Χριστόφορος Κάσδαγλης http://ecoleft.wordpress.com
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να πω μερικά
λόγια για τη ΔΗΜΑΡ. Όχι με εξορκισμούς και κατάρες, όχι με οργισμένα
συνθήματα του στυλ «άντε και γαμήσου σύντροφε Κουβέλη», αλλά
προσπαθώντας να μπω στη θέση τους μήπως κατανοήσω την ξέφρενη στροφή των
τελευταίων μηνών.
Διαπίστωση πρώτη: Δεν είναι καθόλου
εύκολο να μπεις στη θέση των στελεχών της ΔΗΜΑΡ, ειδικά ετούτες τις
μέρες. Ίσως επίσης να μην είναι και τόσο… ασφαλές.
Πριν από τις εκλογές ήμουν από τους
λίγους που μιλούσαν για την ανάγκη αναζήτησης ενός κοινού τόπου ανάμεσα
στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, ενόψει της αλλαγής του πολιτικού σκηνικού και
της διαφαινόμενης κατάρρευσης του πελατειακού δικομματικού συστήματος.
Ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις διατύπωσα, κατά μείζονα λόγο,
την άποψη ότι θα ’πρεπε ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και Οικολόγοι Πράσινοι να
συγκλίνουν σε κοινή εκλογική κάθοδο με στόχο τη δημιουργία ενός μπλοκ
αριστερής διακυβέρνησης.
Οι μετέπειτα εξελίξεις φαίνονται να με διαψεύδουν, να με κάνουν να φαίνομαι πιο αφελής κι απ’ ό,τι στην πραγματικότητα είμαι.
Η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να με είχε
προβληματίσει περισσότερο η θεμελιώδης αντίφαση ανάμεσα στα δύο βασικά
προεκλογικά συνθήματα της ΔΗΜΑΡ. «Απαγκίστρωση» και «επιμήκυνση». Οι
λέξεις, όσο μεταμοντέρνος κι αν είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούνται,
διατηρούν πάντα το φορτίο τους. Απαγκιστρώνομαι σημαίνει ότι
απαλλάσσομαι -σταδιακά έστω- από μια κατάσταση που με απειλεί. Ξεκαρφώνω
το αγκίστρι απ’ τα σωθικά μου ή κόβω την πετονιά και φεύγω μακριά.
Επιμηκύνω σημαίνει το ακριβώς αντίθετο: Δεν απαλλάσσομαι από το
αγκίστρι, το αφήνω μέσα μου να με τραβάει, να με πληγώνει, να με
καταστρέφει, απλώς βρίσκω τρόπο να μεγαλώσει η πετονιά, και επομένως η
απόστασή μου από τον ψαρά που απειλεί να με βγάλει έξω απ’ το νερό και
να πάθω ασφυξία.
Κι έρχομαι τώρα και συλλογιέμαι: Μπορεί
το ψάρι με τις κινήσεις του και το σπαρτάρισμά του να μεγαλώσει από μόνο
του την πετονιά; Οποιοσδήποτε γνώστης του αντικειμένου θα σας εξηγήσει
ότι όχι μόνο είναι αδύνατον, αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο: ο
ψαράς είναι εκείνος που αφήνει λάσκα την πετονιά, προκειμένου να μη
δώσει την ευκαιρία στο ψάρι να γλυτώσει από την αιχμαλωσία, κόβοντάς την
ή ξεκαρφώνοντας το αγκίστρι.
