http://www.matrix24.gr
Λένε ότι οι καλοί αρθρογράφοι είναι απρόσωποι, ει δυνατόν αντικειμενικοί, φλεγματικοί, αλλά και κατά περίπτωση χολερικοί, κρίνουν και σχολιάζουν εξ αποστάσεως, διατυπώνουν γενικές ή συγκεκριμένες θέσεις που τυγχάνουν της προσοχής και του σεβασμού υπολογίσιμης μερίδας των αναγνωστών και κυρίως αυτών που χειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις.
Στόχος τους υποτίθεται είναι ο έλεγχος της εξουσίας, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων καταλήγουν να γίνονται οι ίδιοι οδηγητές της εξουσίας και χειριστές της κοινής γνώμης κι αυτό τους κολακεύει, τους ανεβάζει τη λίμπιντο, την αυτοπεποίθηση και την αλαζονεία. Και τελικά τους καταστρέφει.
Γίνονται αιχμάλωτοι του ειδώλου και της εικόνας που έχουν φιλοτεχνήσει. Εκσπερματώνουν με το φαίνεσθαι των ιδίων, αδιαφορώντας για το είναι των άλλων και ειδικά αυτών τους οποίους υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Από κριτές της εξουσίας γίνονται οι ίδιοι εξουσιαστές της κριτικής. Μάλιστα, από κάποιο σημείο και μετά, γίνονται ή θεωρούν εαυτούς ότι είναι τα υπομόχλια της ιστορίας και όχι οι αφηγητές και κριτές των εξελίξεων, όπως εκ του ρόλου και της θέσεως τους οφείλουν να είναι.
Το ξέρω το έργο. Το έχω παίξει. Νομίζω καλά. Και μπορώ ανά πάσα στιγμή να το «ανεβάζω». Όμως δεν με αφορά. Ποτέ δεν με αφορούσε. Ακόμη και τότε που κάποιοι, εσφαλμένα και κρίνοντας μάλλον εξ ιδίων, θεωρούσαν ότι μπορεί να είμαι ένας από αυτούς. Ορισμένες φορές, ναι, μπορεί και να λοξοδρόμησα. Το ομολογώ. Όχι όμως για ίδιον όφελος. Ποτέ. Για κάποιο, ίσως κακώς εννοούμενο συλλογικό συμφέρον. Συντεχνιακό ή γενικότερο. Ακόμη και εθνικό. Αν και το παραδέχομαι ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος του λαού συντελούνται στο όνομα του λεγόμενου εθνικού συμφέροντος.
Το θέμα δεν είναι να ψέξεις την εξουσία, αλλά να συμβάλλεις, με τις όποιες δυνάμεις διαθέτεις, στην ανατροπή της. Το πρόβλημα δεν είναι να λουστράρεις την καθεστηκυία τάξη, αλλά να τη μουτζουρώσεις. Καλοί αρθρογράφοι δεν είναι τα εποικοδομητικά, δια της γραφής, υποστυλώματα των κυρίαρχων ελίτ, αλλά οι αποδομητές των. Οι επίμονοι αρνητές της ιδιοτέλειας και οι συστηματικοί καταστροφείς των συμφερόντων της άρχουσας εξουσίας είναι οι καλοί αρθρογράφοι και όχι οι λακέδες και οι υπηρέτες της.
Δεν μπορείς να λογίζεσαι καλός αρθρογράφος επειδή γράφεις έξυπνα, χειρίζεσαι καλά τη γλώσσα και είσαι πνευματώδης. Τέτοιοι γραφιάδες, καλολογιστές, παραβολιστές και εραστές της γλώσσας υπάρχουν χιλιάδες, αφανείς, και οπωσδήποτε απείρως καλύτεροι από τους «προβεβλημένους».
Σε τελική ανάλυση το όλο πρόβλημα δεν είναι να βουλώνεις τρύπες του συστήματος, αλλά να μεγαλώνεις, εάν μπορείς και εφόσον βεβαίως το επιθυμείς, τις ρηγματώσεις στα αδύναμα και αδύνατα σημεία του.
