Του Γιάννη Κωστάκη
Στις πολιτισμένες χώρες, τρεις είναι οι εξουσίες που έχουν αναλάβει την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική. Αν υιοθετήσουμε δε μια πιο φιλελεύθερη προσέγγιση, τότε τα ΜΜΕ ανήκουν στη λεγόμενη τέταρτη εξουσία. Όχι όμως στην Ελλάδα. Εδώ, για ακόμα μια φορά, πρωτοτυπούμε. Στην Ελλάδα, ο (κακός) συνδικαλισμός υπερκερά τα πάντα! Έξτρα φιλική συμμετοχή η κατσίκα του γείτονα! Αυτή που θέλουμε να ψοφήσει, επειδή δεν έχουμε εμείς μία.
Ανήκω σε μια ομάδα συμβασιούχων που υπηρέτησαν από το 2007 και για τρεισήμισι συναπτά έτη σε νευραλγικής σημασίας υπουργείο, αυτό των Οικονομικών. Ξεκίνησα τη θητεία μου ως συμβασιούχος stage (σταζ), για τη... δήθεν απόκτηση εργασιακής εμπειρίας. Εντούτοις, μια τέτοια σύμβαση μαθητείας κρατά έξι, το πολύ οχτώ μήνες. Όχι τρεισήμισι χρόνια! Προσέφερα την εργασία μου για 400 ευρώ τον μήνα, χωρίς ασφάλιση, κάνοντας δουλειά μόνιμου υπαλλήλου.
Έτσι, μετά την απόλυσή μου το 2010, προσέφυγα στη δικαιοσύνη ζητώντας ν' αποδειχτεί το αυτονόητο. Δεν ήμουν μαθητής, αλλά εργαζόμενος. Τέσσερα χρόνια αργότερα, έπειτα από απεργίες, αναβολές και καθυστερήσεις, η Δικαιοσύνη αναγνωρίζει το ψευδεπίγραφο της σύμβασης και μαζί με άλλα δεκαεπτά άτομα μας δικαιώνει. Οι εννέα εξ ημών ανήκουμε στον κλάδο των τελωνειακών, ενώ οι υπόλοιποι στον κλάδο των εφοριακών. Καλώς ή κακώς λοιπόν, υπάρχει μια δικαστική απόφαση που πρωτόδικα αναγνωρίζει την ακυρότητα της καταγγελίας των αρχικών συμβάσεων, ενώ δέχεται πως συνδεόμαστε με το εναγόμενο Ελληνικό Δημόσιο με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου. Μια απόφαση προσωρινώς εκτελεστή, που αναφέρει ξεκάθαρα ότι ο εναγόμενος φορέας υποχρεούται να μας επαναπροσλάβει, να αποδέχεται τις προσηκόντως προσφερόμενες υπηρεσίες μας και να μας καταβάλλει τις αντίστοιχες αποδοχές. Εδώ επιβάλλεται να σημειωθεί πως το Ελληνικό Δημόσιο, ενώ είχε δικαίωμα να προβεί σε αναστολή και ανακοπή της απόφασης, ουδέποτε το έκανε!
Κι ενώ οι συνάδελφοι εφοριακοί (της ίδιας απόφασης) παρουσιάστηκαν και εργάζονται ήδη σε αντίστοιχες υπηρεσίες, δεν συμβαίνει το ίδιο με μας τους, εν δυνάμει, τελωνειακούς. Η πλειονότητα των μόνιμων μας αντιμετώπισε με πλαστική ευγένεια, παγωμένα χαμόγελα, σπαραξικάρδια σχόλια μα και πολλή καχυποψία. Η ομοσπονδία του κλάδου ζητά επίμονα την καρατόμησή μας.
Ηγεσία και συνδικαλιστές θα έπρεπε να προστατεύουν συνολικά τον κλάδο, έναν κλάδο που υποβαθμίζεται και φθίνει καθημερινά, κι όχι στην ουσία να τον αποδομούν οι ίδιοι με τις ενέργειές τους. Γνωρίζουν, αλήθεια, ποια συμφέροντα εξυπηρετούν; Να μη μιλήσουμε για τον επικείμενο διαγωνισμό παρωδία που ετοιμάζει το υπουργείο, έναν διαγωνισμό με... σειρά προτεραιότητας (ούτε καν γραπτό) που αφορά 150 θέσεις τελωνειακών. Αναρωτιέμαι, ποιος κοροϊδεύει ποιον;
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο αγώνας μας δεν θα τελειώσει έτσι απλά. Πρόκειται για έναν αγώνα σκληρό και διαρκή! Οι αντιξοότητες απλώς θα μας κάνουν δυνατότερους!
Στις πολιτισμένες χώρες, τρεις είναι οι εξουσίες που έχουν αναλάβει την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική. Αν υιοθετήσουμε δε μια πιο φιλελεύθερη προσέγγιση, τότε τα ΜΜΕ ανήκουν στη λεγόμενη τέταρτη εξουσία. Όχι όμως στην Ελλάδα. Εδώ, για ακόμα μια φορά, πρωτοτυπούμε. Στην Ελλάδα, ο (κακός) συνδικαλισμός υπερκερά τα πάντα! Έξτρα φιλική συμμετοχή η κατσίκα του γείτονα! Αυτή που θέλουμε να ψοφήσει, επειδή δεν έχουμε εμείς μία.
