Μην πεις φίλη, φίλε εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτός γράφει μυθιστόρημα με “γυναίκες που κρύβουν κάτι”. Τη γυναίκα από άνεμο. Τη γυναίκα με τη γαλάζια ομπρέλα. Την Κυρία με τα πέντε δέκα πρόσωπα.
Μην ξεχνάς ότι ο Καζαντζάκης έγραψε το πιο χαρούμενο και διονυσιακό μυθιστόρημά του, τον Αλέξη Ζορμπά, μες τη μεγάλη πείνα της κατοχής. Ήθελα με το έτσι κάνουν όλες μια ερωτική “θηλυκή αντιφώνηση” στην απελπισία των ημερών. Υπήρξε κάτι στο παιδικό μου βιολογικό ρολόι που με κάνει να βλέπω την “ταινία” δύο φορές, τη μια στη φαντασία, την άλλη στην πραγματικότητα σαν από φθαρμένη, κομμένη κόπια. Αν μάλιστα καβατζάρω τον Ιούλιο και πιάσω Αύγουστο περιμένω το ένα μετά το άλλο τα χτυπήματα της μοίρας, προσωπικά και συλλογικά και δεν έχω καιρό ούτε ν’ ανασάνω. Φέτος το καλοκαίρι πέντε με εννιά το πρωί πριν πιάσω δουλειά στο μεροκάματο του τρόμου του selective default, έκανα μελάνι και χαρτί τον ερωτικό βίο ενός ανθρώπου που αντιστέκεται σ’ όλες τις αφηγήσεις, του σύγχρονου “Νοστράδαμου”, του Έλληνα Καθηγητή των οικονομικών προγνώσεων στο Κολούμπια. Η ερωτική του τραγωδία, η εφιαλτική του παγίδευση στην υπόγεια δεξαμενή, μας μεταφέρει στην παγίδα που βιώνουν οι Έλληνες. Φιλοξενούνται σ’ ένα λουξ hotel απ’ όπου μπορείς ν’ αναχωρήσεις όποτε γουστάρεις αλλά δεν μπορείς να φύγεις ποτέ. Θυμήσου το παλιό κομμάτι των Ιγκλς “Hotel California”. Η ιστορική ευκαιρία, το ευρωπαϊκό όνειρο έγινε για τους Έλληνες ιστορική παγίδα. Να μείνουν είναι δυσβάσταχτο, να φύγουν καταστροφικό. Ούτε να μείνεις, ούτε να φύγεις μπορείς. Είναι αφόρητο.
Προδημοσίευση: Η γυναίκα με τη γαλάζια ομπρέλα