Βεβαίως, και δικαιολογημένα, ορισμένοι θα αντιτείνεται: Δεν υπάρχουν αρθρογράφοι του συστήματος; Δεν είναι καλοί γραφιάδες όσοι υπερασπίζονται κατεστημένα και παραδοσιακές αρχές; Δεν είναι άδικο άμα και ηλίθιο να κάνει κάποιος τέτοιες γενικεύσεις και να προβαίνει σε αυτού του είδους τους αφορισμούς;
Σαφώς και είναι άδικο, ηλίθιο και ανιστόρητο. Όσο καλοί αρθρογράφοι είναι οι αρνητές του συστήματος εξίσου καλοί είναι και οι επαρκείς υμνητές και απολογητές του. Αρκεί όμως να το δηλώνουν. Να μην περνιούνται για κάτι άλλο που δεν είναι. Να μην υποκρίνονται. Να μην είναι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα. Και με τον Ιησού και με τον Μαμωνά. Και έτσι και γιουβέτσι. Και σήμερα έτσι και αύριο αλλοιώς. Να προσαρμόζουν τη γραφή τους, ναι. Να μην εκμισθώνουν όμως τις υπηρεσίες τους. Και μάλιστα ανερυθρίαστα και χωρίς αιδώ.
Είναι θεμιτό, θα έλεγα και απαραίτητο να διευρύνουν την κριτική τους, να ανανεώνουν τις ιδέες τους, ακόμη και να αλλάζουν τις προτεραιότητες τους. Είναι ανήθικο όμως και άτιμο να εκπορνεύονται για πέντε τάλιρα και να μετατρέπονται από διακορευτές σε προσπλακιστές της όποιας εξουσίας.
Χαίρομαι και υπολήπτομαι όσους είναι ντόμπροι, καθαροί και αληθινοί στις στοχεύσεις των γραπτών τους, και ας διαφωνώ μαζί τους. Αυτοί μπορούν, με την ίδια ευκολία -και έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν- να αντιλέξουν, να αντεπιτεθούν και να επικρίνουν τους επικριτές τους. Καλοδεχούμενη η αντιπαράθεση και επαινετέα η συμπεριφορά τους.
Ανοιχτούς λογαριασμούς έχουμε με όσους, τις εξωμήτριες κυήσεις της δημοσιογραφίας με την εξουσία τις βαφτίζουν φυσιολογικούς τοκετούς. Με όσους τις παραεπαγγελματικές, και πλειστάκις επί χρήμασι, συνευρέσεις τους με τη διαπλοκή επιχειρηματικών, πολιτικών και λοιπών συμφερόντων, τις ονοματίζουν ως δήθεν αντικειμενικό ρεπορτάζ.
Τα παραπάνω δεν τα γράφω τυχαία. Δεν με τσίμπησε ξαφνικά κάποιο κουνούπι του Νείλου και παραληρώ. Τα γράφω γιατί σύντομα θα δείτε πολλούς μεταμορφισμούς. Πολλά ακριβά μοντμπλάν της εξωνημένης δημοσιογραφίας θα μεταλλαχθούν σε μαντρόσκυλα της νέας τάξης πραγμάτων. Πολλές μωβ καλτσοδέτες του λόγου θα γίνουν τα φαιά κολάρα της επερχόμενης παραεξουσίας. Δηλώνοντας «φίλοι του λαού», θα επιτεθούν με λύσσα στο λαό. Κρατείστε αυτή την πρόβλεψη και θα με θυμηθείτε -ίσως και πριν να σκοτωθεί το καλοκαίρι και σίγουρα το καυτό Φθινόπωρο.
Εμείς, ω αναγνώστες μου, ένα κριτήριο έχουμε για να τους ξεχωρίζουμε, να τους αποκαλύπτουμε και να διαφοροποιούμαστε από αυτούς: Να αρνηθούμε κάθε τάξη και αρμονία αν αυτές προϋποθέτουν τα δάκρυα έστω και ενός μόνου παιδιού. Η άρνηση αυτής της εγκυρότητας που βρίσκεται στη ρίζα κάθε εξέγερσης αποτελεί, όπως λέει και ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, το πρώτο κριτήριο της ανθρωπιάς μας και το τελευταίο της οδόφραγμα.
