Του Αγγελου Μανταδάκη http://ecoleft.wordpress.com
Με τον τίτλο «Σκέτη Αριστερά» το κύριο
άρθρο του «Βήματος» της Κυριακής ( 23/12/2012), αφού κάνει κριτική
διαχρονικά στην Αριστερά που δεν μετατράπηκε σε συνιστώσα της
Κεντροαριστεράς, διαβεβαιώνει ότι μπορεί να έχουμε δει κυβερνήσεις «της
Δεξιάς και του Κέντρου, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα επίσης,
κυβέρνηση Δεξιάς σε συνεργασία με την Αριστερά (1989)», αλλά η κυβέρνηση της «Αριστεράς (σκέτης) δεν είναι πιθανή. Τα πρώτα νούμερα δεν θα αργήσουν».
Τις ίδιες ημέρες σε άρθρο του στο «Έθνος» με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ψυχαναλύοντας τον Φώτη» ο Π. Καψής είναι ιδιαίτερα επικριτικός απέναντι στον Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ. Γράφει : «Ο
χρόνος θα δείξει. Το βέβαιο είναι ότι όσο τα κατεστημένα κόμματα δεν
παίρνουν σοβαρές πρωτοβουλίες, τόσο θα μεγαλώνει το κενό. Οι
δημοσκοπήσεις δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Αν δεν γίνει κάτι, ο
χώρος μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να εξαερωθεί στις προσεχείς
εκλογές».
Τα δύο άρθρα με διαφορετικό τρόπο
αναδεικνύουν το ίδιο ζήτημα – που φαίνεται ότι αποτελεί ήδη στρατηγικό
- για το μπλοκ των μνημονιακών δυνάμεων. Την δημιουργία ενός «νέου»
πολιτικού φορέα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, που θα καλύψει το κενό
και θα θέσει υπό έλεγχο τις εξελίξεις.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γιάννης
Βούλγαρης στα «ΝΕΑ» (8/12/2012) με τον τίτλο «Ο ριζοσπαστικός
συντηρητισμός του ΣΥΡΙΖΑ» γράφει: «Προσπαθεί
– σ.σ. ο Αλ. Τσίπρας – να συγκροτήσει ένα ιδεολογικοπολιτικό υποκείμενο
με ηγεμονικές φιλοδοξίες. Μπορείς να διαφωνήσεις, να αμφιβάλεις για την
επιτυχία, να φοβηθείς τις συνέπειες, αλλά όχι να υποτιμήσεις την
πρόκληση. Και αυτό αφορά πρωτίστως τον χώρο της Αριστεράς και της
Κεντροαριστεράς που πρέπει να επιταχύνουν τις δικές τους διαδικασίες
ώσμωσης και διαλόγου. Αν δεν πάρουν εδώ και τώρα πρωτοβουλίες σε αυτή
την κατεύθυνση, το φυλλορρόημα δεν θα έχει επιστροφή».
Οι δυνάμεις της «μεταρρυθμιστικής
πλατφόρμας» ή του «ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού» εγκαλούνται για την
άρνησή τους να κατανοήσουν ποιο είναι το βασικό: να διασώσουν το
πολιτικό σύστημα που αντιμετωπίζει μείζονα κίνδυνο. Να προωθήσουν τις
«μεταρρυθμίσεις» που μέχρι στιγμής δεν είναι άλλες από
ιδιωτικοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Είναι
αναμενόμενο ότι οι πιο ισχυρές πιέσεις αυτή την περίοδο ασκούνται στον
Φ. Κουβέλη του οποίου εκμεταλλεύονται τις αντιφάσεις. Δεν μπορεί να
είναι «ολίγον έγκυος» η ΔΗΜΑΡ γράφoυν.. «Να μην ψηφίζει τα μέτρα αλλά να υπερψηφίζει τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης ώστε αυτή να εφαρμόσει τα μέτρα….».
