Του Νίκου Συρμαλένιου
Οι μνημονιακές πολιτικές και ό,τι έχουμε ζήσει τα τελευταία δύο χρόνια στη χώρα μας, διαμορφώνουν μια νέα πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της χώρας μας, τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση και δώθε. Η κατάρρευση του δικομματισμού και η γενικότερη αποδόμηση του πολιτικού συστήματος, ως αποτέλεσμα της κοινωνικής χρεωκοπίας και της απώλειας των παραδοσιακών κοινωνικών ερεισμάτων του, έχει φέρει τα πάνω κάτω και έχει ανατρέψει δεδομένα που μέχρι χθές θα φαινόντουσαν απίθανα και αναλλοίωτα.
Η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές και εκφράσεις ενισχύεται και αναδεικνύεται καθοριστικός παράγοντας των εξελίξεων, εφόσον φυσικά η ίδια θελήσει να αποδεχθεί αυτόν τον ρόλο. Και εδώ βεβαίως αρχίζουν τα δύσκολα. Από τις τρεις βασικές συνιστώσες της μέχρι στιγμής μόνον ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να παλεύουν και και να πιστεύουν στην ενότητα, ενώ, από την άλλη, το μεν ΚΚΕ λοιδορεί την πρόταση εξουσίας, διότι δεν μπορεί να υπάρξει “στα πλαίσια του καπιταλισμού”, ενώ, από την άλλη, αιφνιδίως η ΔΗΜ.ΑΡ. εξαγγέλλει την ανασυγκρότηση του “σοσιαλιστικού χώρου”, απεμπολώντας ακόμα και παραδοχές του κοινού μας παρελθόντος, που, συγκροτώντας το 1989 τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, μιλούσαμε για σύγκλιση δυνάμεων της κομμουνιστικής, σοσιαλιστικής, ριζοσπαστικής και οικολογικής Αριστεράς ως πολιτικού υποκειμένου που θα επιδιώξει να αλλάξει τους συσχετισμούς στη Βουλή και στον λαό, για μια προοδευτική πορεία της χώρας με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Όμως η ζοφερή κατάσταση της χώρας και της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού που υποφέρει δεν επιτρέπουν πολυτέλειες και επιχειρηματολογίες του είδους, πρώτα ανατρέπουμε τον καπιταλισμό και μετά βλέπουμε, ή πρώτα καταγράφουμε τους νέους συσχετισμούς και μετά βλέπουμε στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων αν και με ποιούς μπορούμε να συνεργαστούμε. Γιατί βεβαίως όλοι βλέπουν ότι με τις εκλογές μπροστά μας είναι ορατά δύο ενδεχόμενα: Το πρώτο η συγκρότηση μιας νέας συγκυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ και η συνέχιση της ίδιας καταστροφικής πολιτικής, που θα ενταθεί αμέσως μετά τις εκλογές και με πρώτο σταθμό τα νέα φορολογικά και εισοδηματικά μέτρα του Ιουνίου, καθώς και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (ήδη η Λαγκάρντ και οι τροϊκανοί μιλούν ανενδοίαστα για ανάγκη νέων περικοπών των μισθών γιατί δεν έχουμε φθάσει ακόμα στο ύψος των μισθών της Κροατίας, αλλά και για απολύσεις), το δεύτερο η ανατροπή αυτής της πολιτικής και η συγκρότηση μιας νέας πλειοψηφίας αριστερών και προοδευτικών αντινεοφιλελεύθερων-αντιμνημονιακών δυνάμεων, που με τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού θα αναλάβει το δύσκολο έργο προοδευτικής ανόρθωσης της χώρας και θα διεκδικήσει ταυτόχρονα την ισότιμη θέση της σε ένα νέο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Αν οι δυνάμεις της Αριστεράς θεωρούν ότι το δίλημμα δεν είναι Δνημόνια ή χρεωκοπία, αλλά Μνημόνια = χρεωκοπία, τότε δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ολιγωρούν, να υπεκφεύγουν, ή να δηλώνουν “φυγή προς το μέλλον”, όταν αυτό το μέλλον διαμορφώνεται εδώ και τώρα και όταν τώρα η Ιστορία μάς χτυπάει την πόρτα. Και βεβαίως όλοι και όλες ξέρουμε ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Οι ιστορικές ευκαιρίες δεν εμφανίζονται συνεχώς μπροστά μας, ούτε πολύ περισσότερο μας προσπερνούν αδιάφορα. Αν εμείς δεν είμαστε ώριμοι να τις αρπάξουμε, τότε η Ιστορία δεν συγχωρεί και πολύ περισσότερο, δεν θα μας συγχωρέσει ο λαός μας, που περιμένει από τις πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς, αυτή