Τα «Ενθέματα» της Κυριακάτικης Αυγής αποχαιρετούν το Δημήτρη Σαραντάκο, έναν λόγιο μαχητή της Αριστεράς, με ένα σημείωμα του Στρατή Μπουρνάζου και αναδημοσιεύοντας αποσπάσματα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Δημήτρη Σαραντάκου «Εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια»
Δ. Σαραντάκος: Ένας μακρινός στενός φίλος
Η αρχική γνωριμία ήταν με τον Νίκο. Από το την ιστοσελίδα και το μπλογκ του, από τα βιβλία του, κατόπιν και από κοντά, όταν έγινε τακτικός συνεργάτης μας στα «Ενθέματα». Μέσα από το μπλογκ γνωρίσαμε και τον πατέρα, τον Δημήτρη — ο Νίκος αναδημοσίευε συχνά πυκνά κείμενά του, μας μίλαγε για τα βιβλία του. Και έτσι, μέσα από τα κείμενά του, ο πατέρας Σαραντάκος μάς έγινε κοντινός, οικείος και για όσους δεν τον είχαμε γνωρίσει — αρκεί να δει κανείς τα συλλυπητήρια στο μπλογκ: για τους αναγνώστες του ιστολογίου είναι σαν να έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο.
Δεν μπορούμε, σε λίγες γραμμές να περιγράψουμε το έργο αυτού του λόγιου μαχητή της Αριστεράς. Κι ακόμα πιο δύσκολο είναι να αποδώσουμε την πνοή, το πνεύμα του, τη ζωντάνια της παρουσίας του. Μια αίσθηση που διαπερνούσε την ατμόσφαιρα την περασμένη Τρίτη, στην πολιτική του κηδεία στο Παλιό Φάληρο, στον κόσμο που συγκεντρώθηκε να τον αποχαιρετήσει, στους επικήδειους των φίλων και των συναγωνιστών· μια αίσθηση που κορυφώθηκε, όταν παλιοί φίλοι και συμμαθητές τραγούδησαν, με μια φυσαρμόνικα, όπως το συνήθιζαν με τον Μίμη, την «Ελιά», τους «Κυνηγούς» και άλλα κομμάτια από μια μυτιληνιά επιθεώρηση του Μεσοπολέμου.
Δημοσιεύουμε σήμερα μικρά αποσπάσματα από το ανέκδοτο αυτοβιογραφικό βιβλίο Εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια (εκτενή αποσπάσματα υπάρχουν στο sarantakos.wordpress.com), που αναφέρεται στα φοιτητικά του χρόνια στο Πολυτεχνείο, στα τέλη της δεκαετίας του 1940 — δείγμα γραφής του μακρινού και συνάμα στενού μας φίλου Δημήτρη Σαραντάκου, που χάσαμε απρόσμενα την περασμένη Κυριακή.
Πηγή: Ενθέματα
