Της Narrator
Μια έξυπνη καμπάνια έρχεται για να προωθήσει την ταινία, δυστυχώς κατόπιν εορτής αφού το “The Iron Lady” έχει ήδη απογοητεύσει κοινό και κριτικούς. Οι αδερφοί Γουάινσταϊν παίζουν το τελευταίο τους χαρτί στην κούρσα για τα Όσκαρ με μια ευφάνταση και ωραία εκτελεσμένη ιδέα. Οι νέες αφίσες της ταινίας μοιάζουν με αυτές μιας συνηθισμένης προεκλογικής εκστρατίας, με ένα twist: είναι βανδαλισμένες. Έτσι διαβάζουμε σε αυτές “Μην ψηφίσετε τα άπληστα γουρούνια”, “Occupy Trafalgar Square Now”, ενώ σε μια άλλη αναγραμματίζεται το Thatcher σε “I Hate Her”. Too little, too late είναι η σχεδόν ομόφωνη αντίδραση.
Την ταινία δεν έχω σκοπό να τη δω, παρά μόνο αν πέσει στα χέρια μου κανένα screener. Με τον Άκη Καπράνο διαφωνούμε σχεδόν στα πάντα. Όμως είμαι σίγουρη ότι για το “Iron Lady” θα ταυτιστούν οι απόψεις μας. Αναδημοσιεύω εδώ την κριτική του για την ταινία από το movieworld.gr:
Οι Σοβιετικοί υπήρξαν μετρημένοι στα λόγια τους – γενικώς δεν μιλάμε για έναν από τους πλέον “ομιλητικούς” λαούς. Ως εκ τούτου, κάθε τους λέξη είχε τη δική της βαρύτητα. Όταν λοιπόν έβγαζαν το παρατσούκλι “Σιδηρά Κυρία” για την Μάργκαρετ Θάτσερ, ήξεραν καλά τι εννοούσαν: στα χρόνια που βάστηξε η πρωθυπουργία της (από το 1979 μέχρι το 1990!), η χώρα άλλαξε ριζικά πρόσωπο: Στα μάτια των οπαδών της, είναι η ηρωίδα των Φώκλαντς, η γυναίκα που κατατρόπωσε τον παγκόσμιο κομμουνισμό, η υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς, η πολιτικός που συνέτριψε τα πανίσχυρα συνδικάτα. Υπήρχε όμως και ένα πλήθος βρετανών που είδαν τις ζωές τους να καταστρέφονται. Γι΄ αυτούς, η Θάτσερ θα είναι, δικαίως, η αιώνια “σκύλα” που διέλυσε το κοινωνικό κράτος, βύθισε χιλιάδες βρετανούς στην απόλυτη φτώχεια και την ανεργία, και… ενέπνευσε άπειρους καλλιτέχνες: Από τους punks “Exploited” που την απεικόνισαν αγκαλιά με το… Χάρο, στο δίσκο τους “Death before dishonor”, τον Morrisey που την ίδια χρονιά έγραψε το “Margaret on the Guillotine”, μέχρι το θεατρικό μιούζικαλ “Billy Elliot”, όπου οι πρωταγωνιστές τραγουδούν: “Καλά Χριστούγεννα, Μάγκι Θάτσερ, σήμερα γιορτάζουμε γιατί είναι μια μέρα πιο κοντά στο θάνατό σου”!
Η Φιλίντα Λόιντ λοιπόν, αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία γι΄ αυτήν. «Εξαρχής για μένα η ταινία αυτή δεν ήταν πολιτική», δηλώνει η ίδια, «αλλά σχεδόν σαιξπηρική, με την έννοια του μεγάλου ηγέτη που είναι ταυτόχρονα γεμάτος με τόσα ελαττώματα, μια ιστορία για το τι συμβαίνει σ’ έναν άνθρωπο που σφύζει κι ολοκληρώνεται μέσω της δουλειάς του, όταν αυτή φτάνει ξαφνικά σ’ ένα τέλος, ταυτόχρονα όμως καθρεφτίζει τις ζωές μας – ακόμη κι αν δεν έχουμε ζήσει μια ζωή σαν της ηρωίδας – γιατί μιλάει για το τι θα μας συμβεί όταν βρεθούμε ξαφνικά γερασμένοι και ανήμποροι». Λοιπόν, ως ντοκιμαντέρ για τις ερμηνευτικές ικανότητες της Μέριλ Στριπ, η ταινία τσακώνει άνετα ένα οκταράκι. Ως ταινία μυθοπλασίας, όμως, δεν πιάνει μία και αυτά που λέει η δίδα Λόιντ είναι τρίχες κατσαρές. Πρώτον γιατί, ό,τι και να κάνεις ρε Φιλίντα, όλες οι ταινίες είναι πολιτικές, είτε το θέλουν, είτε όχι. Τι να κάνουμε, έτσι είναι – δεν κουνιέται αυτό! Κάθε ταινία έχει το δικό της πολιτικό αποτύπωμα, και το να δηλώνει κάποιος πως το “αγνοεί” αυτό, κάνοντας σινεμά, είναι σαν να καταπιάνεται με τη Φυσική και να αγνοεί τη βαρύτητα. Εσύ όμως Φιλίντα τυγχάνει να είσαι επίτιμη διδακτόρισσα του Σύγχρονου Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Οπότε μας δουλεύεις κανονικά – ξέρεις πολύ καλά και τη σημασία του δράματος και τις αναπόφευκτες πολιτικές του προεκτάσεις.
