Αλγερία, Μάλι, και γιατί αυτή η εβδομάδα έμοιαζε σαν μια ανήθικη επανέκδοση προγενέστερων Δυτικών Επεμβάσεων

Ανηθικότητα, περιφρόνηση, (νεο)αποικιοκρατία

Του Robert Fisk Παράξενο, δεν είναι; Πως οι δικές μας «παράπλευρες απώλειες» είναι διαφορετικές από τις «παράπλευρες απώλειές» τους. Μιλώντας χθες με έναν παλιό φίλο απο την Αλγερία που εργάζεται σε αεροπορική εταιρία, τον ρώτησα τι σκέφτηκε για την επιδρομή της χώρας του στο εργοστάσιο φυσικού αερίου στο Ιν Αμένας. «Ευφυέστατη επιχείρηση, Ρόμπερτ» μου φώναξε στο τηλέφωνο. «Εξολοθρεύσαμε τους τρομοκράτες!» Αλλά οι αθώοι όμηροι; Τι γίνεται με αυτούς τους θανάτους, ρώτησα. «Τα καημένα παιδιά», απάντησε. «Είχαμε χιλιάδες θανάτους γυναικών και  παιδιών που σκοτώθηκαν στον πόλεμο μας [στη δεκαετία του 1990] - φοβερή τραγωδία - αλλά καταπολεμάμε την τρομοκρατία».   Εδώ είμαστε. Οι νεκροί μας δεν είχαν την παραμικρή σημασία γι΄ αυτόν. Και είχε ένα δίκιο, έτσι δεν είναι; Γιατί σήμερα είμαστε εξοργισμένοι, όχι για τη σφαγή των αθώων, αλλά επειδή οι όμηροι που σκοτώθηκαν από τον στρατό της Αλγερίας - μαζί με μερικούς από τους απαγωγείς τους - ήταν στην πλειοψηφία τους λευκά παλικάρια με μπλε μάτια και όχι σκουρόχρωμα παλικάρια με καστανά μάτια. Αν όλοι οι «δυτικοί» όμηροι - συμπεριλαμβάνω και τους Ιάπωνες σε αυτό το γελοίο ορισμό για κάθε χρήση - είχαν διασωθεί, ενώ όλοι οι αθώοι νεκροί ήταν Αλγερινοί, κανένας δε θα μιλούσε χθες για «κακοσχεδιασμένη επιδρομή». Αν όλοι εκείνοι που σφαγιάστηκαν από το βομβαρδισμό του αλγερινού ελικοπτέρου ήταν Αλγερινοί, θα είχαμε αναφέρει τις «τραγικές συνέπειες» της επιδρομής, αλλά τα πρωτοσέλιδά μας θα είχαν επικεντρωθεί στο θάρρος και την αποτελεσματικότητα των στρατιωτικών διασωστικών δυνάμεων της Αλγερίας, παράλληλα με συνεντεύξεις Δυτικών οικογενειών που θα τους ευγνωμονούσαν. Ανηθικότητα  Ο ρατσισμός δεν είναι η πιο ταιριαστή λέξη. Όταν ο Τζορτζ Μπους και ο Λόρδος Μπλερ του Koυτ-αλ-Αμάρα έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα για τα εγκλήματα πολέμου τους με μια πλήρους κλίμακας εισβολή στο Ιράκ, δεν δώσαμε δεκάρα για τους Ιρακινούς. Δέκα χιλιάδες νεκροί μέσα σε ένα χρόνο; Είκοσι χιλιάδες; Ή όπως ο Τζορτζ Μπους είπε, «Τριάντα χιλιάδες, περισσότερο ή λιγότερο» Περισσότερο ή λιγότερο τι; Αλλά κανένα πρόβλημα με τους πολύτιμους νεκρούς μας. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι από τότε που ξεκίνησε η ιρακινή περιπέτεια των Μπους-Μπλερ, ακριβώς 4.486 αμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο. Ξέρετε, λοιπόν, για ποιούς ενδιαφερόμαστε. Και για ποιούς όχι. Ως εκ τούτου, παρακολουθήστε προσεκτικά τις επόμενες εβδομάδες τον διογκούμενο κατάλογο πεσόντων μεταξύ των γαλλικών στρατευμάτων στο Μάλι, συνεντεύξεις στον γαλλικό Τύπο με τους συγγενείς τους και τα στατιστικά στοιχεία των τραυματιών. Και μην χάνετε το χρόνο σας ψάχνοντας για λεπτομέρειες των νεκρών Νιγηριανών στρατιωτών - ή, για να ακριβολογούμε, των νεκρών στρατιωτών του Μάλι - γιατί δε θα βρείτε λεπτομέρειες για τη θυσία τους. Από τη Μέση Ανατολή, το όλο θέμα μοιάζει με ανήθικη τηλεοπτική επανέκδοση των εξωφρενικών επεμβάσεών μας και σε άλλα μέρη του κόσμου. Τα Γαλλικά στρατεύματα θα βρίσκονται στο Μάλι μόνο για «μερικές εβδομάδες», θα μας πουν ο Ολάντ και οι συναυτουργοί του. Δεν είναι ακριβώς ό, τι είχαμε πει, μόλις τα βρετανικά στρατεύματα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στους δρόμους της Βόρειας Ιρλανδίας, και στη συνέχεια πέρασαν δεκαετίες πολεμώντας εκεί; Δεν είναι το ίδιο με αυτό που είπαν οι Ισραηλινοί, όταν προήλασαν στο Λίβανο το 1982 και παρέμειναν για άλλα 18 