Η «Κοινωνιολογία» του ... Γιαουρτιού και η ναζιστική βία

Συχνά–πυκνά διαδίδεται, με κάθε αφορμή, η λογική που λέει πως το πέταγμα ενός γιαουρτιού ή το γιουχάισμα ενός πολιτικού συνιστούν πράξεις βίας και μπορούν να εξισωθούν ακόμα και με αυτές τις πρακτικές της τρομοκρατίας. ..

Του Πέτρου Σταύρου Η άποψη αυτή έφτασε να ισχυρίζεται πως ακόμα και η λεκτική βία συνιστά βια, ίση αν και ποιοτικά διαφορετική, με τη βία που ασκείται εναντίον της σωματικής ακεραιότητας κάποιων. Η «κοινωνιολογική» αυτή οπτική πήρε άμεση πολιτική μορφή και αποτέλεσε επιχείρημα στα στόματα των υπερασπιστών των μνημονιακών κυβερνήσεων και ιδιαίτερα στα στόματα των πολιτικών της ΝΔ που μεταπήδησαν από το ΛΑΟΣ. Οι πολιτικοί αυτοί ισχυρίζονται πως η ναζιστική ΧΑ αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι γιατί το ίδιο το ακροδεξιό ΛΑΟΣ προετοίμασε το έδαφος, αλλά γιατί οι «πλατείες» και οι διάφορες εκδηλώσεις των «αγανακτισμένων» εκδήλωσαν μια αυθόρμητη μορφή βίας εναντίον της κοινοβουλευτικής τάξης που εκμεταλλεύτηκαν ναζιστικοί πυρήνες για να αναπτυχθούν. Στην ίδια απολογητική γραμμή βρίσκονται και οι διάφορες θεωρίες των άκρων ακόμα και οι τελευταίες αντιδράσεις πολιτικών (όχι μόνο δεξιών αλλά και «προοδευτικών») και επικοινωνιολόγων που συνδέουν, ευθέως, τη μαχαιριά στο στήθος του 34χρονου κοινωνικού αγωνιστή και αντιφασίστα Παύλου Φύσσα με το γιαούρτι που ρίχνεται στο πρόσωπο ενός αποδοκιμαζόμενου πολιτικού. «...Καταδικάστε τη βία από όπου κι αν προέρχεται γιατί η βία φέρνει βία...» και τα γνωστά! Το γιαούρτι του «αγανακτισμένου» καταλήγει να γίνει σιδερογροθιά και μαχαίρι στα χέρια του χρυσαυγίτη. Αν ζούσαμε μέσα σε μια κάποια ομαλότητα εύκολα θα επιχειρηματολογούσαμε και θα λέγαμε πως μια τέτοια άποψη, σαν την παραπάνω, συνιστά έκφραση θεολογικής σκέψης, πως αποτελεί μια τρομερή απλούστευση της εποχή μας η πεποίθηση πως κάθε εκδήλωση κοινωνικής ή πολιτικής εχθρότητας θα οδηγήσει άμεσα και γρήγορα στην εκδήλωση βίας και πως κάτι τέτοιο είναι σώνει και καλά διαλυτικό. Θα λέγαμε πως τέτοιες ανοησίες χρησιμοποιούνται για προπαγανδιστικούς σκοπούς από τις κυβερνητικές «μονταζιέρες». Δεν ζούμε όμως μέσα σε κάποια ομαλότητα και δεν θα είμαστε τόσο αναλυτικά ήπιοι γιατί στην πραγματικότητα εκείνο που συμβαίνει είναι  η μεταμόρφωση και των παραμικρών λαϊκών αιτημάτων και απαιτήσεων σε μη διαπραγματεύσιμα ζητήματα, από την πλευρά των κυβερνητικών θεσμών. Μέσα σε ένα τέτοιο «εντατικό» περιβάλλον για την οποιαδήποτε κοινωνική διαπραγμάτευση, η μηδενική ανοχή απέναντι και στην παραμικρή παραβατικότητα η πολιτική μικρο-παρέκκλιση δεν συνιστά απλά και μόνο πρακτική περιορισμού της αριστερόστροφης και ελευθεριακής βίας. Η εργαλειακότητα του μέσου δεν είναι ουδέτερη, ο στόχος μεταμορφώνεται από το μέσο και τη μέθοδο, η βία εκτινάσσεται. Όχι όμως η «αριστερόστροφη» βία που εννοεί ο κρατικός μηχανισμός και θέλει να εξαφανίσει, η βία που «καταδικάζεται από όπου κι αν προέρχεται» αλλά η βία που ευνοείται από τη δράση της καταστολής. Βλέπετε, η εξομοίωση όλων των μορφών βίας δεν συνιστά μια ολοκληρωμένη πρακτική. Είναι μια υπολειμματική διαδικασία. Πάντα υπάρχει κάποια βία που δεν την «εννοούσε» το κράτος, που δεν την συμπεριέλαβε στις μη αποδεκτές μορφές, που δεν την ομογενοποίησε, που τη δημιούργησε ή την προκάλεσε την ώρα που δρούσε εναντίον της «μη αποδεκτής» βίας. Ας θυμηθούμε την υστερική πολιτική επιχείρηση καταστολής και κλεισίματος όλων των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων. Ας σκεφτούμε την ανόητη και υπερβολική δήλωση του υπουργού μεταφορών πως «...η εισητηριοδιαφυγή είναι μεγαλύτερο έγκλημα από την φοροδιαφυγή...». Ας δούμε την ασφυκτική παρουσία της ΔΙΑΣ στους δρόμους και τα καλντερίμια. Ο καθημερινός εκφοβισμός, η καταστολή και η πάταξη κάθε λεκτικής απρέπειας, κάθε κινηματικής απείθειας αλλά και της όποιας ριζωματικής ανεκτικότητας, καταστρέφουν χρήσιμα «αντισώματα» της κοινωνίας για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ναζισμού. Υπό αυτήν τη λογική, οι κρατικές πολιτικές μηδενικής ανοχής, η οργανωμένη δυσανεξία που εκπέμπουν τα ΜΜΕ, οι απολογητικές ερμηνείες για τη «συμπαθή» μεσότητα και τα δύο άκρα, η στοχοποίηση των μεταναστών για κάθε οικονομικό και αναπτυξιακό δράμα της ελληνικής κοινωνίας συνιστούν το «θερμοκήπιο» της ναζιστικής βίας. Κάθε τι άλλο είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.