Της Λόλας Τσακίρη
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μία πόλη. Η
πόλη ήταν γεμάτη δράκους, μεγάλους και φοβερούς, που τρόμαζαν τους
ανθρώπους και τους κυνηγούσαν. Άλλες φορές οι δράκοι πετούσαν ψηλά,
άλλες χαμηλά, πάντως πετούσαν. Φωτιές δεν έβγαζαν από τα ρουθούνια τους,
αλήθεια!, αλλά και πάλι μ'αυτούς τους δράκους σίγουρος δεν μπορείς ποτέ
να είσαι.
Στην πόλη δε ζούσαν μόνο δράκοι, ζούσαν και νεραϊδάκια, ζούσαν
και άνθρωποι και μάγισσες και απ'όλα. Κάποτε περνούσαν καλά, μετά όχι
και τόσο. Όχι δηλαδή ότι έγινε και κάτι, απλά να, μια μέρα οι δράκοι
ήταν πια πάρα πολλοί και τόσο δυνατοί. Ούτε που κατάλαβαν πώς, ούτε που
κατάλαβαν γιατί, απλά όλοι συνέχιζαν τις ζωές τους. Και συνέχιζαν και
συνέχιζαν και συνέχιζαν, ώσπου μια μέρα τα νεραϊδάκια άρχισαν να
λιποθυμάνε από την πείνα, οι μάγισσες έκλεισαν τα μαγικά μαγαζιά τους
που πουλούσαν τα μαγικά τους φίλτρα και κάθε λογής ξωτικό έμεινε χωρίς
σπίτι. Γιατί οι δράκοι αποφάσισαν πως έτσι έπρεπε να γίνει.
Κι έτσι γινόταν. Εκείνη την εποχή όλος ο κόσμος έλεγε ψέματα. Έλεγε
πως όλα θα πάνε καλά, όχι γιατί είχε πειστεί αλλά γιατί είχε ανάγκη να
το πιστέψει. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός και δεν εξαφανίζονταν οι δράκοι,
τόσο μεγάλωνε ο θυμός. Και τότε οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους. Στην
αρχή οι δράκοι τους καλόπιασαν, μετά τους κυνήγησαν, μετά τους χτύπησαν,
αλλά στο τέλος οι άνθρωποι νίκησαν.
Και τότε, ε τότε έγινε χαμός! Πρώτον, οι δράκοι δεν υπήρχαν πια.
Δεύτερον, ο κόσμος έπαψε να φοβάται. Και τρίτον, επειδή ο κόσμος
σταμάτησε να φοβάται, ποτέ ξανά δεν επέτρεψε στους δράκους να
ξαναπετάξουν στην πόλη. Και μετά ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα
και στήσανε κι ένα μεγάλο γαϊτανάκι σαν εκείνο της "7ης σφραγίδας", εκεί
στο τέλος της ταινίας, που σου δίνει κουράγιο; Ένα τέτοιο.
Πρέπει να μάθουμε να λέμε παραμύθια,ρε! Για να τα πιστέψουμε.
Πρέπει να λέμε κάθε μέρα ότι θα φτιάξουμε έναν κόσμο από εμάς για εμάς.
Κι άμα δεν έρθει καμιά σημασία δε θα έχει. Ένα βήμα μπροστά κι ακόμα ένα
κι ένα παραπάνω είναι αρκετό. Κι άμα δε μας βγει αμέσως, ας είναι από
δικό μας λάθος κι όχι από του δράκου. Θα'χουμε, τουλάχιστον, μάθει να
περπατάμε κι όταν ξέρεις να περπατάς, πηγαίνει εκεί που θέλεις.
Να μάθουμε να λέμε παραμύθια γιατί αν μας κλέψουν την ελπίδα, δεν θα'χουμε πια τίποτε να υπερασπιστούμε.
Να μάθουμε να λέμε παραμύθια γιατί οι παραμυθάδες είναι αυτοί που αλλάζουνε τις κοινωνίες.
www.left.gr
