Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει τουλάχιστον τρεις εικόνες. Η πρώτη είναι αυτή με την οποία τον γνωρίσαμε την δεκαετία του '90, στα χρόνια του Σημιτισμού. Αυτή του νέου δημοσιογράφου με το ευχάριστο προφίλ, που έκανε κάθε βράδυ μία εκπομπή στην κρατική τηλεόραση, με αξιόλογους καλεσμένους. Οι αναλύσεις του ήταν πολύ συχνά ρηχές, αλλά καλύπτονταν από την παρουσία των συνομιλητών του και τον πιασάρικο τρόπο με τον οποίο καταπιανόταν με τα θέματά του.
Η δεύτερη εικόνα είναι αυτή που μας δίνει εδώ και χρόνια μέσα από την ιδιωτική τηλεόραση. Αυτή είναι και η κυρίαρχη. Εκπομπές όπου καταπιάνεται με "εναλλακτικά" θέματα, συνήθως συνδυαζόμενα με ταξίδια-οδοιπορικά και εξωτερικά γυρίσματα, με ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία. Μερικές φορές με πλάνα που επιτρέπουν τη διείσδυση της ματιάς μας σε απρόσιτα σημεία της πόλης και παρέχουν την αίσθηση πως συμμετέχουμε real-time σε οριακά γεγονότα, από επεισόδια στις πιάτσες των Αφρικανών ιερόδουλων μέχρι συγκρούσεις αντιφασιστών–Χρυσαυγιτών. Όλα αυτά όμως δεν καταφέρνουν να σκεπάσουν την εικόνα που κυριαρχεί στις περισσότερες εκπομπές, ενός δήθεν ψαγμένου δημοσιογράφου -στην πραγματικότητα εξαιρετικά αμήχανου και επιφανειακού, που εξακοντίζει χαζές μονολεκτικές ερωτήσεις ("πρέζα;", μιλώντας με τοξιμανείς, "πινέλα;", μιλώντας με ζωγράφους και άλλα τέτοια), με την επιτηδευμένα βαθιά φωνή του.
Η τρίτη εικόνα είναι και η λιγότερο εμφανής, αλλά η πιο κρίσιμη για το νέο κομματικό εγχείρημα του δημοσιογράφου. Είναι αυτή που βγαίνει μέσα από τα γραπτά του. Σταχυολογώ εντελώς ενδεικτικά: «Ο Συνασπισμός και οι Βουλευτές του μετά από σύντομη μάχη με τις αστυνομικές δυνάμεις, πέτυχαν να αναρτήσουν ένα πανό στην πρόσοψη της Βουλής εναντίον των οικονομικών μέτρων.[...] Τι θα λέγαμε λοιπόν αν οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, με σταυρούς, μανουάλια και ελληνικές σημαίες, απωθώντας τους αστυνομικούς, ανέβαιναν τα σκαλοπάτια τις Βουλής και έβαζαν ένα πανό που θα έλεγε "έξω οι ξένοι";» ("Οι αλήθειες του προβοκάτορα", 15/3/2010, Protagon) και «Ναι, νικητής των εκλογών ήταν ο Αλέξης Τσίπρας.[...] Μόνο που θα πρέπει να καταλάβει σε ποια Ελλάδα νίκησε.[...]Στην (μόνη"δυτική") χώρα που χιλιάδες άντρες κάνουν σεξ με (ναρκομανείς) πόρνες στο δρόμο χωρίς να χρησιμοποιούν προφυλακτικό. Γιατί πιστεύουν ότι οι Έλληνες δεν κινδυνεύουν από το AIDS, όπως δεν κινδυνεύουν και από την δραχμή. Και μπορούν να ψηφίζουν άφοβα ό,τι ακριβώς τους έρθει, χωρίς προφύλαξη». ("Ψήφος χωρίς προφύλαξη", 7/5/2012, Protagon).
Αυτός είναι ο ειλικρινής Σταύρος Θεοδωράκης. Και τα δείγματά του τα έχουμε. Ένας οπαδός της θεωρίας των άκρων, που δεν διστάζει να περιφέρει ευτέλεια, σεξισμό και λαϊκισμό, στην υπηρεσία του συστήματος που τον εξέθρεψε. Και αυτό είναι το πραγματικό κόμμα που πάει να στηθεί, πίσω από τους απολιτίκ κυματισμούς του "Ποταμιού". Πίσω από το χαλαρό "life style" προφίλ του νέου κόμματος, που θέλει να κλέψει -όπως λέει- ιδέες και από την Αριστερά και από τη Δεξιά, υπάρχει μία δομημένη ιδεολογία, τουλάχιστον του ιδρυτή του. Γι' αυτό και ο Θεοδωράκης είναι ένα στοίχημα. Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του αφήνει ανοιχτό ένα μέρος του κεντροαριστερού χώρου. Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι από τις εκλεκτές του συστήματος, γιατί φάνηκε πως δεν μπορεί να βάλει πλάτη στα πάντα. Γι' αυτό και αναζητούνται νέες λύσεις. Και μπορεί οι εφημερίδες-πυλώνες του πασοκισμού να επιτέθηκαν βιαστικά και αντανακλαστικά στο "Ποτάμι", αλλά ξέρουν πως ένα μέρος του συστήματος ρίχνει πλέον τα λεφτά του σε καινούρια άλογα και περιμένει να δει τι θα τους κάτσει. Περιπτώσεις όπως ο Θεοδωράκης και ο Καμίνης (από τους πρώτους υποστηρικτές της θεωρίας των άκρων) είναι τα πρόσωπα των εναλλακτικών σεναρίων της επόμενης μέρας. Ας τους αντιμετωπίσουμε, λοιπόν, ως αυτό που είναι. Και ως συγκροτημένους υποστηρικτές μια σκληρά συστημικής μνημονιακής πολιτικής αντίληψης και ως υποκριτές που το παίζουν υπεράνω.