ακριβώς τη στιγμή, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβουν την ιστορική ευθύνη που τους αναλογεί. Το δίλημμα-πρόσχημα ότι τάχα κάποιοι θέλουν επιστροφή στη δραχμή, ενώ κάποιοι άλλοι είναι αποκλειστικοί οπαδοί της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, διότι καμιά διακηρυγμένη επίσημη θέση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν το υποστηρίζει. Και εν πάση περιπτώσει, αν στην ηγεσία του ΚΚΕ μπορούν να καταλογιστούν εμμονές και δογματικές αγκυλώσεις δεκαετιών, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, δεν μπορεί να εξακολουθεί να υπεκφεύγει, προφασιζόμενη ότι δεν συζητά με το παρελθόν, αλλά μόνο με το λαμπρό μέλλον (;) με το οποίο υποτίθεται ότι θα λογαριαστεί. Και δεν μπορώ πράγματι να κατανοήσω, πως είναι δυνατόν να υποδέχεται τόσο εύκολα στις αγκάλες της, πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που στήριξαν μέχρι πολύ πρόσφατα τις βασικές μνημονιακές πολιτικές τις οποίες η ίδια έχει καταψηφίσει και δεν μπορεί να συζητήσει με τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με τους οποίους συνυπήρξε για πολλά χρόνια στους αγώνες μέσα και έξω από τη Βουλή και στους αγώνες για μια άλλη Ελλάδα σε άλλη Ευρώπη. Και αν αυτό αποτελεί παράδοξο της ιστορίας, αποτελεί όμως ταυτόχρονα και εγκληματικό παράδοξο για το λαό, που όπου σταθείς και όπου βρεθείς μας εγκαλεί για την Ενότητα. Τέλος πάντων, όλοι και όλες κρινόμαστε ενώπιον του λαού και της ιστορίας. Ας ελπίσουμε ότι αυτές οι εκλογές δεν θα μαράνουν πρόωρα την ελπίδα για μια μεγάλη Αριστερά, μαχητική, δυναμική, αγωνιστική, που θα πραγματοποίησει οράματα για τα οποία πολύς πόνος και θυσίες έχουν δοθεί.
* Ο Νίκος Συρμαλένιος είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ και της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ, περιφερειακός σύμβουλος Ν. Αιγαίου.
Οι μνημονιακές πολιτικές και ό,τι έχουμε ζήσει τα τελευταία δύο χρόνια στη χώρα μας, διαμορφώνουν μια νέα πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της χώρας μας, τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση και δώθε. Η κατάρρευση του δικομματισμού και η γενικότερη αποδόμηση του πολιτικού συστήματος, ως αποτέλεσμα της κοινωνικής χρεωκοπίας και της απώλειας των παραδοσιακών κοινωνικών ερεισμάτων του, έχει φέρει τα πάνω κάτω και έχει ανατρέψει δεδομένα που μέχρι χθές θα φαινόντουσαν απίθανα και αναλλοίωτα.
Η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές και εκφράσεις ενισχύεται και αναδεικνύεται καθοριστικός παράγοντας των εξελίξεων, εφόσον φυσικά η ίδια θελήσει να αποδεχθεί αυτόν τον ρόλο. Και εδώ βεβαίως αρχίζουν τα δύσκολα. Από τις τρεις βασικές συνιστώσες της μέχρι στιγμής μόνον ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να παλεύουν και και να πιστεύουν στην ενότητα, ενώ, από την άλλη, το μεν ΚΚΕ λοιδορεί την πρόταση εξουσίας, διότι δεν μπορεί να υπάρξει “στα πλαίσια του καπιταλισμού”, ενώ, από την άλλη, αιφνιδίως η ΔΗΜ.ΑΡ. εξαγγέλλει την ανασυγκρότηση του “σοσιαλιστικού χώρου”, απεμπολώντας ακόμα και παραδοχές του κοινού μας παρελθόντος, που, συγκροτώντας το 1989 τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, μιλούσαμε για σύγκλιση δυνάμεων της κομμουνιστικής, σοσιαλιστικής, ριζοσπαστικής και οικολογικής Αριστεράς ως πολιτικού υποκειμένου που θα επιδιώξει να αλλάξει τους συσχετισμούς στη Βουλή και στον λαό, για μια προοδευτική πορεία της χώρας με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Όμως η ζοφερή κατάσταση της χώρας και της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού που υποφέρει δεν επιτρέπουν πολυτέλειες και επιχειρηματολογίες του είδους, πρώτα ανατρέπουμε τον καπιταλισμό και μετά βλέπουμε, ή πρώτα καταγράφουμε τους