http://www.alterthess.gr
Ο μύθος της Κλεοπάτρας επιβίωσε ως τις μέρες μας μέσα από πάρα πολλές δραματοποιήσεις της ιστορίας της, συμπεριλαμβανομένου του έργου "Αντώνιος και Κλεοπάτρα" από τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και πολλών σύγχρονων κινηματογραφικών ταινιών. Η μονάρχης της Αιγύπτου έμεινε διάσημη όχι μόνο για τις διοικητικές τις ικανότητες και γιατί κατάφερε να γοητεύσει δυο από τους σημαντικότερους άνδρες της εποχής, αλλά και για το τραγικό της τέλος.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, η Κλεοπάτρα επέλεξε να δώσει τέλος στη ζωή
της στις 12 Αυγούστου το 30 π.Χ με τη βοήθεια ενός δηλητηριώδους ερπετού
προκειμένου να μην αντικρύσει τον θρίαμβο του Οκταβιανού πιθανότατα και
για να μην αντιμετωπίσει και την ενδεχόμενη τιμωρία του νικητή του
ρωμαϊκού εμφυλίου πολέμου.
" Λένε ότι η ασπίδα* (= το δηλητηριώδες φίδι) μεταφέρθηκε (στο καλάθι)
μαζί με έκείνα τα σύκα και ήταν σκεπασμένη με φύλλα.Αυτή την εντολή είχε δώσει
η Κλεοπάτρα, για να μην ξέρει ούτε η ίδια πότε θα της ριχτεί το ερπετό. Όταν
όμως έβγαλε τα σύκα και το είδε, είπε: " Εδώ λοιπόν είναι αυτό (το φίδι)". Τότε,
γυμνώνοντας το μπράτσο της , το πρότεινε ώστε να το δαγκώσει το φίδι.
Κάποιοι πάλι υποστηρίζουν ότι η ασπίδα βρισκόταν σε μια καλά κλεισμένη υδρία
και ότι η Κλεοπάτρα την ερέθισε και την εξαγρίωσε με μία χρυσή ρόκα, ώσπου
το φίδι χύμηξε και έχωσε τα δόντια του στο μπράτσο της. Όμως κανείς δεν ξέρει
με ακρίβεια ποια είναι η αλήθεια.
Ακούστηκε και αυτή η εκδοχή, ότι δηλαδή η Κλεοπάτρα είχε κρύψει το δηλητήριο σε μια κούφια περόνη που είχε στα μαλλιά της , πλην όμως στο σώμα της δεν εμφανίστηκε ούτε μελανιά ούτε κανένα άλλο σημάδι ούτε είδε κανείς το φίδι μέσα στο δωμάτιο, αν και κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι είδαν μερικά σημάδια από σύρσιμο δίπλα στη θάλασσα, στο σημείο όπου έβλεπαν τα παράθυρα του δωματίου.
Μερικοί εξάλλου είπαν ότι είδαν στο μπράτσο της Κλεοπάτρας δύο λεπτά, σχεδόν αδιόρατα, σημαδάκια. Αυτούς φάνηκε να πιστεύει και ο Καίσαρας, γιατί στο θρίαμβο που έκανε εμφάνισε μιαν εικόνα της Κλεοπάτρας με την ασπίδα κολλημένη επάνω της.
Λένε πως έτσι έγιναν τα πράματα." (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, " Ο βίος του Αντωνίου", 26-27,75,86, 1-9)
Το 2010 ο γερμανός καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τρίερ Κριστόφ Σέφερ αμφισβήτησε την εδώ και αιώνες διατυπωμένη θεωρία ότι η βασίλισσα της Αιγύπτου αυτοκτόνησε με το δάγκωμα του φιδιού. Ο Σέφερ μελέτησε μαρτυρίες της εποχής και συμβουλεύτηκε ειδικούς στην τοξικολογία ότι η βασίλισσα πέθανε από έναν συνδυασμό τοξικών δηλητηρίων, που της προκάλεσαν έναν ήρεμο και χωρίς πόνους θάνατο, όπως επιβεβαιώνει και ο ρωμαίος ιστορικός Δίων Κάσιος. Σύμφωνα με τον Σέφερ, αρχαίοι πάπυροι αναφέρουν επίσης ότι η Κλεοπάτρα ήξερε από δηλητήρια και τα δοκίμαζε κιόλας. Ενας τέτοιος θάνατος, υποστηρίζει ο καθηγητής, ταιριάζει με τον τρόπο που θέλησε να πεθάνει η Κλεοπάτρα, όπως επίσης και με το γεγονός ότι θέλησε να τη συνοδεύσουν στον άλλο κόσμο και δύο υπηρέτριές της.
