Ας φανταστούμε τι θα γινόταν την επόμενη ώρα -όχι ημέρα, αλλά ώρα- από τη στιγμή που οποιοδήποτε στέλεχος της Αριστεράς αναρτούσε στην προσωπική του ιστοσελίδα πρόταση διεξόδου από την κρίση με την οποία να προβλέπει ότι οι επιχειρηματίες της χώρας θα αναλάβουν την απασχόληση και μισθοδοσία των ανέργων της χώρας με βάση τις ανάγκες και τις δεξιότητες καθενός από αυτούς και ότι για να το πετύχουν αυτό θα παραιτούνταν από τα έσοδα των επιχειρήσεών τους και μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση θα ζούσαν με ό,τι είχαν αποταμιεύσει τα προηγούμενα χρόνια σε τραπεζικά ιδρύματα στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα...
Ας θυμηθούμε. Ούτε εκείνη είχε λοιδορηθεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, το πολύ - πολύ σχολιάστηκε η σκοπιμότητα της εκφώνησής της σε μια στιγμή που το κόμμα του κ. Παπανδρέου διεκδικούσε την εξουσία. Μετά από πολύ λίγα χρόνια, μια γενιά με πτυχία και διδακτορικά, πανηγύριζε όταν κάποιος έβρισκε χαμηλόμισθη εργασία, και αν μάλιστα ο νέος εργαζόμενος είχε ασφάλιση, κέρδιζε και τον θαυμασμό της παρέας του. Η καθημερινή πραγματικότητα και το νέο θεσμικό πλαίσιο που δημιούργησε για την εργασία είχε έρθει, έχει έρθει, να συναντήσει την πραγματικότητα των όλο και χαμηλότερων προσδοκιών που διαμόρφωσε το μιντιακό σύμπλεγμα. Αυτό το ίδιο που μέσα από ενημερωτικές εκπομπές και πολιτιστικά υποπροϊόντα που κατακλύζουν τις δημόσιες συχνότητες, τις οποίες νέμονται τα κανάλια, διαμορφώνει συστηματικά την αντίληψη ότι ο άνεργος έχει προσωπική ευθύνη για την κατάστασή του, που αποδίδεται σε ένα μείγμα τεμπελιάς και ανικανότητας να προσαρμοστεί σε αδήριτους παγκόσμιους οικονομικούς κανόνες που θεωρούν εύλογο και λογικό το κάθε ανθρώπινο ον να λογίζεται ως πράγμα. Ακριβώς όπως παρουσιάζεται ως εύλογο, και εδώ μπαίνει η ευθύνη της πολιτικής που αλληλοτροφοδοτεί τις μιντιακές κατασκευές, η κυβέρνηση να διατηρήσει δημόσιες εκείνες τις υπηρεσίες που, όπως είπε στη Βουλή ο Αντ. Μανιτάκης, "δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιτελέσουν ιδιωτικοί φορείς"...Ας φανταστούμε την αντίδραση των ΜΜΕ και ας τη συγκρίνουμε με όσα ούτε ακούστηκαν ούτε γράφτηκαν για την πρόταση του πρώην υφυπουργού Οικονομικών και διδάκτορα Οικονομικών Πέτρου Δούκα για "χωρίς επιπλέον κόστος για τους εργοδότες" εθελοντική εργασία των ανέργων ώστε "να ξετριφτούν, να μπούνε σε κάποια δράση, έστω και ταπεινή, να έρθουν σε επαφή με τους αυριανούς εργοδότες" (1). Η πρόταση απλώς καταγράφηκε χωρίς να τροφοδοτήσει πρωτοσέλιδα και απανωτές εκπομπές, χωρίς να λοιδορηθεί ως απαύγασμα του προβληματισμού κάποιας "παλαβής Δεξιάς"... Έμεινε να μας θυμίζει πως ξεκίνησε η πρόταση ενός άλλου πρώην, πρωθυπουργός εκείνος, για ανασφάλιστη εργασία των νέων, που σήμερα είναι πλέον πραγματικότητα...
Στην ολομέτωπη ιδεολογική επίθεση απαξίωσης του κόσμου της εργασίας, τα ΜΜΕ δεν είναι ο μακρύς βραχίονας, αλλά κυρίαρχος παράγοντας. Στην προσπάθειά της να κερδίσει την απαραίτητη συναίνεση πλατύτερων κοινωνικών στρωμάτων με στόχο την αλλαγή συσχετισμών, αξιών και πολιτικών, η Αριστερά οφείλει να λάβει υπόψη της τον "παιδευτικό" και διαστρεβλωτικό ρόλο των μίντια διαμορφώνοντας τον λόγο και τις παρεμβάσεις της κατά τρόπο τέτοιο που αποκαλύπτοντας, ακυρώνοντας τον μηχανισμό διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης, να ανακαταλάβει τον δημόσιο λόγο φωτίζοντας τη δράση της, κατά πώς έλεγε ο Γκράμσι. "από μια ηθική δύναμη: την ανθρώπινη συμπάθεια".
(1) Το εκπληκτικό πόνημα του κ. Δούκα με τίτλο: «Get Greece Back to Work. 90+ Προτάσεις για ένα ελληνικό New Deal II» μπορείτε να το διαβάσετε στην ιστοσελίδα του
Πηγή: Αυγή
