Ξαναβρίσκοντας το χαμένο νήμα
του Δημήτρη Μπίρμπα
Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου
θέτουν για πρώτη φορά μετά το ΄44 το δίλημμα Αριστερά-Δεξιά, χωρίς
ενδιάμεσους μεσολαβητές. Η πανικόβλητη «ενοποίηση» των ορόφων της δεξιάς
πολυκατοικίας το κραυγάζει.
Τότε, η ενδοαριστερή αντιπαράθεση , περί
επιλογής του ένοπλου δρόμου έναντι του «δημοκρατικού συμβιβασμού», κάτω
από την αδυσώπητη διεθνή παρέμβαση, την τρομοκρατική δράση των
αντιπάλων, οδήγησε σε παλινωδίες, και αυτοκτονικές επιλογές. Σημάδεψε
την πορεία της χώρας για μισό αιώνα.
Εκδημοκρατισμός του Ευρωπαϊκού πλαισίου
Είναι τραγικό, στην σημερινή συγκυρία οι
ενδοαριστεροί προβληματισμοί για το «ευρώ», να αποτελέσουν το κύριο
όπλο των αντιπάλων , αντικαθιστώντας, την ψευδή – αλλά πειστική τότε σε
σημαντικό τμήμα του πληθυσμού – καρικατούρα του «αιμοσταγούς
εαμοβούλγαρου κομμουνιστοσυμμορίτη», με την εξίσου ψευδή εικόνα του
«αντιευρωπαίου τυχοδιώκτη» που ναρκοθετεί την εθνική και ευρωπαϊκή
πορεία ανάπτυξης.
Ελπιδοφόρο είναι σήμερα, ότι ο κύριος
κορμός του ΣΥΡΙΖΑ , έχει σαφή, ενεργό Ευρωπαϊκό προσανατολισμό
ουσιαστική παρέμβαση σε θεσμικό και κινηματικό επίπεδο κάτι που
επιτρέπει να απαντήσουμε πειστικά στην ενορχηστρωμένη επίθεση που
δεχόμαστε.
Οι αλλαγές των διεθνών συσχετισμών (
εκλογή Ολάντ, κατάρρευση κυβέρνησης Ολλανδίας, εκλογές Ρηνανίας-
Βεστφαλίας κλπ.) και η υπο συζήτηση αναπτυξιακή ατζέντα, επιτρέπουν να
τις ενσωματώσουμε στην τεκμηρίωση μας, αναδεικνύοντας ότι η αλλαγή
πορείας της χώρας, θα συνεισφέρει ουσιαστικά στον μετασχηματισμό και
εκδημοκρατισμό του Ευρωπαϊκού Ενωσιακού πλαισίου.
Το φάντασμα του δημοσίου και η αριστερά
Οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε την πρόταση
λειτουργίας και οργάνωσης του δημόσιου τομέα, να απαντήσουμε στις
100.000 θέσεις που αναφέρονται στο πρόγραμμα του 2009 (υγεία, πρόνοια,
εκπαίδευση, περιβάλλον, ενέργεια, ηλεκτρονική εξυπηρέτηση), που
αντιστοιχούσαν σε ανάγκες και άλλα οικονομικά μεγέθη, που δεν
απεμπολούνται αλλά θα υλοποιούνται σταδιακά με την αποκατάσταση της
ανάπτυξης.. Να καταθέσουμε τεκμηριωμένα ότι το υψηλό ποσοστό των
δημόσιων δαπανών στο ΑΕΠ αποτελεί τον βασικό δείκτη ανάπτυξης και
ευημερίας μιας χώρας ,όλες οι ανεπτυγμένες έχουν πάνω από 40% αλλά για
την Ελλάδα επιφυλάσσεται το λατινοαμερικάνικο 34%.
Η ριζική αναδιάρθρωση του δημοσίου, η
διάλυση και τιμωρία των πελατειακών δικτύων και της διαφθοράς ο
περιορισμός της σπατάλης (εξοπλισμοί, προμήθειες, γραφειοκρατία κλπ.), η
αποκέντρωση και απλοποίηση των διαδικασιών, με την ουσιαστική ενημέρωση
και υποστήριξη της κοινωνίας θα μπορούν σε σύντομο χρονικό διάστημα να
έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα.
