Του Πέτρου-Ιωσήφ Στανγανέλλη
Για κάποιον ο οποίος το 1981
πήγαινε Α’ Δημοτικού, η εικόνα του Ανδρέα θα μπορούσε να τον πλημμυρίζει με
χίλιες θύμησες
Κάθε φορά που διαβάζω μια πύρινη ανακοίνωση του Γιώργου του Παναγιωτακόπουλου
με πλημμυρίζουν αισθήματα αντιφατικά. Από τη μια μεριά, ως μόνιμος κάτοικος
Πρώτου Νεκροταφείου ανακαλώ στη μνήμη μου στιγμές απόλυτης ανατριχίλας, στα
όρια του γκραν γκινιόλ: Το να ξυπνάς ένα πρωί, να κινάς να πας στο φούρνο και
να βλέπεις αφίσες που αναγράφουν «Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΕΙ», συνοδευόμενες από
ρετουσαρισμένες ηγετικές φωτογραφίες του μακαρίτη πότε με ζιβάγκο και πότε εν
τω βαθύ γήρας αλλά πάντοτε με τα χέρια εν εκτάσει- αυτή η εικόνα σε άλλες
περιστάσεις θα μπορούσε να προκαλεί τον γέλωτα ή ένα στιγμιαίο déjà vu. Αν
γνωρίζεις, όμως, ότι Εκείνος όχι μόνο δεν ζει αλλά κείται σε απόσταση μερικών
βημάτων από τον εν λόγω φούρνο, τότε (και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε) νιώθεις
ένα ελαφρώς παγερό αεράκι να γαργαλά τις πλάτες σου εν τω μέσον του Θέρους.Από την άλλη μεριά, βέβαια, για κάποιον ο οποίος το 1981 πήγαινε Α’ Δημοτικού, η εικόνα του Ανδρέα θα μπορούσε να τον πλημμυρίζει με χίλιες θύμησες. Τον Νίκο Γκάλη με τον Γιαννάκη και τ’ άλλα (δασύτριχα) παιδιά να θριαμβεύουν στην Ευρώπη με τα χρώματα του Άρη. Γυμνασιακούς (ανεκπλήρωτους) έρωτες και υπνωτικούς μαθηματικούς με σανδάλια. New kids on the block και λοιπά φλωροσυγκροτήματα προρούβιου εποχής. Αλοιφές για την ακμή, το Κανάλι 29 να προβάλλει μέρα παρά μέρα το «Ζ», τη Τζίνα Βαρώνη να μεγαλουργεί στο ΙΤΑ8 μετά τον Καραγκιόζη και πριν τα ινδικά μελοδράματα (παρότι κουμπάρος του Μητσοτάκη ο κύριος ΙΤΑ ήτο υπέρ της πολυπολιτισμικότητος), κι άλλες γλυκόπιοτες αναμνήσεις ων ουκ εστί αριθμός.
Έκτοτε, βέβαια, πολλά άλλαξαν. Το ΙΤΑ 8 έκλεισε κι έδωσε τη θέση του σε Μεγκαντέννες, η Τζίνα Βαρώνη (μάλλον) ξαναπάχυνε, η (δεν ξεχνά κτλ) Δεξά ξανάπεσε, τον (παρά τις αφίσες, μακαρίτη) Ανδρέα τον διαδέχθηκε ο Σημίτης, ο Καραμανλής Β’, ο Παπανδρέου Γ’, ο Σαμαράς. Ο Γιώργης ο Παναγιωτακόπουλος όμως εκεί, ντούρος, μια ζωή στις επάλξεις του Κινήματος (και του κρατικού μηχανισμού). Να μας θυμίζει, μέσω πύρινων ανακοινώσεων και μακάβριων αφισών ότι ο Ανδρέας ζει, το Πασοκ (θα έπρεπε να) είναι ένα αριστερό-προοδευτικό-φιλολαϊκό-κτλ κόμμα… Επίμονος άνθρωπος αυτός ο Γιώργης. Θα μπορούσε να κάνει μια πρώτης τάξεως καριέρα στον κλάδο της διοργάνωσης μνημοσυνών- αλλά χαραμίστηκε. Εκεί, να τυπώνει προσκλήσεις για ομιλίες πάνω απ’ το σεπτό τάφο του Ηγέτη και να καλεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα Πνεύματα του αριστερού Πασόκ.
Είναι κι αυτό ένα επάγγελμα, βέβαια. Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς μάλλον θα είναι και κάπως προσοδοφόρο, για να ζει ο άνθρωπος τόσα χρόνια από αυτό. Και να έρχονται τώρα κάτι τσογλάνια να του παίρνουν τη μπουκιά απ’ το στόμα… Ανεπίτρεπτο! Χάλασε ο κόσμος! Είπαμε κυρίες και κύριοι ν’ ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα αλλά όχι κι όλα: τουλάχιστον όχι αυτό του επαγγελματία «αριστερού (και πρωτοβουλιακού) Πασόκ»… Αυτός πρέπει να είναι μόνο ένας, για δείγμα, εγκιβωτισμένος ίσως και σε μια γυάλα στην Ιπποκράτους ή στη Χαριλάου Τρικούπη, να χουν να τον δείχνουν οι Βενιζελολοβερδοραγκούσηδες και να λένε στα εγγόνια τους: «αυτός, παιδί μου, ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που πίστεψε ότι το Πασόκ μπορεί να ξαναγίνει αριστερό κόμμα».
Μέχρι, τουλάχιστον, ο καθηγητής Έμετ Μπράουν να ανακαλύψει στ΄ αλήθεια εκείνη τη χρονομηχανή. Τότε θα δεχόμασταν, ίσως, ως διάδοχο του Γιώργη τον Μάικλ Τζέι Φοξ…
http://www.rednotebook.gr
