Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στη Βουλή. Το σκηνικό παίρνει κάτι από Πιραντέλο. Ο αρειμάνιος Απόστολος Κακλαμάνης (το καινούργιο μουστάκι δίνει μια ιδιαίτερη χροιά στον χαρακτηρισμό) αξιοποιεί το δικαίωμα που αφειδώς του παρέχει ο Κανονισμός και ανεβαίνει στο βήμα, πριν τον διαδεχθεί σ' αυτό ο Γ. Παπακωνσταντίνου για τη λίστα Λαγκάρντ. Επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή, λέει, πάει να γίνει αρχηγικό κόμμα κατ' απαίτηση συμφερόντων. Ο Κακλαμάνης κατά του αρχηγικού μοντέλου!
Κοιτάζω το ταβάνι: Εξακολουθεί να είναι στη θέση του. Με τίποτα να πέσει... Το εκμεταλλεύεται ο πρώην πρόεδρος της Βουλής και συνεχίζει ειρωνευόμενος την κατάργηση των συνιστωσών. Βάζω το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια, προσπαθώ να βρω την εξήγηση. Προφανώς, τώρα που το ΠΑΣΟΚ έγινε συνιστώσα της Ν.Δ., ο Κακλαμάνης θέλει να κατοχυρώσει το δικαίωμα ύπαρξης των συνιστωσών. Εύλογο.
Φλας μπακ: Είναι 6 Μαρτίου του 1985 και, με αφορμή την επέτειο της απελευθέρωσης των Δωδεκανήσων, ομάδα δημοσιογράφων ταξιδεύουμε με ένα στρατιωτικό αεροπλάνο για τη Ρόδο μαζί με τον μακαρίτη Αντώνη Δροσογιάννη και τον συγκεκριμένο Απόστολο Κακλαμάνη. Κατά τα ειωθότα της εποχής, στήνεται πηγαδάκι στο κέντρο του αεροπλάνου. Στο κέντρο του, ο Κακλαμάνης με τον γνωστό του οίστρο επιχειρηματολογεί γιατί είναι απολύτως σωστή η επιλογή να ψηφιστεί ο Καραμανλής για Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Τρεις μέρες μετά, στις 9 Μαρτίου, ψηφίζει τον Σαρτζετάκη - δαγκωτό ή μη, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ούτε και σήμερα, στα 2013, ο κ. Κακλαμάνης μπορεί να αντιληφθεί ότι μπορεί να υπάρξει άλλο μοντέλο κόμματος και δεν μπορεί να συλλάβει ποια νοοτροπία οδήγησε στη σημερινή αναξιοπιστία και απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Δεν μπορεί ή δεν θέλει.
Λίγο μετά, ανεβαίνει στο βήμα ο Πάρις Κουκουλόπουλος.
Και, ω της εκπλήξεως, αρχίζει με επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Τον
κατηγορεί ότι χρησιμοποιεί μεθόδους της οδού Μάντισον. Τις ίδιες ακριβώς
λέξεις που είχε χρησιμοποιήσει ο Γεώργιος Μαύρος το 1974 εναντίον του
Ανδρέα Παπανδρέου. Ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, γνώριζε τότε άριστα τους
κανόνες της επικοινωνίας, όταν οι αντίπαλοί του, από αυτή την άποψη,
βρίσκονταν στην εποχή του χαλκού. Άλλο θέμα αν η επικοινωνία
αντικατέστησε την πολιτική...Συμπέρασμα: Οι άνθρωποι είναι ικανοί να πουν τα πάντα και, κυρίως, να κάνουν τα πάντα, πότε εν ονόματι του σοσιαλισμού και πότε εν ονόματι της εφαρμογής των Μνημονίων. Απόδειξη, ο τρόπος με τον οποίο η κοινοπραξία Βενιζέλου - Σαμαρά θεωρεί ότι μπορεί να επιβάλει έναν αέναο εκβιασμό, μέχρι την ολοκληρωτική διάλυση.
Διάβασα ένα σύνθημα σε τοίχο της Ακαδημίας: Όσο τα πρόβατα βελάζουν, όλο και πιο δυνατά οι λύκοι θα ουρλιάζουν. Κάνουν λάθος αν νομίζουν ότι αυτό που ακούγεται είναι βελάσματα. Είναι μια υπόκωφη βοή, που δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα ξεσπάσει ούτε και ποιους ακριβώς θα περιλάβει. Δεν είναι σίγουρο αν θα προλάβουν τις τωρινές διαθεσιμότητες να τις μετατρέψουν σε απολύσεις. Μπορεί να μην προλάβουν. Το θέμα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει απλώς να είναι έτοιμος να μην τις εφαρμόσει, αλλά να έχει ένα σχέδιο αναμόρφωσης και παραγωγικής ανασυγκρότησης, όπλο για τη χώρα, αλλά και για την οποιαδήποτε οριακή διαπραγμάτευση. Επίθεση, όχι άμυνα!
Έτσι ή αλλιώς, όσο παρατείνεται η εξουσία αυτής της ελεεινής ταξιαρχίας του Μνημονίου, τόσο η χώρα οπισθοχωρεί, φλερτάρει με το περιθώριο και χάνει τα διαπραγματευτικά της χαρτιά. Απέμεινε η θέληση ενός λαού να μην αυτοκτονήσει και μιας χώρας να μην πεθάνει. Υπέρτατο διαπραγματευτικό χαρτί, που εισάγει στο πεδίο της διακρατικής πολιτικής τον χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Ένα χαρτί που πρέπει να παιχτεί. Όχι μόνο με θάρρος, αλλά και με σοφία. Οι στιγμές είναι ιστορικές και παίζονται όλα. Ο ηρωισμός σε ενδεχόμενη ήττα δεν αφαιρεί τίποτε από το βάρος της. Ο αγώνας για τη νίκη είναι μονόδρομος.
* Ο Γιώργος Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΣΥΡΙΖΑ
