Του Θράσου Φωτεινού*
Η διαμορφούμενη πραγματικότητα, μετά και τις τελευταίες εκλογές, δείχνει μια κοινωνία ταλαιπωρημένη από τις πολιτικές λιτότητας που ασκούνται. Μια κοινωνία σε πλήρες αδιέξοδο. Σ’ αυτό το τοπίο το μεγάλο ερώτημα είναι τι ρόλο θέλει να παίξει η Αριστερά· Ας δούμε όμως ποια είναι η ταυτότητα της Αριστεράς σήμερα στη χώρα μας. Κατ’ αρχάς το ΚΚΕ, ένα κόμμα αυτοπεριθωριοποιημένο από τα τεκταινόμενα της χώρας, λειτουργώντας με λογικές παρωχημένες, άλλων εποχών, βαθύτατα δογματικό. Δεν το αναφέρω τυχαία πρώτο. Είναι το κόμμα που ηγεμόνευσε μεταπολιτευτικά στον χώρο της Αριστεράς μέχρι και το 2010. Δυστυχώς διαμόρφωσε συνειδήσεις, νοοτροπίες, αλλά και τακτικές στους αριστερούς πολίτες, που τους περιθωριοποίησαν. Φαίνεται ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να παίξει κανένα ρόλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα με πολυετή παρουσία, έφτασε να είναι πρώτο κόμμα σαν αντίπαλον δέος της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Αυτό έχει τη δική του αξία, δεν είναι όμως αποτέλεσμα μονιμότερης κοινωνικής συσπείρωσης, δομημένης σε ένα στρατηγικό πολιτικό σχέδιο, που θα εμπνέει τον πολίτη. Είναι περισσότερο ψήφος ανάγκης για να φύγει αυτή η κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αντικειμενικές δυσκολίες. Παρ’ όλη την ενοποίηση του σε ενιαίο κόμμα αποτελείται από τρεις διαφορετικές και αντίπαλες μεταξύ τους ιδεολογικές και πολιτικές προσεγγίσεις, πράγμα που καθιστά δύσκολο έως και ακατόρθωτο να αποκτήσει ενιαίο πολιτικό-στρατηγικό σχέδιο για το πώς θα κυβερνήσει τη χώρα. Εξ αυτού του γεγονότος συμπεριφέρεται με τακτικισμούς και γι’ αυτό μεταλλάσσεται συγκυριακά, με κύριο ενοποιητικό στοιχείο την προσδοκία κατάληψης της κυβέρνησης.
Η Δημοκρατική Αριστερά. Την άφησα τελευταία, όχι γιατί είναι το μικρότερο κόμμα, αλλά γιατί είναι το νεότερο με πολύ λίγα χρόνια παρουσίας. Ηρθε μέσα στην κρίση να εκφράσει πολιτικά, καταρχήν ένα ιστορικό ρεύμα την ανανεωτική Αριστερά. Ηρθε σαν απάντηση από μεριάς της Αριστεράς, με πολιτικό σχέδιο για να απαντήσει στα προβλήματα της κρίσης. Δηλώνει την παρουσία της στη διακυβέρνηση του τόπου με το δικό της πρόγραμμα.
Η παρουσία της Δημοκρατικής Αριστεράς τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν αναγκαιότητα. Η κοινωνία βρίσκεται σε αποσύνθεση. Κύριοι υπεύθυνοι το πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, που ρευστοποιούνται κι αυτά.
Η αναδιαμόρφωση των κομμάτων στη χώρα γίνεται στον χώρο της Δεξιάς, στον χώρο του κέντρου που έχει χάσει οριστικά τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη διακυβέρνηση του τόπου και φυσικά δεν μπορεί να μην υπάρχει απάντηση από μεριάς της Αριστεράς με κάτι νέο, διαφορετικό, σύγχρονο στον 21ο αιώνα.
Αυτή την αναγκαιότητα ήρθε να καλύψει η Δημοκρατική Αριστερά. Αποτέλεσε κατ’ αρχάς ελπίδα για τη χώρα. Η συνέχεια ήταν αντιστρόφως ανάλογη. Μια διαχείριση από το πολιτικό προσωπικό που ηγεμόνευσε, την έφερε να ερίζει στον προβληματικό χώρο του κέντρου, όπου αναίτια έγινε μέρος του προβλήματος. Μετατόπισε την πολιτική της σε συντηρητικές κατευθύνσεις. Διαμόρφωσε σύγχυση και ασάφεια για το ιδεολογικοπολιτικό της στίγμα και τις κοινωνικές της αναφορές.
