Tου Παντελή Μπουκάλα
Σαν ανάχωμα τα έβλεπαν όλοι οι άνθρωποι της δουλειάς και σαν το τελευταίο τους οχυρό, που ήθελαν να ελπίζουν ότι θα κρατούσε όταν θα είχαν πέσει όλα τα υπόλοιπα: τον κατώτατο μισθό και το κατώτατο μεροκάματο. Τα προστάτευε και τα δύο, έτσι πίστευαν, ασπίδα άτρωτη, το Σύνταγμα. Δεν ήταν το μέγεθός τους εκείνο που δημιουργούσε μια κάποια αίσθηση ασφάλειας, όσο το γεγονός ότι απέρρεαν από την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας, που ακόμα κι όταν δεν τηρείται επακριβώς, όπως ήδη συνέβαινε ευρύτατα και με κάθε πρόσχημα, σε κάνει να νιώθεις πως είσαι μέρος ενός ισχυρού και στοιχειωδώς προστατευμένου όλου που, εν πάση περιπτώσει, μπορεί να αμυνθεί, μια κουκκίδα που βρίσκει νόημα μέσα στο εμείς, και όχι μια άσημη μονάδα, ανυπεράσπιστη στην αγριότητα της αγοράς, δίχως ρίζες και συνάφεια…
Αναλυτικά http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_09/10/2011_1296469