νέους συσχετισμούς και μετά βλέπουμε στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων αν και με ποιούς μπορούμε να συνεργαστούμε. Γιατί βεβαίως όλοι βλέπουν ότι με τις εκλογές μπροστά μας είναι ορατά δύο ενδεχόμενα: Το πρώτο η συγκρότηση μιας νέας συγκυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ και η συνέχιση της ίδιας καταστροφικής πολιτικής, που θα ενταθεί αμέσως μετά τις εκλογές και με πρώτο σταθμό τα νέα φορολογικά και εισοδηματικά μέτρα του Ιουνίου, καθώς και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (ήδη η Λαγκάρντ και οι τροϊκανοί μιλούν ανενδοίαστα για ανάγκη νέων περικοπών των μισθών γιατί δεν έχουμε φθάσει ακόμα στο ύψος των μισθών της Κροατίας, αλλά και για απολύσεις), το δεύτερο η ανατροπή αυτής της πολιτικής και η συγκρότηση μιας νέας πλειοψηφίας αριστερών και προοδευτικών αντινεοφιλελεύθερων-αντιμνημονιακών δυνάμεων, που με τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού θα αναλάβει το δύσκολο έργο προοδευτικής ανόρθωσης της χώρας και θα διεκδικήσει ταυτόχρονα την ισότιμη θέση της σε ένα νέο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Αν οι δυνάμεις της Αριστεράς θεωρούν ότι το δίλημμα δεν είναι Δνημόνια ή χρεωκοπία, αλλά Μνημόνια = χρεωκοπία, τότε δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ολιγωρούν, να υπεκφεύγουν, ή να δηλώνουν “φυγή προς το μέλλον”, όταν αυτό το μέλλον διαμορφώνεται εδώ και τώρα και όταν τώρα η Ιστορία μάς χτυπάει την πόρτα. Και βεβαίως όλοι και όλες ξέρουμε ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Οι ιστορικές ευκαιρίες δεν εμφανίζονται συνεχώς μπροστά μας, ούτε πολύ περισσότερο μας προσπερνούν αδιάφορα. Αν εμείς δεν είμαστε ώριμοι να τις αρπάξουμε, τότε η Ιστορία δεν συγχωρεί και πολύ περισσότερο, δεν θα μας συγχωρέσει ο λαός μας, που περιμένει από τις πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς, αυτή ακριβώς τη στιγμή, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβουν την ιστορική ευθύνη που τους αναλογεί. Το δίλημμα-πρόσχημα ότι τάχα κάποιοι θέλουν επιστροφή στη δραχμή, ενώ κάποιοι άλλοι είναι αποκλειστικοί οπαδοί της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, διότι καμιά διακηρυγμένη επίσημη θέση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν το υποστηρίζει. Και εν πάση περιπτώσει, αν στην ηγεσία του ΚΚΕ μπορούν να καταλογιστούν εμμονές και δογματικές αγκυλώσεις δεκαετιών, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, δεν μπορεί να εξακολουθεί να υπεκφεύγει, προφασιζόμενη ότι δεν συζητά με το παρελθόν, αλλά μόνο με το λαμπρό μέλλον (;) με το οποίο υποτίθεται ότι θα λογαριαστεί. Και δεν μπορώ πράγματι να κατανοήσω, πως είναι δυνατόν να υποδέχεται τόσο εύκολα στις αγκάλες της, πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που στήριξαν μέχρι πολύ πρόσφατα τις βασικές μνημονιακές πολιτικές τις οποίες η ίδια έχει καταψηφίσει και δεν μπορεί να συζητήσει με τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με τους οποίους συνυπήρξε για πολλά χρόνια στους αγώνες μέσα και έξω από τη Βουλή και στους αγώνες για μια άλλη Ελλάδα σε άλλη Ευρώπη. Και αν αυτό αποτελεί παράδοξο της ιστορίας, αποτελεί όμως ταυτόχρονα και εγκληματικό παράδοξο για το λαό, που όπου σταθείς και όπου βρεθείς μας εγκαλεί για την Ενότητα. Τέλος πάντων, όλοι και όλες κρινόμαστε ενώπιον του λαού και της ιστορίας. Ας ελπίσουμε ότι αυτές οι εκλογές δεν θα μαράνουν πρόωρα την ελπίδα για μια μεγάλη Αριστερά, μαχητική, δυναμική, αγωνιστική, που θα πραγματοποίησει οράματα για τα οποία πολύς πόνος και θυσίες έχουν δοθεί.
* Ο Νίκος Συρμαλένιος είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ και της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ, περιφερειακός σύμβουλος Ν. Αιγαίου.