Τι λέει λοιπόν η Σιδηρά Κυρία; Για την ακρίβεια, τι κατορθώνει να πει; Μόνο ένα πράγμα: ότι ο κόσμος είναι αχάριστος. Κοιτάχτε καλέ πως παράτησαν μόνη της την καημένη τη γυναικούλα που παλεύει με το αλσχάιμερ. Κοιτάχτε πως παλεύει με τις αναμνήσεις τις, χαζεύοντας βιντεάκια των αχάριστων παιδιών της. Κοιτάχτε πως προσπαθεί να ξεφύγει απο την τρέλα, αυτή η γυναίκα που κάποτε ήταν ο φόβος και ο τρόμος του Βρετανικού Κοινοβουλίου. Και – το σημαντικότερο – κοιτάχτε πως είναι να δίνεις αγώνα για τα Πιστεύω σου!
Δηλαδή, η Θάτσερ ήταν ιδεολόγος.
Ε, όπως παρουσιάζεται εδώ, ναι, ιδεολόγος δείχνει η γυναίκα. Έλα όμως που για να το δείξεις αυτό, πρέπει να αποκρύψεις από τους θεατές το ότι η οικογένειά της “τσέπωσε” 20 εκατομμύρια λίρες από τις εμφύλιες διαμάχες της Σαουδικής Αραβίας – ο γιός της βλέπετε διατηρούσε εργοστάσιο όπλων στη Νότιο Αφρική. Για παρόμοιους λόγους δεν σήκωσε το δαχτυλάκι της όταν ένας βρετανός δημοσιογράφος της Observer εκτελέστηκε από τον Σαντάμ Χουσεϊν το 1989 – ενώ την άκουσαν μέχρι το Κρεμλίνο όταν τα’χωνε στους Σοβιετικούς που τόλμησαν να την πέσουν στο Αφγανιστάν. Και, την ίδια στιγμή, παρουσιαζόταν στον Τύπο ως άμεμπτη, ακέραιη και καλή νοικοκυρά (έκανε μόνη της τις δουλειές του σπιτιού, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Και φυσικά για να διατηρείς τη θέση σου σε ένα κόλπο, πρέπει ενίοτε να κάνεις τα στραβά μάτια απέναντι σε δικτάτορες κολλητούς, στις τράπεζες που κερδίζουν απ’αυτούς και στους βιομήχανους από τους οποίους ζουν. Αυτό βρε Φιλίντα δεν είναι ιδεολογία, απάτη είναι.
Μήπως μαθαίνουμε, τουλάχιστον, κάτι για τη Θάτσερ ως άνθρωπο; Σας το ορκίζομαι, τίποτα απολύτως. Δεν έχουμε καμία ιδέα περί του τι μητέρα ή σύζυγος υπήρξε η Θάτσερ, τίποτα απ’όλα αυτά δεν απασχολεί την Λόιντ. Σου λέει, ήταν ένα πλάσμα αντιθέσεων. Ε, παρ’το και βγάλε νόημα. Την βλέπεις να μειώνει τον Υπουργό Οικονομικών της από το πουθενά (δεν έχει προηγηθεί καμία σκηνή που να εκθέτει την εριστική συμπεριφορά της) και σου λέει ήταν και αυτό. Οπότε τι απομένει; Η μελοδραματική κλάψα. Η Θάτσερ και το φάντασμα του νεκρού της, πολυαγαπημένου άντρα. “Μη φύγεις” του λέει, καθώς η παραίσθηση χάνεται στο φως. Λίγο μετά σκέφτεσαι πως, μερικές φορές, όντως το δάκρυ σου στην αίθουσα πουλιέται πολύ φτηνά.
Και στο τέλος, σου “σκάει” και η κοινωνική συγκυρία: σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης όπου τα εργασιακά δικαιώματα καταργούνται το ένα μετά το άλλο, οι φόροι ανεβαίνουν σε δυσθεώρητα –σε σχέση με τους μισθούς μας– ύψη, και οι μεγαλοχρηματιστές τσεπώνουν δισεκατομμύρια εις βάρος μας, να σου και ένα φιλμ που σου λέει “μην αντιδράς ρε, είναι καλό να σε πηδάνε και να σε εκμηδενίζουν κοινωνικά, γιατί έτσι δυναμώνουν οι εθνικές οικονομίες – δες τι κατάφερε η Θάτσερ!”. Και βγαίνεις από την αίθουσα βρίζοντας.
Τι είπατε; Ναι, η ερμηνεία της Μέριλ Στριπ είναι πολύ καλή.
So fuckin’ what?
Πηγή: Παραλληλογράφος
Δείτε απόσπασμα της ταινίας
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4503
