Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Δράμα!
Ο Ισίδωρος ήταν τελικά ο εκατομμυριούχος... βουλευτής που
έψαχναν με αγωνία οι Σέρλοκ της πολιτικής και των ΜΜΕ τόσες μέρες. Μεγαλύτερη τιμωρία
δεν θα μπορούσε να τύχει στους κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξιν ηθικωλογούντες της
καθεστηκυίας πληροφόρησης από το να τρακάρουν πάνω στην οικογένεια
Μητσοτάκη. Οποία απογοήτευσις για τους μονίμως φαρισαΐζοντες
του δόγματος.......
«πνεύμα
και ηθική» α λα Τσιφόρο και Αυλωνίτη.
Αφού για μέρες τσίγκλησαν την περιέργεια των χαβαλέδων και εξήψαν την οργή
των εν γένει αγανακτισμένων με την πολιτική διαφθορά, αφού
έβαλαν το πανελλήνιο να ψάχνει αγωνιωδώς ποιο βουλευτικό παρτάλι εξήγαγε ένα
ολόκληρο εκατομμύριο από τη χώρα παραμονές της χρεοκοπίας και της υπογραφής του
«μνημονίου», αφού ακόνισαν τα κοφτερά τους δόντια για να
κατασπαράξουν όποιον αποκάλυπτε η «έρευνα», ξαφνικά... κατέρρευσαν.
Βλέπετε
με επενδύσεις στα ναυτιλιακά δεν ασχολείται ούτε η Λίτσα Αμμανατίδου
ούτε ο Θανάσης Παφίλης – ούτε καν ο Βαγγέλης
Παπαχρήστος. Έτσι δεν αρκούσε απλώς να στρίψουν α λα γαλλικά και να αφήσουν τον
εξαγωγέα συναλλάγματος έρμαιο της καφρίλας που τόσες μέρες
υποδαύλιζαν.
Την
οικογένεια Μητσοτάκη δεν την ξεπετάς με μια ξερή συγγνώμη:
«λάθος, αλλά επλανήθημεν υπό του Πονηρού». Γι’ αυτό χθες το βράδυ ολοφυρόσαντε
σαν την Εκάβη, μαλλιοτραβιόσαντε σαν την Ηλέκτρα και κωλοχτυπιόσαντε
– όπως θα λέγανε και λίγο βορειότερα από τα μέρη μου. Δεν έπρεπε να μείνει
καμιά αμφιβολία για την ειλικρινή μεταμέλειά τους.
«Σαρκαστική»
– αν και, εν τινι μέτρω, «αντιαισθητική», όπως θα έλεγε κι ο Βενιζέλος – η
κατάληξη της ιστορίας. Διότι εν τω μεταξύ θάφτηκαν αθόρυβα
κάτω από τις ερπύστριες της συγκυβέρνησης μισθοί, συμβάσεις, δικαιώματα και
ζωές για πολλά χρόνια. Χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Με το κοινό προσηλωμένο
στο ιλαροτραγικό θέαμα.
Φυσικά
κανείς από όλους αυτούς τους «αδιανόητους» ηθικωλόγους δεν έβγαλε κραυγή την
τελευταία δεκαετία για τα περισσότερα από 600 δισ. που έφυγαν
από την Ελλάδα για άλλες πολιτείες. Άλλα καθαρά και νόμιμα, άλλα
παράνομα και μαύρα, άλλα ως ασφαλής κατάθεση, άλλα
ως ασφαλής επένδυση.
●
Και γιατί να διαμαρτυρηθούν οι θεματοφύλακες της πολιτικής
ηθικής, αφού η «ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων», ως ιδρυτική αρχή της ενιαίας
ευρωπαϊκής αγοράς και του ενιαίου νομίσματος, «προάγει την ανάπτυξη»;
● Ποιος
να ενδιαφερθεί για το ότι, όταν η Ελλάδα χρεοκοπούσε, την άνοιξη του 2010,
κεφάλαια ίσα με το διπλάσιο σχεδόν του δημόσιου χρέους είχαν
κάνει φτερά;
Άλλωστε
γιατί να ενδιαφερθούν; Δεν τα έβγαλε έξω η πλέμπα, αυτή που τα
έφαγε μαζί με τον Πάγκαλο. Ούτε χωράνε 600 δισ. κάτω από τα στρώματα, μέσα στα
μαξιλάρια, στα κοτέτσια και στα προικιά της γιαγιάς. Είναι πάρα
πολλά για να κάνουμε κριτική και να αναζητήσουμε ποιοι τα
«ασφάλισαν» εκτός της Μπανανίας.
Ύστερα
από τη συμφορά βεβαίως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να θρηνούν
για τα 65 δισ. που έφυγαν από τις τράπεζες μέσα σε δύο χρόνια και, με πρώτους
τον Βενιζέλο και κάτι καψερούς της «ενημέρωσης», ζητάνε από την πλέμπα να τα επιστρέψει
για να πάνε ανυπερθέτως στην «ανάπτυξη».
Φυσικά,
αν ρωτούσαν έναν διευθυντή – ή έστω ταμία – συνοικιακού υποκαταστήματος
τραπέζης, θα μάθαιναν πως ό,τι έφυγε δεν επιστρέφει. Και πως πάρα πολλά από τα
φτερωτά δισεκατομμύρια έγιναν ήδη στάχτη: χρέη, λογαριασμοί,
υποχρεώσεις, εφορία. Και πολλοί απ’ όσους τα είχαν στις τράπεζες τα έχουν
αποχαιρετήσει οριστικά.
Βλέπετε,
η πλέμπα δεν έχει την πολυτέλεια να της ζητούν συγγνώμη – ούτε
τη δυνατότητα να επενδύει εκατομμύρια στη ναυτιλία. Άρα ο κάθε
παρατυχών Βενιζέλος μπορεί να την απειλεί, ο κάθε
επιβεβλημένος Παπαδήμος να τη γδέρνει και ο κάθε... φιλέλλην
Γιούνκερ να της υποδεικνύει τι επακριβώς πρέπει να ψηφίσει. Υπό τα αυστηρά
όμματα των (Παπα)δημίων της ενημέρωσης πάντοτε...