Παρ’ όλα αυτά η επαναφορά της στον χώρο της Αριστεράς μπορεί να της δώσει τον ιστορικό της ρόλο, δηλαδή της έκφρασης της νέας Αριστεράς και πολιτικής οικολογίας στη χώρα. Αυτό δηλαδή που δεν μπορούν να εκφράσουν η παλαιά Αριστερά με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τούτων δοθέντων, η Αριστερά μπορεί εν δυνάμει να γίνει πόλος, μαζί με άλλες προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις, μιας νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας που θα διαδεχτεί τη σημερινή κυβέρνηση, εκπληρώνοντας το αίτημα των πολιτών για αλλαγή. Προϋποθέσεις γι’ αυτή την αλλαγή είναι:
* Να απαντάει για το πώς θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα. Δεν μπορεί τα κόμματα και οι πολίτες να είναι «δύο ξένοι στην ίδια χώρα». Τα κόμματα να επιδιώκουν την κατάληψη της κυβέρνησης με στόχο το κράτος ως λάφυρο, οι δε πολίτες να βλέπουν τους πολιτικούς ως ομάδες που συσπειρώνονται για ίδιον όφελος κι όχι για να εκπροσωπήσουν τα κοινωνικά συμφέροντα.
*Να αλλάξουμε τη διοίκηση της χώρας για ένα σύγχρονο κράτος αντιγραφειοκρατικό, ανταγωνιστικό προς όφελος του πολίτη.
* Κράτος δικαίου που με ισονομία θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών έναντι των θεσμών και του κράτους.
* Ανασυγκρότηση των παραγωγικών δυνάμεων με στόχο ένα νέο αναπτυξιακό βιώσιμο μοντέλο που θα στοχεύει στην απασχόληση.
*Ενα σχέδιο κοινωνικής συνοχής που θα αποκαθιστά το κοινωνικό κράτος και θα στοχεύει στο κράτος κοινωνίας, στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Μία προγραμματική συμφωνία προοδευτικών, αριστερών και οικολογικών δυνάμεων μπορεί να δημιουργήσει μια νέα κυβερνητική πλειοψηφία και να πείσει την κοινωνία ότι δεν έχει στόχο τη νομή της εξουσίας αλλά να αλλάξει τη χώρα. Προϋπόθεση είναι η δημιουργία μιας συμμαχίας χωρίς ηγεμονισμούς και αλαζονεία, ανεξάρτητα από τον χρόνο διεξαγωγής των επόμενων εκλογών.
Ενα τέτοιο σχέδιο μπορεί να δημιουργήσει σταθερότητα, ελπίδα και προοπτική.
……………………………………………………………………………………………………………….
*Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ
Η διαμορφούμενη πραγματικότητα, μετά και τις τελευταίες εκλογές, δείχνει μια κοινωνία ταλαιπωρημένη από τις πολιτικές λιτότητας που ασκούνται. Μια κοινωνία σε πλήρες αδιέξοδο. Σ’ αυτό το τοπίο το μεγάλο ερώτημα είναι τι ρόλο θέλει να παίξει η Αριστερά· Ας δούμε όμως ποια είναι η ταυτότητα της Αριστεράς σήμερα στη χώρα μας. Κατ’ αρχάς το ΚΚΕ, ένα κόμμα αυτοπεριθωριοποιημένο από τα τεκταινόμενα της χώρας, λειτουργώντας με λογικές παρωχημένες, άλλων εποχών, βαθύτατα δογματικό. Δεν το αναφέρω τυχαία πρώτο. Είναι το κόμμα που ηγεμόνευσε μεταπολιτευτικά στον χώρο της Αριστεράς μέχρι και το 2010. Δυστυχώς διαμόρφωσε συνειδήσεις, νοοτροπίες, αλλά και τακτικές στους αριστερούς πολίτες, που τους περιθωριοποίησαν. Φαίνεται ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να παίξει κανένα ρόλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα με πολυετή παρουσία, έφτασε να είναι πρώτο κόμμα σαν αντίπαλον δέος της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Αυτό έχει τη δική του αξία, δεν είναι όμως αποτέλεσμα μονιμότερης κοινωνικής συσπείρωσης, δομημένης σε ένα στρατηγικό πολιτικό σχέδιο, που θα εμπνέει τον πολίτη. Είναι περισσότερο ψήφος ανάγκης για να φύγει αυτή η κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αντικειμενικές δυσκολίες. Παρ’ όλη την ενοποίηση του σε ενιαίο κόμμα αποτελείται από τρεις διαφορετικές και αντίπαλες μεταξύ τους ιδεολογικές και πολιτικές προσεγγίσεις, πράγμα που καθιστά δύσκολο έως και ακατόρθωτο να αποκτήσει ενιαίο πολιτικό-στρατηγικό σχέδιο για το πώς θα κυβερνήσει τη χώρα. Εξ αυτού του γεγονότος συμπεριφέρεται με τακτικισμούς και γι’ αυτό μεταλλάσσεται συγκυριακά, με κύριο ενοποιητικό στοιχείο την προσδοκία κατάληψης της κυβέρνησης.
