχουν διεθνείς συνθήκες και καμιά συνθήκη δεν προβλέπει έξοδο χώρας από την ευρωζώνη. Τη Δανειακή Σύμβαση τη θεωρώ ούτως ή άλλως ένα δρόμο που οδηγεί, αργά ή γρήγορα, και μάλλον σύντομα, στην κοινωνική και οικονομική εξουθένωση του ελληνικού λαού και στην υπουδούλωση της ελληνικής πολιτικής· άποψη που επίσης υποστηρίζουν εξέχοντες, παγκοσμίως, οικονομολόγοι – και όχι απαραίτητα αριστεροί…
Στο δεύτερο ερώτημα, της στήριξης, άμεσα ή έμμεσα, της «καινούργιας» δοτής κυβέρνησης, η απάντηση προκύπτει αβίαστα αν αναλογιστούμε το έργο που καλείται να φέρει σε πέρας αυτό το κυβερνητικό σχήμα –το διορισμένο κι όχι εκλεγμένο, το σαθρό δομικά και ιδεολογικά, το περιορισμένης ευθύνης και ανύπαρκτων περιθωρίων για άσκηση μιας άλλης πολιτικής απ’ αυτήν του υποβολείου του ευρωπαϊκού, συντηρητικού, νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου– όποια κι αν είναι τα πρόσωπα που θα συμμετέχουν, όποιος κι αν είναι ο πρωθυπουργός.
Καλούμαστε δηλαδή να αποφασίσουμε αν θα στηρίξουμε, με ψήφο ανοχής έστω, μια ουσιαστικά δεξιά πολιτική που θα περιλαμβάνει νέα, εξουθενωτικά για την κοινωνία, κι ιδίως τα πλέον αδύναμα μέλη της, μέτρα, νέους επώδυνους ακρωτηριασμούς εργασιακών, συνταξιοδοτικών και προνοιακών κεκτημένων, ενδεχομένως και περαιτέρω συρρίκνωση αυτών καθαυτών των δημοκρατικών δικαιωμάτων για ανεμπόδιστη έκφραση της κοινωνικής δυσαρέσκειας.
…Προσωπικά, ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΩ προς μια τέτοια κατεύθυνση. Όταν μάλιστα όλες οι προϋποθέσεις παρουσιάζονται αρνητικές: ανύπαρκτα περιθώρια για ανάληψη θετικών πρωτοβουλιών για έξοδο από την ύφεση, αμοιβαία καχυποψία των βασικών, αν όχι αποκλειστικών, κυβερνητικών εταίρων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μια ΕΕ στην κόψη του ξυραφιού, με την κρίση να πλαταίνει και να βαθαίνει, και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ξεκάθαρα ενάντια στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μας….
…Κρίσιμες λοιπόν οι στιγμές, κρίσιμες για τον τόπο, τις προοπτικές της κοινωνίας και της οικονομίας, κρίσιμες και για την Αριστερά που θέλουμε να αναδείξουμε στον αφρό των ημερών. Οι όποιες αποφάσεις μας θα μας δεσμεύσουν απέναντι στο μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας – κι αυτό είναι κάτι που δεν επιδέχεται διπλή ανάγνωση, ούτε άγονες εμμονές σε ευρωμονόδρομους. Είμαι ευρωπαϊστής μέχρι το κόκαλο, κι αυτός είναι από τους βασικούς λόγους που, ως αριστερός, βρίσκομαι σήμερα εδώ· είμαι ωστόσο οπαδός όχι ενός άκριτου, εμμονιακού ευρωπαϊσμού αλλά ενός ευρωπαϊσμού που οραματίζεται μια ομοσπονδιακή Ευρώπη των λαών και των δικαιωμάτων – κι όχι των τραπεζών και των διευθυντηρίων. Άλλωστε, κάθε -ισμός έχει τα όριά του – κι αν τα όρια αυτά παραβιάζονται κατ’ επανάληψη, υπάρχει θέμα…
…Κλείνοντας θέλω να ξεκαθαρίσω για άλλη μια φορά ότι για μένα ο εχθρός βρίσκεται εκτός Αριστεράς. Κι όποιος/α, ένθεν κι ένθεν, τον αναζητά εντός Αριστεράς, διαπράττει μεγάλο λάθος – λάθος ιστορικό και λάθος πολιτικό.