Οι εκπρόσωποι του μιντιακού κατεστημένου
καλούν επίσης τις ηγεσίες (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) να μην χάνουν χρόνο στους
μεταξύ τους ανταγωνισμούς και σε προσωπικές επιδιώξεις.
Στόχος είναι να απομονωθεί ο υπέρτατος
εχθρός αυτή την περίοδο δηλ. ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Να διαμορφωθεί η εικόνα ότι
δεν έχει ούτε μπορεί να αποκτήσει συμμάχους και ότι το καλύτερο που
μπορεί να επιτύχει είναι η οροφή του 25 -29%. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, που κατά
τον κ. Π. Καψή είναι ουσιαστικά ένα κομμουνιστικό κόμμα(!), δεν μπορεί
να εκφράσει ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις που υφίστανται τις οδυνηρές
συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής. Τέτοιες δυνάμεις – και αναφερόμαστε
κυρίως στα μικρομεσαία στρώματα – θα μπορούσαν να κερδηθούν από ένα
κεντρώο ή κεντροαριστερό σχήμα που θα τα διασφάλιζε από τις ακρότητες
του ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική του οποίου θα τα οδηγούσε εκτός ευρώ.
Κάπου εδώ όμως τελειώνουν οι ασκήσεις επί
χάρτου, γιατί έρχεται η πραγματικότητα. Το 2013 είναι το έτος του
μνημονίου που ψήφισε έστω οριακά η κυβέρνηση Σαμαρά . Είναι το έτος των
νέων φορολογικών βαρών για τους μισθωτούς και συνταξιούχους και κύρια
τους μικρομεσαίους. Είναι άλλη μια χρονιά ύφεσης και διόγκωσης της
ανεργίας. Άλλη μια χρονιά κλεισίματος μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Άλλη
μια κακή μέρα για τα φτωχότερα και μικρομεσαία στρώματα. Και βέβαια μια
χρονιά που ξεκινάει διόλου ευχάριστα για όσους εμπλέκονται στην υπόθεση
της νέας λίστας Λαγκάρντ.
Η ρωγμή που έχει υποστεί πλέον η σχέση
της μεσαίας τάξης και ιδιαίτερα των μικρομεσαίων – όσων θα απομείνουν –
με το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το εκπροσωπούν , είναι
ανεπανόρθωτη. Κανένα μπλοκ εξουσίας δεν μπορεί πλέον να συναπαρτίζεται
από δυνάμεις που στηρίζουν την μνημονιακή πολιτική και άλλες που
πλήττονται με τρόπο καταστροφικό από αυτήν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ή όπως θα ονομαστεί ο
ενιαίος φορέας που θα προκύψει από το ιδρυτικό Συνέδριο που επίκειται,
χρειάζεται να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα. Να θέσει με σαφήνεια στον
λαό το πραγματικό δίλημμα της κρίσιμης αυτής περιόδου. «Ή τους
σταματάμε ή χάνουμε τα πάντα». Και να αναδείξει την φυσιογνωμία μιας
αριστερής ριζοσπαστικής δύναμης που μπορεί να διαδραματίσει έναν
ηγεμονικό ρόλο στην ανασυγκρότηση της χώρας. Δύναμη αξιόπιστη ως
συνομιλητή ακόμα και με τμήματα του κεφαλαίου που διατηρούν μια
παραγωγική , υγιή αντίληψη για την ανάπτυξη της οικονομίας. Και τέλος
να διευρύνει την οργανωμένη βάση του δημιουργώντας ένα μεγάλο ρεύμα
ένταξης από τις εκατοντάδες χιλιάδες καινούριους ψηφοφόρους και φίλους.
«Ζητείται Κέντρο για την φροντίδα
ηλικιωμένου και ασθενούς πολιτικού συστήματος». Αυτό θα μπορούσε να λέει
μια σχετική αγγελία στις εφημερίδες.
Μέχρι τώρα πάντως οι επίδοξοι ηγέτες του
είναι τόσο ηλικιωμένοι και ανήμποροι (πολιτικά) όσο και το ίδιο το
σύστημα που επιχειρούν να περισώσουν.
