Από όποια πλευρά και να το δεις το πράγμα, ο Σαμαράς έφαγε σφαλιάρα ξεγυρισμένη. Μέσα σε μια εβδομάδα κατέρρευσε η εικόνα του αδάμαστου, ακάματου, αδιάλλακτου, δυναμικού ηγέτη, που βαράει τη γροθιά στο μαχαίρι και το μαχαίρι γίνεται θρύψαλα.
Ούτε την αμαρτωλή ΕΡΤ, όπως την έλεγε ο ίδιος και τα παπαγαλάκια του, δεν μπόρεσε να κλείσει ο αβυσσαλέος. Ούτε εκλογές δεν μπόρεσε να κάνει, για να τις κερδίσει με 45%, όπως του έλεγαν οι ακροδεξιοί σύμβουλοί του. Του τράβηξε το αυτί τηλεφωνικώς η Μέρκελ κι εκείνος άρχισε να σκούζει «ουδείς αναμάρτητος!», «ουδείς αναμάρτητος!».
Αυτός είναι ο Σαμαράς, μέσα εθνικισταράς, έξω πιόνι. Αυτή είναι η ελληνική Δεξιά, στο εσωτερικό σημαίες και τσαμπουκάδες, στο εξωτερικό υποκλίσεις στον εκάστοτε πάτρωνά της.
Τη σβουριχτή σφαλιάρα ο Σαμαράς δεν την έφαγε από τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη κι ας κορδακίζονται μπροστά στις κάμερες κι ας δείχνουν στο φακό τις αναψοκοκκινισμένες παλάμες τους. Ο Βενιζέλος κι ο Κουβέλης φέρθηκαν ως αυτό που πραγματικά είναι, ως προστάτες του συστήματος.
Φώναξαν, έσκουξαν, απείλησαν κι όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, έκαναν τριπλό άξελ και επέστρεψαν στο σημείο από το οποίο ξεκίνησαν. Επέστρεψαν στην κυβέρνηση, στην οποία μάλιστα θα βάλουν, εκεί κατά τα τέλη του Ιούνη, και τα προβεβλημένα στελέχη τους. Να κυβερνηθώ από την Χριστοφιλοπούλου και τον Μαργαρίτη κι ας πεθάνω επί τόπου.
Τη σφαλιάρα στον Σαμαρά την έριξε ο κόσμος που αντιστάθηκε στο σκοτάδι της ΕΡΤ. Πρωτίστως οι εργαζόμενοι, από κοντά οι αλληλέγγυοι που παράτησαν σπίτια και δουλειές, για να εγκατασταθούν στην Αγία Παρασκευή και γενικώς όσοι και όσες αντελήφθησαν εγκαίρως ότι μαζί με το Τζουράσικ Παρκ, ο Σαμαράς είχε σκοπό να ξεθεμελιώσει και τη δημοκρατία.
Ο αγώνας δεν τελείωσε. Μπορεί οι κυβερνητικοί εταίροι να κάνουν τζιριτζάντζουλες, μπορεί το ΣτΕ να έβγαλε χρησμό πολυερμηνεύσιμο, σε εκείνο όμως που συμφώνησαν όλοι είναι ότι η νέα ραδιοτηλεόραση θα λειτουργήσει με πολύ λιγότερους εργαζόμενους.
Ετοιμάζονται να απολύσουν κοντά δύο χιλιάδες από την ΕΡΤ κι αν δεν τα καταφέρουν, θα απολύσουν δύο χιλιάδες από αλλού. Δύο χιλιάδες τώρα, άλλες δύο το Φθινόπωρο, άλλες έντεκα χιλιάδες το 2014. Τα έχουνε μιλήσει, τα έχουνε συμφωνήσει, τα έχουνε υπογράψει κι ο μόνος τρόπος για να μην τα κάνουνε πράξη, είναι να τους διώξουμε μια ώρα αρχύτερα.
Παίζανε μια εβδομάδα σαν τα παιδάκια, τους φωνάζανε από πάνω οι μπαμπάδες τους των ΜΜΕ «προσέξτε, βρε σκασμένα, θα πάθετε ατύχημα», αυτά όμως επέμεναν να κλωτσάνε το ένα το άλλο. Ώσπου βγήκε από το σπίτι η μαμά Άγκελα, τους σφύριξε δύο φωνήεντα και το ατύχημα αποφεύχθηκε. Γλίτωσαν αυτοί το ατύχημα και το πάθαμε εμείς.