Υστερόγραφο: Δεν ξέχασα τη χθεσινή μου υπόσχεση για το τέλος του πολύπαθου Οδυσσέα. Θα το γράψω αύριο. Και κάτι έκτακτο να τύχει θα σας το διηγηθώ. Ακόμη κι αν χρειαστεί να γράψω δύο κομμάτια. Υπόσχεση…
Λένε ότι οι καλοί αρθρογράφοι είναι απρόσωποι, ει δυνατόν αντικειμενικοί, φλεγματικοί, αλλά και κατά περίπτωση χολερικοί, κρίνουν και σχολιάζουν εξ αποστάσεως, διατυπώνουν γενικές ή συγκεκριμένες θέσεις που τυγχάνουν της προσοχής και του σεβασμού υπολογίσιμης μερίδας των αναγνωστών και κυρίως αυτών που χειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις.
Στόχος τους υποτίθεται είναι ο έλεγχος της εξουσίας, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων καταλήγουν να γίνονται οι ίδιοι οδηγητές της εξουσίας και χειριστές της κοινής γνώμης κι αυτό τους κολακεύει, τους ανεβάζει τη λίμπιντο, την αυτοπεποίθηση και την αλαζονεία. Και τελικά τους καταστρέφει.
Γίνονται αιχμάλωτοι του ειδώλου και της εικόνας που έχουν φιλοτεχνήσει. Εκσπερματώνουν με το φαίνεσθαι των ιδίων, αδιαφορώντας για το είναι των άλλων και ειδικά αυτών τους οποίους υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Από κριτές της εξουσίας γίνονται οι ίδιοι εξουσιαστές της κριτικής. Μάλιστα, από κάποιο σημείο και μετά, γίνονται ή θεωρούν εαυτούς ότι είναι τα υπομόχλια της ιστορίας και όχι οι αφηγητές και κριτές των εξελίξεων, όπως εκ του ρόλου και της θέσεως τους οφείλουν να είναι.
Το ξέρω το έργο. Το έχω παίξει. Νομίζω καλά. Και μπορώ ανά πάσα στιγμή να το «ανεβάζω». Όμως δεν με αφορά. Ποτέ δεν με αφορούσε. Ακόμη και τότε που κάποιοι, εσφαλμένα και κρίνοντας μάλλον εξ ιδίων, θεωρούσαν ότι μπορεί να είμαι ένας από αυτούς. Ορισμένες φορές, ναι, μπορεί και να λοξοδρόμησα. Το ομολογώ. Όχι όμως για ίδιον όφελος. Ποτέ. Για κάποιο, ίσως κακώς εννοούμενο συλλογικό συμφέρον. Συντεχνιακό ή γενικότερο. Ακόμη και εθνικό. Αν και το παραδέχομαι ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος του λαού συντελούνται στο όνομα του λεγόμενου εθνικού συμφέροντος.
Το θέμα δεν είναι να ψέξεις την εξουσία, αλλά να συμβάλλεις, με τις όποιες δυνάμεις διαθέτεις, στην ανατροπή της. Το πρόβλημα δεν είναι να λουστράρεις την καθεστηκυία τάξη, αλλά να τη μουτζουρώσεις. Καλοί αρθρογράφοι δεν είναι τα εποικοδομητικά, δια της γραφής, υποστυλώματα των κυρίαρχων ελίτ, αλλά οι αποδομητές των. Οι επίμονοι αρνητές της ιδιοτέλειας και οι συστηματικοί καταστροφείς των συμφερόντων της άρχουσας εξουσίας είναι οι καλοί αρθρογράφοι και όχι οι λακέδες και οι υπηρέτες της.
Δεν μπορείς να λογίζεσαι καλός αρθρογράφος επειδή γράφεις έξυπνα, χειρίζεσαι καλά τη γλώσσα και είσαι πνευματώδης. Τέτοιοι γραφιάδες, καλολογιστές, παραβολιστές και εραστές της γλώσσας υπάρχουν χιλιάδες, αφανείς, και οπωσδήποτε απείρως καλύτεροι από τους «προβεβλημένους».
Σε τελική ανάλυση το όλο πρόβλημα δεν είναι να βουλώνεις τρύπες του συστήματος, αλλά να μεγαλώνεις, εάν μπορείς και εφόσον βεβαίως το επιθυμείς, τις ρηγματώσεις στα αδύναμα και αδύνατα σημεία του.