χρόνια; Δεν είναι το ίδιο με αυτό που νομίζαμε όταν εισβάλαμε στο Αφγανιστάν; Ότι τα παλληκάρια μας μπορεί να μην ακούσουν καν μια βολή εν θερμώ; Ήταν απίστευτο να παρακολουθούμε εκείνον τον παλιό απατεώνα Μπερνάρ Κουσνέρ αυτή την εβδομάδα να απαιτεί κακόβουλα από τα βρετανικά στρατεύματα στο έδαφος του Μάλι όπως αυτά συνδράμουν στον αγώνα της Γαλλίας εναντίον της ισλαμιστικής «τρομοκρατίας». Τα μάτια του άστραφταν εξίσου από κυνισμό και πατριωτισμό- ένα ιδιαζόντως γαλλικό χαρακτηριστικό - καθώς έπαιζε τo νουμεράκι Εγκάρδια Συνεννόηση του 1914, «Θα είμαστε στο Τιμπουκτού μέχρι τα Χριστούγεννα». Αλλά γιατί είμαστε "εμείς", η Δύση, στο Μάλι; Πόσοι αναγνώστες-σήκωσε ψηλά το χέρι σου ενάρετο και έντιμο πλήθος-θα μπορούσαν να ονομάσουν την πρωτεύουσα του Μάλι πριν από δύο εβδομάδες; Τηλεφώνησα σε έναν άλλο φίλο, έναν Γάλλο πρώην λεγεωνάριο, χθες. Γιατί ήταν η Γαλλία στο Μάλι, ρώτησα; «Μάλιστα..., λένε ότι οι ισλαμιστές θα είχαν φτάσει στο Μπαμακό και εκεί θα είχε δημιουργηθεί μια κατάσταση του είδους "οι Ταλιμπάν στην Καμπούλ", ένα κράτος που είχε παραδοθεί στα χέρια εξτρεμιστών». Αλλά εγώ δεν κατάλαβα. Το Μάλι είναι ένα τεχνητό κράτος, του οποίου οι βόρειοι κάτοικοι, ειδικά οι Τουαρέγκ, πάντα αρνούνταν να κυβερνηθούν από μια μαύρη κυβέρνηση του Νότου. Είναι φυλετικό [ζήτημα], με ένα προκάλυμμα «ισλαμισμού» στην κορυφή του - και τώρα πώς μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από αυτό το χάος;» Περιφρόνηση   Ίσως θα έπρεπε να ρωτήσουμε τον Μοχτάρ Μπελμοχτάρ, τον υποτιθέμενο «εγκέφαλο» - σημειώστε τη γλώσσα από κόμικς δράσης που πρέπει να χρησιμοποιούμε για αυτούς τους αλήτες της αλγερινής επιδρομής. Αυτός είναι ο «θρυλικός» -σημειώστε ξανά το επίθετο- «κύριος Μάρλμπορο», του οποίου το ενδιαφέρον για το λαθρεμπόριο και τις ζώνες εκρηκτικών semtex φαίνεται να υπερακοντίζει τις υποχρεώσεις του στο Ισλάμ. Βορειοαφρικανοί δημοσιογράφοι γνωρίζουν πολλά για τον Μπελμοχτάρ και το διασυνοριακό εμπόριό του σε τσιγάρα, όπλα, 4Χ4, ναρκωτικά, διαμάντια και μετανάστες χωρίς χαρτιά, ενώ επίσης επιδεικνύουν τον αποτροπιασμό τους που η Αλγερία - η γενέτειρα του Μπελμοχτάρ - θα έπρεπε τώρα να εμπλακεί στη δυτική σταυροφορία στο Μάλι .   Οι υπερπτήσεις της Γαλλίας έχουν επικριθεί πικρά από τον αλγερινό Τύπο - γεγονός που έχει αγνοηθεί σε μεγάλο βαθμό στο Λονδίνο, όπου οι «πόλεμοι κατά της τρομοκρατίας» υπερισχύουν της τοπικής αντίληψης στην Αλγερία- ως ένα σύμβολο ταπείνωσης της Αλγερίας στα χέρια των πρώην αποικιοκρατών της. Αλλά γιατί θα πρέπει να νοιαζόμαστε για τους Αλγερινούς, όταν μεταχειρίζονται τους νεκρούς μας με την ίδια περιφρόνηση που έχουμε σταθερά επιδείξει για τους μουσουλμάνους νεκρούς του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή, εν προκειμένω, της Παλαιστίνης; Η Συρία, παρακαλώ σημειώστε, είναι προσωρινά σε μια διαφορετική κατηγορία, αφού η επιθυμία μας να καταστρέψουμε τον Μπασάρ-Αλ-Άσαντ, μας επιτρέπει να μετατρέψουμε όλα τα θύματά του σε επίτιμους Δυτικούς. Παράξενο αυτό. Γιατί ανάμεσα στους αντάρτες που αντιμετωπίζει ο αδίστακτος Άσαντ είναι παλικάρια πολύ παρόμοια με τον κ. Μπελμοχτάρ και τους ευδιάθετους ισλαμιστές του, τους ίδιους ανθρώπους που επισύρουν την οργή του σταυροφόρου Κουσνέρ. Μήπως μυρίζομαι λίγη ντεμοντέ αποικιοκρατική παράνοια εδώ γύρω; Να συνεχίσουμε μέχρι το Νίγηρα; Γαλλικά στρατεύματα πολεμούν αντάρτες. «Τρομοκράτες» σε υποχώρηση. Καθημερινά πρωτοσέλιδα από το 1954 έως το 1962. Σε μια χώρα που ονομάζεται την Αλγερία. Και σας υπόσχομαι, οι Γάλλοι δεν κέρδισαν αυτόν τον πόλεμο. Μετάφραση: Γιώργος Νιαουνάκης Πηγή: The Indipendent