ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗ*
ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΣΚΟΣ ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ, Από τον Κέυνς στη Θάτσερ, χωρίς επιστροφή, εκδόσεις ΚΨΜ, σελ. 218
Οι δύο συγγραφείς πιστεύουν, και κατά τη γνώμη μου ορθά, πως οι κρίσεις δεν μπορούν να κατανοηθούν έξω από τις συνθήκες που τις δημιούργησαν. Όσα συμβαίνουν, δηλαδή, στη χώρα μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, μετά το 2008, είναι άμεσα συνδεδεμένα με το καθεστώς συσσώρευσης του κεφαλαίου και τις διευθετήσεις γενικότερα που διαμορφώθηκαν μετά την προηγούμενη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση των αρχών της δεκαετίας του '70.
Αν η εκείνη η κρίση σημάδεψε το τέλος της «χρυσής», όπως έχει αποκληθεί, μεταπολεμικής εποχής του καπιταλισμού και του κεϋνσιανού υποδείγματος, η τρέχουσα κρίση πρέπει να κατανοηθεί εξ αρχής, ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες που μπορεί να έχει σε επιμέρους χώρες, ως μια κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Οι συγγραφείς, λοιπόν, με τρόπο συνοπτικό αλλά και περιεκτικό, συγκροτούν τη «μεγάλη εικόνα» της τρέχουσας κρίσης, ως μια κρίση των βασικών υποδειγμάτων που ανέδειξε ο καπιταλισμός του 20ού αιώνα: τόσο του κεϋνσιανού, που προϋπήρξε, όσο και του νεοφιλελεύθερου, που ήδη ζούμε.
Με την έννοια αυτή, η τρέχουσα κρίση συνιστά μια πρόκληση για την Αριστερά. Για να υπερασπισθεί τους εργαζόμενους και τη δημοκρατία, αλλά και για να ανοίξει τους νέους δρόμους που η εποχή μας απαιτεί, η Αριστερά χρειάζεται να δράσει όχι με όρους αυτοσυντήρησης ή εκλογικής ενίσχυσης και μόνο. Πρέπει να ανακτήσει τη δυνατότητα να λειτουργήσει με όρους ηγεμονίας, σε έναν αγώνα πολυεπίπεδο, κοινωνικό, ιδεολογικό, και πολιτικό ταυτόχρονα.
Διαβάστε όλο το άρθρο http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=653976
*Ο Γιάννης Δραγασάκης είναι οικονομολόγος και πρώην βουλευτής του ΣΥΝ
