του Παύλου
Αθανασόπουλου
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΠΑΣΟΚ είναι από τους
βασικούς
δημιουργούς του πολιτικοοικονομικού μοντέλου που
μας έχει οδηγήσει στη σημερινή τραγική κρίση. Συνέβαλε αποφασιστικά στη
δημιουργία του πελατειακού κράτους, στην οικονομία των δανεικών, στην
έλλειψη παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, στην λογική και την ηθική
της ήσσονος προσπάθειας, στον έντονο κρατισμό, στην παντοδυναμία
των συντεχνιών, στην γενίκευση της διαφθοράς.
Ένα φωτεινό διάλειμμα ήταν το εκσυγχρονιστικό
εγχείρημα Σημίτη, αλλά και αυτό ήταν υπόθεση μιας μικρής μειοψηφίας μέσα στο
ΠΑΣΟΚ. Όμως αυτό το ΠΑΣΟΚ αναγκάσθηκε να περάσει δια πυρός και σιδήρου
στην διαχείριση της μεγαλύτερης μεταπολεμικής κρίσης.
Κι εδώ έδειξε μεγάλες αδυναμίες. Καθυστέρηση στη
λήψη μέτρων, δισταγμό και αμφιθυμία στην προώθηση μεταρρυθμίσεων, καταφυγή
στον εύκολο δρόμο των οριζόντιων περικοπών. Παρά όμως όλες αυτές τις αδυναμίες
του ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που έδωσε αποφασιστικά την μάχη. Και
τελικά όσα και να του καταλογίσουμε αυτό κράτησε την χώρα ζωντανή ενώ
ήταν στο χείλος του γκρεμού.
Μέσα στο καμίνι της κρίσης το ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι
διδάχθηκε και άλλαξε σε μεγάλο βαθμό. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν
εξακολουθούν να υπάρχουν στους κόλπους του δυνάμεις, τάσεις και ροπές
αντιμεταρρυθμιστικές. Και εδώ ήταν ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Έπρεπε
να βγη με το πρόταγμα της ενότητας και της ανανέωσης της ευρύτερης κεντροαριστεράς.
Να είναι η δύναμη της κεντροαριστεράς με καθαρά μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα
και
ταυτόχρονα αριστερό με την έννοια της έκφρασης των
αποκλεισμένων και αδικημένων του σαπισμένου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου.
Εκφραστής δηλαδή τω ανέργων, των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα, της
υγιειούς επιχειρηματικότητας, των συνήθων φορολογουμένων κ.λπ. Και μέσω
μιας πολιτικής συμμαχιών να επιχειρήσει να μετατοπείσει ολόκληρη την κεντροαριστερά,
και το ΠΑΣΟΚ, σε αυτή την κατεύθυνση. Αντί αυτού όμως διακήρυξε ότι δεν θα
συνεργασθεί με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου (θα προτιμούσε δηλαδή τα ΠΑΣΟΚ
του κ. Παπουτσή ή του κ. Τζουμάκα;). Και το χειρότερο προχώρησε σε συνεργασία
με κομμάτι από εκείνο τα ΠΑΣΟΚ που δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τις
αλλαγές. Κομμάτι που εμμένει στις πολιτικές, τις λογικές και τις πρακτικές που
μας έφεραν στο σημερινό κατάντημα. Πέραν δε των πολιτικών κάποια από τα πρόσωπα
που συνεργάζεται στερούνται στοιχειώδους πολιτικής και πνευματικής
συγκρότησης. Θυμηθείτε το αμίμητο: «Ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται». Η
απόφαση της ΔΗΜΑΡ να συνεργασθεί με τμήμα των αποχωρησάντων λαϊκιστών του
ΠΑΣΟΚ είναι καθοριστικό γεγονός. Αναστέλλει την όποια μεταρρυθμιστική δυναμική
της. Δεν θα εμπλακώ σε αντιδικία με την ΔΗΜΑΡ γιατί στους κόλπους της
υπάρχουν αξιόλογα μεταρρυθμιστικά στελέχη και φίλοι μου. Και θέλω να πάει
καλά στις εκλογές. Επιτρέψτε μου όμως πλέον να θεωρώ με όλα τα προβλήματα και
τις αδυναμίες του, κύρια μεταρρυθμιστική δύναμη στο χώρο της
κεντροαριστεράς
