του Άγγελου Μανταδάκη
Αγαπητέ Πέτρο,
Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι ένα πολιτικό κόμμα δεν λογοκρίνει , ούτε καταγγέλλει , ούτε στοχοποιεί γελοιογράφους.
Όπως και αντίστροφα ένας γελοιογράφος είναι άκομψο να συμπράττει με την τέχνη του στη στοχοποίηση ενός κόμματος. Πολύ περισσότερο όταν ο εργοδότης του είναι στρατηγικος αντίπαλος του κόμματος αυτού.
Αλλά αυτό είναι δική του επιλογή που φυσικά κρίνεται..
Το ερώτημα που προκύπτει, και μάλιστα εντελώς λογικά, είναι το εξής: Αν στη θέση των δύο γυναικών ήταν δύο άντρες συνάδελφοί τους, θα υπήρχε σκίτσο; Αμφιβάλλω.
Γιατί το στοιχείο που ενεργοποιεί τον σκιτσογράφο δεν είναι άλλο από τις δύο νεαρές βουλευτίνες. Είναι το γεγονός της παρουσίας των δύο γυναικών στα κάγκελα της ΕΡΤ.
Που τις παρουσιάζει σαν στριπτιζούδες, που "χορεύουν" τον " χορό" της κολώνας. Για να μαζεύουν και πελάτες.
Αυτό άλλωστε είναι και το κρίσιμο σημείο του σκίτσου.
Πρόκειται για τον ορισμό του σεξισμού.
Και η χρήση του σεξισμού σαν πολιτικού όπλου.
Κάπου εδώ, φίλε Πέτρο, τελειώνει η σάτιρα διά της γελοιογραφίας και αρχίζει κάτι άλλο που δεν μπορεί να το προσπερνάμε...
Η ελεύθερη έκφραση των δημιουργών, των διανοουμένων, των δημοσιογράφων, των καλλιτεχνών έχει και μια κόκκινη γραμμή. Τον σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αγαπητέ Πέτρο,
Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι ένα πολιτικό κόμμα δεν λογοκρίνει , ούτε καταγγέλλει , ούτε στοχοποιεί γελοιογράφους.
Όπως και αντίστροφα ένας γελοιογράφος είναι άκομψο να συμπράττει με την τέχνη του στη στοχοποίηση ενός κόμματος. Πολύ περισσότερο όταν ο εργοδότης του είναι στρατηγικος αντίπαλος του κόμματος αυτού.
Αλλά αυτό είναι δική του επιλογή που φυσικά κρίνεται..
Το ερώτημα που προκύπτει, και μάλιστα εντελώς λογικά, είναι το εξής: Αν στη θέση των δύο γυναικών ήταν δύο άντρες συνάδελφοί τους, θα υπήρχε σκίτσο; Αμφιβάλλω.
Γιατί το στοιχείο που ενεργοποιεί τον σκιτσογράφο δεν είναι άλλο από τις δύο νεαρές βουλευτίνες. Είναι το γεγονός της παρουσίας των δύο γυναικών στα κάγκελα της ΕΡΤ.
Που τις παρουσιάζει σαν στριπτιζούδες, που "χορεύουν" τον " χορό" της κολώνας. Για να μαζεύουν και πελάτες.
Αυτό άλλωστε είναι και το κρίσιμο σημείο του σκίτσου.
Πρόκειται για τον ορισμό του σεξισμού.
Και η χρήση του σεξισμού σαν πολιτικού όπλου.
Κάπου εδώ, φίλε Πέτρο, τελειώνει η σάτιρα διά της γελοιογραφίας και αρχίζει κάτι άλλο που δεν μπορεί να το προσπερνάμε...
Η ελεύθερη έκφραση των δημιουργών, των διανοουμένων, των δημοσιογράφων, των καλλιτεχνών έχει και μια κόκκινη γραμμή. Τον σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
