Θα επιζεί μόνον ο δυνάμενος να υπερπηδήσει την οροφή των
1.500 ευρώ, ο έχων. Η ζωή δεν είναι δικαίωμα, αλλά οικονομική δυνατότητα. Ενας
ακόμη ορισμός του failed state
Του Νικου Γ. Ξυδακη
Η είδηση που διέρρευσε μαζί με τη σύνθεση του πακέτου των 11,5 δισ., περί
ετησίου πλαφόν 1.500 ευρώ στις ιατρικές υπηρεσίες που θα δικαιούται κάθε
ασφαλισμένος, αν δεν είναι επικοινωνιακό τέχνασμα, τότε δείχνει ότι η κυβέρνηση
παραλογίζεται εν απογνώσει. Μάλλον, δείχνει ότι η Ελλάδα πεθαίνει σαν χώρα.
Το 1.500άρι προφανώς προέκυψε μεσοσταθμικά και αυθαίρετα, κατά την προσφιλή υπολογιστική μέθοδο της τρόικας και Ελλήνων υπουργών. Εξηγήθηκε και αναλυτικά: δώδεκα μηνιαίες επισκέψεις για συνταγογράφηση, δύο τσεκ-απ ετησίως, και μία νοσηλεία περίπου τεσσάρων ημερών σε θεραπευτήριο. Πέραν αυτών, ο ασφαλισμένος θα καταβάλλει 10 ευρώ ανά επίσκεψη και το 15% του ημερήσιου νοσήλιου. Στατιστικά μπορεί να στέκει η πρόβλεψη ετήσιας νοσηλευτικής δαπάνης 1.500 ευρώ. Μόνο που αφορά έναν υγιή άνθρωπο, στον οποίο δεν θα συμβεί κανένα ατύχημα, και καμία σοβαρή ασθένεια. Αλλά είναι όλοι οι άνθρωποι υγιείς, και μάλιστα εγγυημένα υγιείς, απρόσβλητοι από νόσους και ατυχήματα; Εχουν συμβόλαιο με την τύχη; Τι θα συμβεί με τους χρονίως πάσχοντες και τις δαπανηρές αγωγές τους; Τι θα συμβεί σε περίπτωση μιας έκτακτης επέμβασης ή ενός σοβαρού ατυχήματος σε ασφαλισμένο που αδυνατεί να καλύψει πολυήμερη νοσηλεία και ακριβά αναλώσιμα;
Αδυνατώ να κατανοήσω πώς σκέφτηκαν οι εισηγητές του εφιαλτικού πλαφόν. Πιθανότατα θέλουν να περικόψουν τις αδικαιολόγητες σπατάλες. Αλλά είναι τρόπος εξοικονόμησης η οριζοντίως και συλλήβδην καταδίκη σε θάνατο των μη εγγυημένα υγιών, των «άτυχων» ή άπορων συνανθρώπων;
Ουσιαστικά, το πλαφόν καταργεί αυταρχικά το κράτος πρόνοιας. Δεν εξυγιαίνει το σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος, δεν αποβάλλει τους επίορκους και τους κλέφτες. Οχι. Καταργεί κάθε έννοια ισότητας. Καταργεί ακόμη και το φυσικό δικαίωμα στη ζωή και την περίθαλψη. Θα επιζεί μόνον ο δυνάμενος να υπερπηδήσει την οροφή των 1.500 ευρώ, ο έχων. Η ζωή δεν είναι δικαίωμα, αλλά οικονομική δυνατότητα. Ενας ακόμη ορισμός του failed state.
Πηγή: Καθημερινή
Το 1.500άρι προφανώς προέκυψε μεσοσταθμικά και αυθαίρετα, κατά την προσφιλή υπολογιστική μέθοδο της τρόικας και Ελλήνων υπουργών. Εξηγήθηκε και αναλυτικά: δώδεκα μηνιαίες επισκέψεις για συνταγογράφηση, δύο τσεκ-απ ετησίως, και μία νοσηλεία περίπου τεσσάρων ημερών σε θεραπευτήριο. Πέραν αυτών, ο ασφαλισμένος θα καταβάλλει 10 ευρώ ανά επίσκεψη και το 15% του ημερήσιου νοσήλιου. Στατιστικά μπορεί να στέκει η πρόβλεψη ετήσιας νοσηλευτικής δαπάνης 1.500 ευρώ. Μόνο που αφορά έναν υγιή άνθρωπο, στον οποίο δεν θα συμβεί κανένα ατύχημα, και καμία σοβαρή ασθένεια. Αλλά είναι όλοι οι άνθρωποι υγιείς, και μάλιστα εγγυημένα υγιείς, απρόσβλητοι από νόσους και ατυχήματα; Εχουν συμβόλαιο με την τύχη; Τι θα συμβεί με τους χρονίως πάσχοντες και τις δαπανηρές αγωγές τους; Τι θα συμβεί σε περίπτωση μιας έκτακτης επέμβασης ή ενός σοβαρού ατυχήματος σε ασφαλισμένο που αδυνατεί να καλύψει πολυήμερη νοσηλεία και ακριβά αναλώσιμα;
Αδυνατώ να κατανοήσω πώς σκέφτηκαν οι εισηγητές του εφιαλτικού πλαφόν. Πιθανότατα θέλουν να περικόψουν τις αδικαιολόγητες σπατάλες. Αλλά είναι τρόπος εξοικονόμησης η οριζοντίως και συλλήβδην καταδίκη σε θάνατο των μη εγγυημένα υγιών, των «άτυχων» ή άπορων συνανθρώπων;
Ουσιαστικά, το πλαφόν καταργεί αυταρχικά το κράτος πρόνοιας. Δεν εξυγιαίνει το σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος, δεν αποβάλλει τους επίορκους και τους κλέφτες. Οχι. Καταργεί κάθε έννοια ισότητας. Καταργεί ακόμη και το φυσικό δικαίωμα στη ζωή και την περίθαλψη. Θα επιζεί μόνον ο δυνάμενος να υπερπηδήσει την οροφή των 1.500 ευρώ, ο έχων. Η ζωή δεν είναι δικαίωμα, αλλά οικονομική δυνατότητα. Ενας ακόμη ορισμός του failed state.
Πηγή: Καθημερινή