Βεβαίως, και δικαιολογημένα, ορισμένοι θα αντιτείνεται: Δεν υπάρχουν αρθρογράφοι του συστήματος; Δεν είναι καλοί γραφιάδες όσοι υπερασπίζονται κατεστημένα και παραδοσιακές αρχές; Δεν είναι άδικο άμα και ηλίθιο να κάνει κάποιος τέτοιες γενικεύσεις και να προβαίνει σε αυτού του είδους τους αφορισμούς;
Σαφώς και είναι άδικο, ηλίθιο και ανιστόρητο. Όσο καλοί αρθρογράφοι είναι οι αρνητές του συστήματος εξίσου καλοί είναι και οι επαρκείς υμνητές και απολογητές του. Αρκεί όμως να το δηλώνουν. Να μην περνιούνται για κάτι άλλο που δεν είναι. Να μην υποκρίνονται. Να μην είναι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα. Και με τον Ιησού και με τον Μαμωνά. Και έτσι και γιουβέτσι. Και σήμερα έτσι και αύριο αλλοιώς. Να προσαρμόζουν τη γραφή τους, ναι. Να μην εκμισθώνουν όμως τις υπηρεσίες τους. Και μάλιστα ανερυθρίαστα και χωρίς αιδώ.
Είναι θεμιτό, θα έλεγα και απαραίτητο να διευρύνουν την κριτική τους, να ανανεώνουν τις ιδέες τους, ακόμη και να αλλάζουν τις προτεραιότητες τους. Είναι ανήθικο όμως και άτιμο να εκπορνεύονται για πέντε τάλιρα και να μετατρέπονται από διακορευτές σε προσπλακιστές της όποιας εξουσίας.
Χαίρομαι και υπολήπτομαι όσους είναι ντόμπροι, καθαροί και αληθινοί στις στοχεύσεις των γραπτών τους, και ας διαφωνώ μαζί τους. Αυτοί μπορούν, με την ίδια ευκολία -και έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν- να αντιλέξουν, να αντεπιτεθούν και να επικρίνουν τους επικριτές τους. Καλοδεχούμενη η αντιπαράθεση και επαινετέα η συμπεριφορά τους.
Ανοιχτούς λογαριασμούς έχουμε με όσους, τις εξωμήτριες κυήσεις της δημοσιογραφίας με την εξουσία τις βαφτίζουν φυσιολογικούς τοκετούς. Με όσους τις παραεπαγγελματικές, και πλειστάκις επί χρήμασι, συνευρέσεις τους με τη διαπλοκή επιχειρηματικών, πολιτικών και λοιπών συμφερόντων, τις ονοματίζουν ως δήθεν αντικειμενικό ρεπορτάζ.
Τα παραπάνω δεν τα γράφω τυχαία. Δεν με τσίμπησε ξαφνικά κάποιο κουνούπι του Νείλου και παραληρώ. Τα γράφω γιατί σύντομα θα δείτε πολλούς μεταμορφισμούς. Πολλά ακριβά μοντμπλάν της εξωνημένης δημοσιογραφίας θα μεταλλαχθούν σε μαντρόσκυλα της νέας τάξης πραγμάτων. Πολλές μωβ καλτσοδέτες του λόγου θα γίνουν τα φαιά κολάρα της επερχόμενης παραεξουσίας. Δηλώνοντας «φίλοι του λαού», θα επιτεθούν με λύσσα στο λαό. Κρατείστε αυτή την πρόβλεψη και θα με θυμηθείτε -ίσως και πριν να σκοτωθεί το καλοκαίρι και σίγουρα το καυτό Φθινόπωρο.
Εμείς, ω αναγνώστες μου, ένα κριτήριο έχουμε για να τους ξεχωρίζουμε, να τους αποκαλύπτουμε και να διαφοροποιούμαστε από αυτούς: Να αρνηθούμε κάθε τάξη και αρμονία αν αυτές προϋποθέτουν τα δάκρυα έστω και ενός μόνου παιδιού. Η άρνηση αυτής της εγκυρότητας που βρίσκεται στη ρίζα κάθε εξέγερσης αποτελεί, όπως λέει και ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, το πρώτο κριτήριο της ανθρωπιάς μας και το τελευταίο της οδόφραγμα.
Υστερόγραφο: Δεν ξέχασα τη χθεσινή μου υπόσχεση για το τέλος του πολύπαθου Οδυσσέα. Θα το γράψω αύριο. Και κάτι έκτακτο να τύχει θα σας το διηγηθώ. Ακόμη κι αν χρειαστεί να γράψω δύο κομμάτια. Υπόσχεση…