«Δεν ξέρουμε να ζήσουμε με τον ιδρώτα του προσώπου μας. Για ν’ αποκτήσει κανείς μια γνώμη χρειάζονται προσωπικός μόχθος, προσωπική πρωτοβουλία και προσωπική πείρα. Δωρεάν δεν αποκτάς τίποτα. Μονάχα σαν μοχθήσουμε θα μπορέσουμε να ’χουμε τη γνώμη μας. Μα επειδή ποτέ δεν θα μοχθήσουμε, γνώμες θα ’χουν μονάχα εκείνοι που δούλευαν έως τα τώρα για λογαριασμό μας, δηλαδή η Ευρώπη, οι Γερμανοί [...] Εξάλλου η χώρα μας είναι μια μεγάλη παρεξήγηση έτσι που μόνοι μας, χωρίς τους Γερμανούς και χωρίς μόχθο, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τη λύσουμε».
Αυτά υποστήριζε, στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Στεπάν Τροφίμοβιτς, ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες των «Δαιμονισμένων», ο οποίος αποδίδει όλα τα κακά της τσαρικής Ρωσίας στην οκνηρία του λαού της και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, καλώντας τους συμπατριώτες του να εργαστούν: «Αφιέρωσα τη ζωή μου σ’ αυτή την κωδωνοκρουσία κι είχα την ηλιθιότητα να πιστεύω ότι θα το πετύχω. Τώρα πια δεν το πιστεύω, τον κώδωνα όμως τον κρούω και θα τον κρούω μέχρι θανάτου. Θα τραβάω το σκοινί της καμπάνας, ώσπου να ηχήσει για τη νεκρώσιμη ακολουθία μου».
Αρκετοί ελληνικοί κλώνοι του Στεπάν Τροφίμοβιτς κρούουν μετά μανίας τον κώδωνα και μεθούν από τον εκκωφαντικό προειδοποιητικό του ήχο…
Αναλυτικά http://www.thepressproject.gr/external.php?id=5969&link=http://bit.ly/oeSnBk
