'Ηδη
από το αυτί του νέου βιβλίου του Κώστα Σημίτη, μου ήρθε ναυτία. Ο γνωστός
τόνος: του απόμακρου σοφού που σπαράζει για την πτώση της Ελλάδος, αν και αυτός
ορθά προειδοποιούσε. Δεν ξέρω αν προσποιείται έναν ρόλο, ή τον πιστεύει κιόλας.
Αλλά το ανέκδοτο, δεν έχει πλάκα πια -σε τέτοιους καιρούς. Να το θυμήσουμε
λοιπόν ξανά: Ο Σημίτης ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας επί 8 νοσηρότατα χρόνια
-από το 1996 έως το 2004. Πολλά από τα οποία οδήγησαν την Ελλάδα στο βυθό,
συνέβησαν τότε.
Άνοιξε διάπλατα τις πύλες του Χρηματιστηρίου στους χειρότερους
των Ελλήνων, και με την χαμογελαστή του ανοχή εξαπατήθηκαν εκατομμύρια Ελλήνων.
Είχε αρχαγγέλους του τον Τσουκάτο και τον Πανταγιά.
Κορυφαίοι υπουργοί του
(όταν μαίνονταν τα δημόσια έργα -Μετρό, τραμ, αεροδρόμιο, Γέφυρα
Ρίου-Αντιρρίου, Ολυμπιακό Στάδιο, Αττική Οδός) ήταν ο Ακης Τσοχατζόπουλος και ο
Κώστας Λαλιώτης (ο οποίος "ορθότατα" σιωπά). Τις πρωτοχρονιές του τις
πέρναγε στο Cosmos με τον Πέτρο Κωστόπουλο. Την Μαλβίνα Κάραλη την εξόντωσε,
επειδή του έκανε κριτική απο το ημικρατικό Mega. Και άλλα, σημαντικά και
λιγότερο σημαντικά, ων ουκ έστιν αριθμός. Ο ίδιος, έχει ευγενική, μειλήχια
εικόνα. Και μετρημένη, αστική ζωή. Πράγματα τα οποία σε κάνουν να πιστεύεις ότι
πιθανόν αυτός δεν έκλεψε. Υπάρχει διαφορά όμως από το να διεκδικεί τον ρόλο του
υπεράνω κριτή. Η διαφθορά έχει μεγάλο μερίδιο και στις δικές του κυβερνήσεις.
Κλέφτες ζεστάθηκαν και στο δικό του κόρφο -συνειδητότατα. Αν έπρεπε να κανει
κάτι, έπρεπε να το κάνει τότε. Και όχι να φωτογραφίζεται κάτω απο μουριές
συγγράφοντας για την αργοπορημένη σωτηρία μας. Είναι σκανδαλώδες, αλλά στην
Ελλάδα, αυτοί που θα έπρεπε να σωπαίνουν, είναι λαλίστατοι. Μοιάζει με την
ανάγκη που κάνει τους εγκληματίες να γυρίζουν στον τόπο του εγκλήματος.
Πηγή: www.lifo.gr
