Η φράση του τίτλου δύσκολα μεταφράζεται στα ελληνικά. Αναφέρεται σε ασύμβατες καταστάσεις, για να δηλώσει τη χειρότερη δυνατή εκδοχή: όταν, δηλαδή, καταλήγουμε να έχουμε τα δεινά και των δύο.
Θεωρητικά, το «μνημόνιο» και η πελατειακή πολιτική δεν είναι συμβατά:
Οι συνταγές του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ) και οι «θεραπείες-σοκ» στηρίζονται στη μέγιστη δυνατή δέσμευση πόρων, προκειμένου να έχουμε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και ικανοποιημένους δανειστές.
Η πελατειακή πολιτική εστιάζει, αντίθετα, στη μέγιστη δυνατή αυθαίρετη διασπάθιση οικονομικών, κοινωνικών και φυσικών πόρων προκειμένου να έχουμε ικανοποιημένους ψηφοφόρους και υποστηρικτές.
Περισσότερα: το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι και στην Προοδευτική Πολιτική