Η Κλεοπάτρα η Ζ’ (Κλεοπάτρα Φιλοπάτωρ, Ιανουάριος 69 π.Χ. – 12 Αυγούστου, 30 π.Χ.) ήταν συγκυβερνήτης της Αρχαίας Αιγύπτου με τον πατέρα της Πτολεμαίο ΙΒ’ και αργότερα με τα αδέρφια / συζύγους της, Πτολεμαίο ΙΓ’ και Πτολεμαίο ΙΔ’ . Αργότερα έγινε ο ανώτατος μονάρχης της Αιγύπτου, σύναψε συμμαχία με τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα που της εξασφάλισε το θρόνο, και, μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, συστρατεύτηκε με τον Μάρκο Αντώνιο, με τον οποίο απέκτησε δίδυμα. Συνολικά απέκτησε τέσσερα παιδιά, ένα με τον Καίσαρα (Καισαρίων) και τρία από τον Αντώνιο (Κλεοπάτρα Σελήνη Β’, Αλέξανδρος Ήλιος, Πτολεμαίος Φιλάδελφος).
Η εμπλοκή της στον ρωμαϊκό εμφύλιο που ξεκίνησε με αφορμή την διεκδίκηση του θρόνου της Αιγύπτου από τον αδερφό της, πράγμα που κατάφερε χάρη στη βοήθεια του Ιούλιου Καίσαρα, περιπλέχθηκε κατά την περίοδο που η ρωμαϊκή δημοκρατία μετατρεπόταν σε μοναρχία. Στις συμπλοκές των στρατηγών που επιζητούσαν την εξουσίας μετά τις δολοφονίες του Πομπηίου και του Ιούλιου Καίσαρα η βασίλισσα της Αιγύπτου θέλησε να παραμείνει αμέτοχη αλλά μετά την μάχη του Οκταβιανού και του Αντώνιου στους Φιλίππους, που κατέστησαν τον δεύτερο κυρίαρχο της ανατολικής αυτοκρατορίας, οι ερωτικές σχέσεις της με τον διεκδικητή της εξουσίας την ενέπλεξαν στην διαμάχη. Έτσι μετά την τελική νίκη του Οκταβιανού και τον θάνατο του Αντώνιου είχε φτάσει το τέλος εποχής της βασιλείας της πράγμα που την έκανε να δώσει και τέλος στη ζωή της.
Ο μύθος της Κλεοπάτρας επιβίωσε ως τις μέρες μας μέσα από πάρα πολλές δραματοποιήσεις της ιστορίας της, συμπεριλαμβανομένου του έργου "Αντώνιος και Κλεοπάτρα" από τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και πολλών σύγχρονων κινηματογραφικών ταινιών. Η μονάρχης της Αιγύπτου έμεινε διάσημη όχι μόνο για τις διοικητικές τις ικανότητες και γιατί κατάφερε να γοητεύσει δυο από τους σημαντικότερους άνδρες της εποχής, αλλά και για το τραγικό της τέλος.
" Λένε ότι η ασπίδα* (= το δηλητηριώδες φίδι) μεταφέρθηκε (στο καλάθι)
μαζί με έκείνα τα σύκα και ήταν σκεπασμένη με φύλλα.Αυτή την εντολή είχε δώσει
η Κλεοπάτρα, για να μην ξέρει ούτε η ίδια πότε θα της ριχτεί το ερπετό. Όταν
όμως έβγαλε τα σύκα και το είδε, είπε: " Εδώ λοιπόν είναι αυτό (το φίδι)". Τότε,
γυμνώνοντας το μπράτσο της , το πρότεινε ώστε να το δαγκώσει το φίδι.
Κάποιοι πάλι υποστηρίζουν ότι η ασπίδα βρισκόταν σε μια καλά κλεισμένη υδρία
και ότι η Κλεοπάτρα την ερέθισε και την εξαγρίωσε με μία χρυσή ρόκα, ώσπου
το φίδι χύμηξε και έχωσε τα δόντια του στο μπράτσο της. Όμως κανείς δεν ξέρει
με ακρίβεια ποια είναι η αλήθεια.
