Υπάρχει μια παραδοχή πίσω από κάθε κίνηση -και κάθε
ακινησία- της κυβέρνησης Σαμαρά. Η ίδια παραδοχή που καθόριζε τη στάση
της κυβέρνησης Παπανδρέου και της κυβέρνησης Παπαδήμου: Ότι απέναντι
στους δανειστές και στους εταίρους δεν έχουμε κανένα όπλο, καμιά
δυνατότητα πίεσης και, ακόμα χειρότερα, καμιά δυνατότητα αντίδρασης.
Δυο εκδοχές υπάρχουν γι’ αυτή την παραλυτική εκδοχή, που έχει γίνει πεποίθηση και σε ένα μέρος των Ελλήνων. Η μία είναι ότι οι διακινητές της την πιστεύουν. Πιστεύουν δηλαδή ότι αν κουνηθούμε έστω και λίγο, αν τα στυλώσουμε, η τρόικα, οι εταίροι, οι δανειστές θα μας καταστρέψουν ολοσχερώς, θα μας ρίξουν στον Καιάδα, γιατί έχουν και τη δύναμη και τη θέληση να το κάνουν. Η άλλη είναι ότι απλώς τους βολεύει, γιατί πιστεύουν στην πολιτική που ασκείται εις βάρος της πλειοψηφίας του λαού, καθώς αυτή εξυπηρετεί μια οικονομικά ισχυρή και με μεγάλη επιρροή μειοψηφία - τους τραπεζίτες, για παράδειγμα, και όχι μόνο.
Όποια κι αν είναι τα κίνητρά της, είναι ολοφάνερο ότι αν δεν ανατραπεί αυτή η παραδοχή πάμε με μαθηματική ακρίβεια κατά διαόλου. Θα μας λιανίσουν με τις υπογραφές των πολιτικών μας ταγών. Κι αν κάποιος ακόμα αμφιβάλλει γι’ αυτό, καλείται επειγόντως να ξαναρίξει μια ματιά σε όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια. Κανένα έλεος για τους εκ των προτέρων ηττημένους ούτε από δανειστές, ούτε από τρόικες, ούτε από εταίρους. Εφαρμόστε κατά γράμμα όσα σας λέμε και αφήστε τα λόγια ήταν και είναι η ομόφωνη απαίτησή τους. Ούτε μία παραχώρηση, ούτε μία υποχώρηση, ούτε καν μια τυπική διαπραγμάτευση.
Αν υπάρχει συνεπώς ένας μονόδρομος σήμερα είναι αυτός που οδηγεί έξω από την παραδοχή της παράλυσης. Στη μια περίπτωση είμαστε χαμένοι από χέρι, στην άλλη τολμάμε, διακινδυνεύουμε, αλλά ελπίζουμε. Ακόμα κι αν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι στην περίπτωση αυτή η ευρωπαϊκή στρίγκλα θα γίνει αρνάκι, θα γίνει τουλάχιστον φανερό ότι ο τζάμπας πέθανε. Κι αυτό είναι το ήμισυ του παντός...
Είμαστε υποχρεωμένοι να διαπραγματευόμαστε με την πλάτη στον τοίχο,
όπως έλεγε ο Παπανδρέου, ή με τα μάτια στην έκθεση της τρόικας, όπως
λέει ο Σαμαράς. Να κάνουμε δηλαδή ό,τι μας λένε, έστω κι αν βλέπουμε και
ξέρουμε ότι αυτό καταστρέφει εκατομμύρια ζωές και τη χώρα.
Δυο εκδοχές υπάρχουν γι’ αυτή την παραλυτική εκδοχή, που έχει γίνει πεποίθηση και σε ένα μέρος των Ελλήνων. Η μία είναι ότι οι διακινητές της την πιστεύουν. Πιστεύουν δηλαδή ότι αν κουνηθούμε έστω και λίγο, αν τα στυλώσουμε, η τρόικα, οι εταίροι, οι δανειστές θα μας καταστρέψουν ολοσχερώς, θα μας ρίξουν στον Καιάδα, γιατί έχουν και τη δύναμη και τη θέληση να το κάνουν. Η άλλη είναι ότι απλώς τους βολεύει, γιατί πιστεύουν στην πολιτική που ασκείται εις βάρος της πλειοψηφίας του λαού, καθώς αυτή εξυπηρετεί μια οικονομικά ισχυρή και με μεγάλη επιρροή μειοψηφία - τους τραπεζίτες, για παράδειγμα, και όχι μόνο.
Όποια κι αν είναι τα κίνητρά της, είναι ολοφάνερο ότι αν δεν ανατραπεί αυτή η παραδοχή πάμε με μαθηματική ακρίβεια κατά διαόλου. Θα μας λιανίσουν με τις υπογραφές των πολιτικών μας ταγών. Κι αν κάποιος ακόμα αμφιβάλλει γι’ αυτό, καλείται επειγόντως να ξαναρίξει μια ματιά σε όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια. Κανένα έλεος για τους εκ των προτέρων ηττημένους ούτε από δανειστές, ούτε από τρόικες, ούτε από εταίρους. Εφαρμόστε κατά γράμμα όσα σας λέμε και αφήστε τα λόγια ήταν και είναι η ομόφωνη απαίτησή τους. Ούτε μία παραχώρηση, ούτε μία υποχώρηση, ούτε καν μια τυπική διαπραγμάτευση.
Αν υπάρχει συνεπώς ένας μονόδρομος σήμερα είναι αυτός που οδηγεί έξω από την παραδοχή της παράλυσης. Στη μια περίπτωση είμαστε χαμένοι από χέρι, στην άλλη τολμάμε, διακινδυνεύουμε, αλλά ελπίζουμε. Ακόμα κι αν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι στην περίπτωση αυτή η ευρωπαϊκή στρίγκλα θα γίνει αρνάκι, θα γίνει τουλάχιστον φανερό ότι ο τζάμπας πέθανε. Κι αυτό είναι το ήμισυ του παντός...