Το μνημόνιο είναι νεκρό
Το μνημόνιο αποτέλεσε την τομή
συγκρότησης των κοινωνικών μετώπων, πρέπει να δρομολογήσουμε την
θεσμική υλοποίηση, της πολιτικής ακύρωσης που επετεύχθη στις 6 Μαϊου.
Ο οδικός χάρτης, θα περιλαμβάνει ακύρωση
αντεργατικών συνοδευτικών νομοθετημάτων, διασφάλιση κυριαρχικών
δικαιωμάτων (επαναφορά της άρσης ασυλίας), έλεγχο και αναδιαπραγμάτευση
χρέους με αλλαγή στόχων και μεγεθών, επανάκτηση του οικονομικού
σχεδιασμού και προγραμματισμού σε εθνικό επίπεδο.
Μια ευέλικτη πολιτικά και θεσμικά
παρέμβαση της χώρας στο Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, (νομικής
αμφισβήτησης των όρων, διακρατικών συμμαχιών) μπορεί ιδιαίτερα στη
σημερινή συγκυρία να έχει θετική έκβαση.
Οφείλουμε να αναδείξουμε ξανά και με
περισσότερο έντονο τρόπο το τι σημαίνει η υλοποίηση του προγράμματος
ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ,δηλαδή του Μνημονίου άμεσα στη χώρα και την κοινωνία, το τι
μέλλον τους επιφυλάσσει.
Αριστερή δημοκρατική παράταξη, μια νέα ΕΔΑ
Σ΄αυτή την προσπάθεια,
είναι απαραίτητο στον προεκλογικό μας σχεδιασμό , πέραν από την αναγκαία
προγραμματική αποσαφήνιση και την αξιοποίηση της υπεροχής μας στην
ηγετική έκφραση (Τσίπρας έναντι Σαμαρά), να επικεντρώσουμε στην ενωτική
στρατηγική μας για Κυβέρνηση Αριστεράς, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση.,
να έχει διεθνή συμμετοχή και διάσταση.
Η υλοποίηση της προσέγγισης μας για την
ανάγκη ενός νέου ΕΑΜ, που θα θέτει σε προτεραιότητα την ακύρωση του
μνημονίου, την αποκατάσταση ουσιαστικής δημοκρατικής διακυβέρνησης
και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αναιρεί παλαιές
διαχωριστικές γραμμές, υπερβαίνει παγιωμένες αντιλήψεις,
επαναπροσδιορίζει πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα. Προυποθέτει την ενεργό
συμμετοχή των πολιτών , με θεσμικές και κινηματικές πρωτοβουλίες, στην
συνδιαμόρφωση μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, κοινωνικής δικαιοσύνης και
στοχευμένης αειφόρου ανάπτυξης.
Απαιτεί άμεσα, την συγκρότηση ενός
Μετώπου της Αριστεράς (και της Οικολογίας, αν υπήρχε «ευρωπαική
συναίνεση» των Οικολόγων Πράσινων), την διασύνδεση του με τα κινήματα
των πολιτών ,που καθόρισαν σε σημαντικό βαθμό την σημερινή πολιτική
αποτύπωση, τα συνδικάτα, τους επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς. Η
μετεξέλιξη του χώρου μας σε ένα ευρύ κομματικό σχηματισμό της Αριστερής
δημοκρατικής παράταξης, μια νέα ΕΔΑ, οδηγεί προεκλογικά σε «αδιαφορία»
απέναντι στις υπαρξιακές επιθέσεις εναντίον μας ,του ΚΚΕ της ,ΔΗΜΑΡ και
της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς , ένταση των προτάσεων μας για
πολιτική συνεργασία πριν και μετά τις εκλογές, οργάνωση της υποδοχής του
κόσμου που εγκαταλείπει μαζικά προς αριστερά το ΠΑΣΟΚ αλλά και πολιτών
κάθε ιδεολογικής απόχρωσης που με κοινωνικά, ταξικά κριτήρια μας
προσεγγίζει στον δρόμο και στις κάλπες. Εκεί θα κριθούμε από την Ιστορία
και όχι από την διαφύλαξη του άμωμου της ιδεολογικής μας καθαρότητας.