Ακούστηκε και αυτή η εκδοχή, ότι δηλαδή η Κλεοπάτρα είχε κρύψει το δηλητήριο σε μια κούφια περόνη που είχε στα μαλλιά της , πλην όμως στο σώμα της δεν εμφανίστηκε ούτε μελανιά ούτε κανένα άλλο σημάδι ούτε είδε κανείς το φίδι μέσα στο δωμάτιο, αν και κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι είδαν μερικά σημάδια από σύρσιμο δίπλα στη θάλασσα, στο σημείο όπου έβλεπαν τα παράθυρα του δωματίου.
Μερικοί εξάλλου είπαν ότι είδαν στο μπράτσο της Κλεοπάτρας δύο λεπτά, σχεδόν αδιόρατα, σημαδάκια. Αυτούς φάνηκε να πιστεύει και ο Καίσαρας, γιατί στο θρίαμβο που έκανε εμφάνισε μιαν εικόνα της Κλεοπάτρας με την ασπίδα κολλημένη επάνω της.
Λένε πως έτσι έγιναν τα πράματα." (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, " Ο βίος του Αντωνίου", 26-27,75,86, 1-9)
Το 2010 ο γερμανός καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τρίερ Κριστόφ Σέφερ αμφισβήτησε την εδώ και αιώνες διατυπωμένη θεωρία ότι η βασίλισσα της Αιγύπτου αυτοκτόνησε με το δάγκωμα του φιδιού. Ο Σέφερ μελέτησε μαρτυρίες της εποχής και συμβουλεύτηκε ειδικούς στην τοξικολογία ότι η βασίλισσα πέθανε από έναν συνδυασμό τοξικών δηλητηρίων, που της προκάλεσαν έναν ήρεμο και χωρίς πόνους θάνατο, όπως επιβεβαιώνει και ο ρωμαίος ιστορικός Δίων Κάσιος. Σύμφωνα με τον Σέφερ, αρχαίοι πάπυροι αναφέρουν επίσης ότι η Κλεοπάτρα ήξερε από δηλητήρια και τα δοκίμαζε κιόλας. Ενας τέτοιος θάνατος, υποστηρίζει ο καθηγητής, ταιριάζει με τον τρόπο που θέλησε να πεθάνει η Κλεοπάτρα, όπως επίσης και με το γεγονός ότι θέλησε να τη συνοδεύσουν στον άλλο κόσμο και δύο υπηρέτριές της.
Η Κλεοπάτρα η Ζ’ (Κλεοπάτρα Φιλοπάτωρ, Ιανουάριος 69 π.Χ. – 12 Αυγούστου, 30 π.Χ.) ήταν συγκυβερνήτης της Αρχαίας Αιγύπτου με τον πατέρα της Πτολεμαίο ΙΒ’ και αργότερα με τα αδέρφια / συζύγους της, Πτολεμαίο ΙΓ’ και Πτολεμαίο ΙΔ’ . Αργότερα έγινε ο ανώτατος μονάρχης της Αιγύπτου, σύναψε συμμαχία με τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα που της εξασφάλισε το θρόνο, και, μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, συστρατεύτηκε με τον Μάρκο Αντώνιο, με τον οποίο απέκτησε δίδυμα. Συνολικά απέκτησε τέσσερα παιδιά, ένα με τον Καίσαρα (Καισαρίων) και τρία από τον Αντώνιο (Κλεοπάτρα Σελήνη Β’, Αλέξανδρος Ήλιος, Πτολεμαίος Φιλάδελφος).
Η εμπλοκή της στον ρωμαϊκό εμφύλιο που ξεκίνησε με αφορμή την διεκδίκηση του θρόνου της Αιγύπτου από τον αδερφό της, πράγμα που κατάφερε χάρη στη βοήθεια του Ιούλιου Καίσαρα, περιπλέχθηκε κατά την περίοδο που η ρωμαϊκή δημοκρατία μετατρεπόταν σε μοναρχία. Στις συμπλοκές των στρατηγών που επιζητούσαν την εξουσίας μετά τις δολοφονίες του Πομπηίου και του Ιούλιου Καίσαρα η βασίλισσα της Αιγύπτου θέλησε να παραμείνει αμέτοχη αλλά μετά την μάχη του Οκταβιανού και του Αντώνιου στους Φιλίππους, που κατέστησαν τον δεύτερο κυρίαρχο της ανατολικής αυτοκρατορίας, οι ερωτικές σχέσεις της με τον διεκδικητή της εξουσίας την ενέπλεξαν στην διαμάχη. Έτσι μετά την τελική νίκη του Οκταβιανού και τον θάνατο του Αντώνιου είχε φτάσει το τέλος εποχής της βασιλείας της πράγμα που την έκανε να δώσει και τέλος στη ζωή της.
