Γράφει ο Χάρης Τσιόκας
Αφορμή αποτελεί το
γεγονός της εκλογικής συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ που δημιουργεί ρευστότητα
& εγχειρήματα ανακατατάξεων στον προοδευτικό χώρο. Ταυτόχρονα προβάλλεται
η ανάγκη -κατά το ευρωπαϊκό πρότυπο- να υπάρξει εναλλακτική πρόταση απέναντι
στην νεοφιλελεύθερη επέλαση και τις επιπτώσεις της!
Παρακολουθώντας τις παρεμβάσεις, φαίνεται ότι οι
λόγοι που ανακινούν το συγκεκριμένο αίτημα είναι δυο:
-Ο πρώτος λόγος
είναι "υπαρξιακός"! Σχετίζεται με την αγωνία προσώπων ή
σχηματισμών, που διαπιστώνουν ότι οι "πολιτικές τους" είναι
αποκλίνουσες στη σχέση με την κοινωνική διεργασία και ανάγκη. Επικαλούνται
την κεντροαριστερά μέσα από "πρωτοβουλίες κορυφής" για να
συγκολλήσουν αθροιστικά δυνάμεις! Ενώ γνωρίζουν ότι στο χώρο της
κεντροαριστεράς τίποτε δεν "γονιμοποιείται" όταν δεν δοκιμάζεται στα
πεδία των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων!
-Υπάρχει και ο
δεύτερος λόγος! Αυτός σχετίζεται με την αντικατάσταση του
δικομματισμού από τον διπολισμό!Η κρίση, εκ των πραγμάτων
επαναπροσδιορίζει την αντιπαράθεση πολιτικών εξόδου! Τόσο στο χώρο της
κεντροδεξιάς όσο και της κεντροαριστεράς αντίστοιχες κοινωνικές και πολιτικές
δυνάμεις συγκροτούν συμμαχίες για να εφαρμόσουν τις επιδιώξεις τους.
Αυτή η αντιπαράθεση
-οξυγόνο της δημοκρατίας και του κοινωνικού πλουραλισμού- εκδηλώνεται παντού.
Στην Ευρώπη εκφράζεται με συνεργασίες πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών
επιδιώξεων. Επιβεβαιώνεται όμως ότι η κλίμακα αριστερά δεξιά είναι επίκαιρη!
Σε άλλες χώρες καταγράφεται μέσα από τη δικομματική αντιπαράθεση και σ άλλες
μέσα από συνεργασίες συγκυβερνήσεων διπολικού χαρακτήρα.
Στην Ελλάδα τόσο οι
πρόσφατες εκλογές όσο και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το δίπολο
κεντροαριστερά - κεντροδεξιά προσδιορίζει τις επιλογές των πολιτών. Η κοινωνία
στο πρόβλημα της εξόδου από τη κρίση δείχνει να μη προτιμά ένα κόμμα!Θέλει να
δοκιμάσει τις κοινωνικές, προγραμματικές συγκλήσεις, με τη φόρμα του
διπολισμού.
Ο διάλογος λοιπόν για
την “ανασυγκρότηση της αριστεράς” είναι μια κοινωνική οδηγία! Δεν
είναι μια μηχανιστική συνένωση "ερείπιων επιβίωσης" ή “τακτοποίησης
αξιωματούχων”, που κρύβεται στο θολό ζητούμενο "σωτηρίας της χώρας",
ή των συνεργασιών του "ευρωπαϊκού τόξου". Γιατί δεν απαντά στο"
για ποιους και με ποιούς"! Η ανασυγκρότηση
έχει ενδιαφέρον αν επιδιώκει μια νέα κοινωνική και πολιτική ενότητα! Μια
νέα ενότητα σκοπού, πολιτικής και στρατηγικής! Ενότητα για εναλλακτική
διακυβέρνηση απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση!
Σ αυτή την
κρίσιμη περίοδο επαναπροσδιορισμού, η κοινωνία έδειξε ότι "γυρίζει την
πλάτη" της σε εγχειρήματα μετάλλαξης κομμάτων σε "κεντρώα πολιτικά
μορφώματα". Θυμίζω ότι σ όλες τις κρίσιμες περιόδους της ελληνικής
ιστορίας η θέση του "πολιτικού κέντρου" απορρίφτηκε ως εγχείρημα
θολό. Γιατί το "κέντρο” - πέρα από τις επιδιώξεις αξιωματούχων, έχει
ανύπαρκτες κοινωνικές διασυνδέσεις.Δεν έχει καθαρές κοινωνικοοικονομικές
επιδιώξεις!Το "κέντρο" ξεχνά ποια είναι η κύρια αντίθεση! Ότι
αφορά τις δυνάμεις της κερδοσκοπίας του χρηματιστηριακού κεφαλαίου του
παρασιτισμού και της νεοφιλελεύθερης επέλασης. Ρέπει στη εύκολη λογική του
"διμέτωπου" ενώ γνωρίζει ότι στη Ευρώπη και την Ελλάδα ανταγωνίζονται
τα δυο μεγάλα μέτωπα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς για διαφορετικούς
στόχους.
Η Επίκληση του
"ευρωπαϊκού τόξου ως επιλογή αναγκαίων συνεργασιών" δεν γίνεται
πειστική. Γιατί εντός του τόξου αυτού ανταγωνίζεται η
κοινωνική και αναπτυξιακή Ευρώπη με τη χρηματιστηριακή και κερδοσκοπική όψη
της.
Η σύγκρουση γίνεται
ανάμεσα στους δυο μεγάλους πόλους.
Αυτό απαιτεί
συνεργασίες με συμπορεύσεις, που δεν ακυρώνουν την κριτική, ανάμεσα στις
δυνάμεις της ίδιας όχθης, για λανθασμένες πολιτικές, που υποκρύπτουν παγίδες
απομονωτισμούς αδιέξοδα.
Ο διάλογος για να
είναι αξιόπιστος πρέπει να απευθύνεται σε όλο το τόξο των δυνάμεων της
κεντροαριστεράς και να έχει κριτή την κοινωνία.
Το
"13 με αφορμή τα συνέδρια, δίνεται η δυνατότητα να προσδιοριστεί ότι ο
διάλογος δεν θα καταλήξει σε πυροτέχνημα.