Η Δημοκρατική Αριστερά. Την άφησα τελευταία, όχι γιατί είναι το μικρότερο κόμμα, αλλά γιατί είναι το νεότερο με πολύ λίγα χρόνια παρουσίας. Ηρθε μέσα στην κρίση να εκφράσει πολιτικά, καταρχήν ένα ιστορικό ρεύμα την ανανεωτική Αριστερά. Ηρθε σαν απάντηση από μεριάς της Αριστεράς, με πολιτικό σχέδιο για να απαντήσει στα προβλήματα της κρίσης. Δηλώνει την παρουσία της στη διακυβέρνηση του τόπου με το δικό της πρόγραμμα.
Η παρουσία της Δημοκρατικής Αριστεράς τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν αναγκαιότητα. Η κοινωνία βρίσκεται σε αποσύνθεση. Κύριοι υπεύθυνοι το πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, που ρευστοποιούνται κι αυτά.
Η αναδιαμόρφωση των κομμάτων στη χώρα γίνεται στον χώρο της Δεξιάς, στον χώρο του κέντρου που έχει χάσει οριστικά τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη διακυβέρνηση του τόπου και φυσικά δεν μπορεί να μην υπάρχει απάντηση από μεριάς της Αριστεράς με κάτι νέο, διαφορετικό, σύγχρονο στον 21ο αιώνα.
Αυτή την αναγκαιότητα ήρθε να καλύψει η Δημοκρατική Αριστερά. Αποτέλεσε κατ’ αρχάς ελπίδα για τη χώρα. Η συνέχεια ήταν αντιστρόφως ανάλογη. Μια διαχείριση από το πολιτικό προσωπικό που ηγεμόνευσε, την έφερε να ερίζει στον προβληματικό χώρο του κέντρου, όπου αναίτια έγινε μέρος του προβλήματος. Μετατόπισε την πολιτική της σε συντηρητικές κατευθύνσεις. Διαμόρφωσε σύγχυση και ασάφεια για το ιδεολογικοπολιτικό της στίγμα και τις κοινωνικές της αναφορές.
Παρ’ όλα αυτά η επαναφορά της στον χώρο της Αριστεράς μπορεί να της δώσει τον ιστορικό της ρόλο, δηλαδή της έκφρασης της νέας Αριστεράς και πολιτικής οικολογίας στη χώρα. Αυτό δηλαδή που δεν μπορούν να εκφράσουν η παλαιά Αριστερά με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τούτων δοθέντων, η Αριστερά μπορεί εν δυνάμει να γίνει πόλος, μαζί με άλλες προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις, μιας νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας που θα διαδεχτεί τη σημερινή κυβέρνηση, εκπληρώνοντας το αίτημα των πολιτών για αλλαγή. Προϋποθέσεις γι’ αυτή την αλλαγή είναι:
* Να απαντάει για το πώς θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα. Δεν μπορεί τα κόμματα και οι πολίτες να είναι «δύο ξένοι στην ίδια χώρα». Τα κόμματα να επιδιώκουν την κατάληψη της κυβέρνησης με στόχο το κράτος ως λάφυρο, οι δε πολίτες να βλέπουν τους πολιτικούς ως ομάδες που συσπειρώνονται για ίδιον όφελος κι όχι για να εκπροσωπήσουν τα κοινωνικά συμφέροντα.
*Να αλλάξουμε τη διοίκηση της χώρας για ένα σύγχρονο κράτος αντιγραφειοκρατικό, ανταγωνιστικό προς όφελος του πολίτη.
* Κράτος δικαίου που με ισονομία θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών έναντι των θεσμών και του κράτους.
* Ανασυγκρότηση των παραγωγικών δυνάμεων με στόχο ένα νέο αναπτυξιακό βιώσιμο μοντέλο που θα στοχεύει στην απασχόληση.
*Ενα σχέδιο κοινωνικής συνοχής που θα αποκαθιστά το κοινωνικό κράτος και θα στοχεύει στο κράτος κοινωνίας, στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Μία προγραμματική συμφωνία προοδευτικών, αριστερών και οικολογικών δυνάμεων μπορεί να δημιουργήσει μια νέα κυβερνητική πλειοψηφία και να πείσει την κοινωνία ότι δεν έχει στόχο τη νομή της εξουσίας αλλά να αλλάξει τη χώρα. Προϋπόθεση είναι η δημιουργία μιας συμμαχίας χωρίς ηγεμονισμούς και αλαζονεία, ανεξάρτητα από τον χρόνο διεξαγωγής των επόμενων εκλογών.
Ενα τέτοιο σχέδιο μπορεί να δημιουργήσει σταθερότητα, ελπίδα και προοπτική.
……………………………………………………………………………………………………………….
*Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ
