Γράφει η Μάγδα
Ρουμανέα
Παρακολουθώντας τις
ειδήσεις στην τηλεόραση ακούω από τους πολιτικούς οι οποίοι απαρτίζουν την
κυβέρνηση αλλά και από δημοσιογράφους ότι τα μέτρα των 17,5 δις ευρώ πρέπει
οπωσδήποτε να παρθούν ανεξαρτήτου κόστους για να μείνουμε ζωντανοί μέσα στο
ευρώ.
Ακούγοντας την
παραπάνω θέση εξεπλάγην με την νοημοσύνη μου γιατί δεν μπορώ να κατανοήσω την
ορθότητα αυτής της θέσης. Είτε γιατί η νοημοσύνη μου δεν ανταποκρίνεται σε τόσο
υψηλό επίπεδο είτε γιατί οι γνώσεις μου είναι λαθεμένες. Και αυτό γιατί δεν
μπορώ με τίποτα να πιστέψω ότι το αν θα παραμείνω ζωντανή ή το αν θα πεθάνω
εξαρτάται από ένα νόμισμα. Δηλαδή η ζωή ή θάνατος μου εξαρτάται από το νόμισμα.
Αυτό το νόμισμα, το καταραμένο είναι υπεύθυνο για την ζωή μου.
Ναι για φαντάσου και
εγώ μέχρι σήμερα πίστευα ότι η ζωή ή ο θάνατος ήταν εξάρτηση του ευ ζειν. Της
καλής και υγιεινής διατροφής που για να την έχουμε πρέπει να έχουμε χρήματα να
αγοράζουμε ποιοτικά και υγιεινά προϊόντα και όχι όπως μας έχουν καταντήσει με τα
απάνθρωπα μέτρα τα οποία παίρνουν συνεχώς για να σώσουμε το νόμισμα, να
αγοράζουμε ληγμένα προϊόντα γιατί είναι φθηνά ή προϊόντα αμφιβόλου ποιότητας.
Επίσης πίστευα ότι η
ζωή ή θάνατος εξαρτάται και από την ποιότητα ζωής του ανθρώπου, που πέρα από
την διατροφή του, η οποία παίζει καθοριστικό παράγοντα είναι και η
ιατροφαρμακευτική περίθαλψή του. Στο βωμό βέβαια της σωτηρίας του νομίσματος
και αυτή θυσιάζεται .Αλλά θα είμαστε αξιοπρεπείς ασθενείς χωρίς φάρμακα και
χωρίς γιατρούς, θα πεθάνουμε με αξιοπρέπεια γιατί σώσαμε το νόμισμα. Έλεος
μιλάμε για ανθρώπινες ζωές και όχι για προϊόντα τα οποία όταν δεν μας
χρειάζονται τα πετάμε ή τα εξολοθρεύουμε.
Αυτή η σωτηρία της
ζωής δεν μου είναι κατανοητή, έχω την εντύπωση ότι δεν είναι ζωή αλλά θάνατος.
Και επειδή δεν θέλω να είμαι νεκρή αμφισβητώ και αντιστέκομαι.
Διδάκτωρ φιλοσοφίας
του πανεπιστημίου Αθηνών Ρουμανέα Μάγδα