Ανήκω σε μια ομάδα συμβασιούχων που υπηρέτησαν από το 2007 και για τρεισήμισι συναπτά έτη σε νευραλγικής σημασίας υπουργείο, αυτό των Οικονομικών. Ξεκίνησα τη θητεία μου ως συμβασιούχος stage (σταζ), για τη... δήθεν απόκτηση εργασιακής εμπειρίας. Εντούτοις, μια τέτοια σύμβαση μαθητείας κρατά έξι, το πολύ οχτώ μήνες. Όχι τρεισήμισι χρόνια! Προσέφερα την εργασία μου για 400 ευρώ τον μήνα, χωρίς ασφάλιση, κάνοντας δουλειά μόνιμου υπαλλήλου.
Έτσι, μετά την απόλυσή μου το 2010, προσέφυγα στη δικαιοσύνη ζητώντας ν' αποδειχτεί το αυτονόητο. Δεν ήμουν μαθητής, αλλά εργαζόμενος. Τέσσερα χρόνια αργότερα, έπειτα από απεργίες, αναβολές και καθυστερήσεις, η Δικαιοσύνη αναγνωρίζει το ψευδεπίγραφο της σύμβασης και μαζί με άλλα δεκαεπτά άτομα μας δικαιώνει. Οι εννέα εξ ημών ανήκουμε στον κλάδο των τελωνειακών, ενώ οι υπόλοιποι στον κλάδο των εφοριακών. Καλώς ή κακώς λοιπόν, υπάρχει μια δικαστική απόφαση που πρωτόδικα αναγνωρίζει την ακυρότητα της καταγγελίας των αρχικών συμβάσεων, ενώ δέχεται πως συνδεόμαστε με το εναγόμενο Ελληνικό Δημόσιο με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου. Μια απόφαση προσωρινώς εκτελεστή, που αναφέρει ξεκάθαρα ότι ο εναγόμενος φορέας υποχρεούται να μας επαναπροσλάβει, να αποδέχεται τις προσηκόντως προσφερόμενες υπηρεσίες μας και να μας καταβάλλει τις αντίστοιχες αποδοχές. Εδώ επιβάλλεται να σημειωθεί πως το Ελληνικό Δημόσιο, ενώ είχε δικαίωμα να προβεί σε αναστολή και ανακοπή της απόφασης, ουδέποτε το έκανε!
Κι ενώ οι συνάδελφοι εφοριακοί (της ίδιας απόφασης) παρουσιάστηκαν και εργάζονται ήδη σε αντίστοιχες υπηρεσίες, δεν συμβαίνει το ίδιο με μας τους, εν δυνάμει, τελωνειακούς. Η πλειονότητα των μόνιμων μας αντιμετώπισε με πλαστική ευγένεια, παγωμένα χαμόγελα, σπαραξικάρδια σχόλια μα και πολλή καχυποψία. Η ομοσπονδία του κλάδου ζητά επίμονα την καρατόμησή μας.
Ποιοι είμαστε εμείς που ζητάμε δουλειά; Με ποιο δικαίωμα;
Απορίες ουκ ολίγων συνδικαλιστών (συγκεκριμένων μάλιστα παρατάξεων) οι οποίοι με πρόσχημα τον ευτελισμό του κλάδου αρνούνται κατηγορηματικά οποιαδήποτε βοήθεια. Αρκετοί διευθυντές, μισό βήμα πριν τη σύνταξη, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως «οι υπηρεσίες έχουν ανάγκη από κόσμο». Μολαταύτα, πίσω από την πλάτη μας, φροντίζουν προσωπικά για την απομάκρυνσή μας. Η διοίκηση κωφεύει και θεωρεί πως λύνει το πρόβλημα (όταν στην ουσία το κρύβει κάτω από το χαλί) με προσχηματικά έγγραφα που αναφέρουν την αποδοχή εμφάνισης και όχι την αποδοχή εργασίας. Οι επιτελάρχες παρανομούν αρνούμενοι να εκτελέσουν τη δικαστική απόφαση, φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να προδικάζουν το (αρνητικό κατ' αυτούς) αποτέλεσμα της έφεσης. Όλα αυτά την ώρα που οι συνάδελφοι εφοριακοί (της ίδιας απόφασης) εργάζονται. Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Αλήθεια, γιατί; Ίσως κάποιοι λανθασμένα να πιστεύουν ότι εμείς, άμα τη επιστροφή μας, μπορούμε να επηρεάσουμε τις εξελίξεις σε ό,τι αφορά το καθεστώς κινητικότητας, κάτι ωστόσο τελείως ανυπόστατο. Χρησιμοποιούν αστεία ρητορική και σαθρά επιχειρήματα. Αιχμή του δόρατος το γεγονός ότι δεν προερχόμαστε από τον ΑΣΕΠ, όταν, επί της ουσίας, το 90% εξ αυτών δεν ξέρει ούτε καν πού πέφτει αυτός ο φορέας.Ηγεσία και συνδικαλιστές θα έπρεπε να προστατεύουν συνολικά τον κλάδο, έναν κλάδο που υποβαθμίζεται και φθίνει καθημερινά, κι όχι στην ουσία να τον αποδομούν οι ίδιοι με τις ενέργειές τους. Γνωρίζουν, αλήθεια, ποια συμφέροντα εξυπηρετούν; Να μη μιλήσουμε για τον επικείμενο διαγωνισμό παρωδία που ετοιμάζει το υπουργείο, έναν διαγωνισμό με... σειρά προτεραιότητας (ούτε καν γραπτό) που αφορά 150 θέσεις τελωνειακών. Αναρωτιέμαι, ποιος κοροϊδεύει ποιον;
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο αγώνας μας δεν θα τελειώσει έτσι απλά. Πρόκειται για έναν αγώνα σκληρό και διαρκή! Οι αντιξοότητες απλώς θα μας κάνουν δυνατότερους!
