Πρωτοφανές δεν είναι (αφού έτσι συνηθίζουν να κάνουν με όλους τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους όταν ετοιμάζονται για κινητοποιήσεις), ωστόσο δεν παύει να είναι ενοχλητικό και βεβαίως φανερώνει τις προθέσεις τους. Ο λόγος για τα κανάλια και τις εκπομπές που μιλάνε για την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς (τους θυμηθήκανε τώρα με την αφορμή της απεργίας) χωρίς να καλούν εκπαιδευτικούς ή εκπροσώπους των σωματείων τους να μιλήσουν για τα προβλήματά τους.
Μιλάνε ως ειδικοί, άλλοτε βγάζοντας οχετούς συκοφαντίας για τους δασκάλους και άλλοτε χαϊδεύοντας μαθητές, υποψηφίους και γονείς με στόχο, βέβαια, να τους στρέψουν εναντίον των δασκάλων. Γνωστοί και δοκιμασμένοι μέθοδοι που φανερώνουν τον ρόλο των ΜΜΕ, των κεντρικών τους δημοσιογράφων, αλλά και των πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν την κυβέρνηση ή κάνουν ότι στηρίζουν τους εκπαιδευτικούς. Είναι απαράδεκτοι.
Ωστόσο, το θέμα είναι, όπως αυτοί κάνουν τη δουλειά για την οποία χρυσοπληρώνονται, να κάνουν τη δουλειά τους και οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, οι μαθητές και οι γονείς τους. Και να θυμηθούν αυτό που ήδη έχουν ζήσει και να αναλογιστούν αυτό που τους προετοιμάζουν να ζήσουν. Να θυμηθούν πως και στους δικούς τους αγώνες για καλύτερη ζωή, για δουλειά, για μόρφωση, για υγεία, πάντα, χέρι - χέρι η κυβέρνηση και τα επικοινωνιακά της μαντρόσκυλα στρέφονταν εναντίον τους, τους συκοφαντούσαν, τους ποδοπατούσαν. Συκοφάντησαν και χτύπησαν τους αγρότες, τους φορτηγατζήδες, τους ταξιτζήδες, τους εργαζόμενους στην Υγεία, τους πανεπιστημιακούς, τους εργαζόμενους στους δήμους, τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, τους εργαζόμενους που κινητοποιήθηκαν για το δίκιο τους στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Να θυμηθούν, οφείλουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι σπουδαστές πως για την κόλαση που έχει ανοίξει μπροστά τους υπάρχει λόγος και αιτία, υπάρχουν εχθροί και αντίπαλοι με ονοματεπώνυμο. Και να τους στρέψουν την πλάτη οφείλουν οι γονείς και οι μαθητές.
Γιατί όταν ο κάθε Πορτοσάλτε κάνει πως "λυπάται τα παιδιά", όταν ο κάθε Πρετεντέρης σουφρώνει τα χείλη για "τους κόπους των υποψηφίων που κινδυνεύουν", όταν ο κάθε Παπαδημητρίου αναρωτιέται "πώς τολμούν οι καθηγητές να κινητοποιούνται", όταν ο κάθε Ευαγγελάτος ρίχνει το ανάθεμα στους δασκάλους, ουσιαστικά δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ρίχνουν σκόνη για να χαθεί από τα μάτια των θεατών ο δήμιος και να προβληθεί σαν αίτιος του κακού ο εργαζόμενος που διεκδικεί.
Σταράτα πράγματα. Η ήττα των εκπαιδευτικών θα είναι ήττα των εργαζομένων. Τελεία και παύλα. Γιατί δεν μιλάμε ούτε για φραγκοδίφραγκα, ούτε για ωράριο εργασίας. Μιλάμε για την τύχη του δημόσιου σχολείου, για την τύχη των τροφίμων του, για την τύχη των μαθητών, για την τύχη των εκπαιδευτικών, για την τύχη των εργαζομένων. Περί αυτού πρόκειται για όποιον έχει τα μάτια να δει και την τιμιότητα να πιστέψει στα μάτια του. Για όποιον έχει στοιχειώδες ταξικό κριτήριο και γνωρίζει σε ποια όχθη του ποταμού ανήκει.
Η νίκη των εκπαιδευτικών, δηλαδή το να μην απολυθούν οι 10.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, δηλαδή το να γίνουν προσλήψεις για να μπορεί να λειτουργήσει το σχολείο, δηλαδή το να μην μετατραπούν οι εκπαιδευτικοί σε κακοπληρωμένους και φοβισμένους τεχνικούς, δηλαδή το να μη μετατραπούν οι γονείς σε πελάτες, δηλαδή το να μη γίνουν οι μαθητές καύσιμη ύλη για να φυσήξει ούρειος άνεμος σε μια χούφτα ολιγαρχών, αυτά όλα και άλλα πολλά που διακυβεύονται, θα είναι νίκη όλου του λαού. Θα είναι νίκη των πληβείων κατά των πατρικίων.
